Na de tyfoon: "Mensen zijn zelfverzekerd"

Antje Weber, 28, reist in het rampgebied voor de hulporganisatie "Kindernothilfe"

ChroniquesDuVasteMonde: Vier dagen nadat tyfoon Haiyan in de Filippijnen woedde, kwam je daar aan. Wat was je eerste indruk?

Antje Weber: De omvang van de vernietiging is ongelooflijk. Ik zag een vrouw in het puin zitten, haar pasgeboren met blauwe borst tegen de borst geklemd, kinderen die vreselijke dingen hadden meegemaakt en ons nog steeds begroetten met dans en gezang. Eén meisje was drie uur in de modder totdat haar vader het T-shirt van de dochter herkende en haar bevrijdde. Ze overleefde maar was ernstig getraumatiseerd.

In de Duitse media werd gerapporteerd door plunderingen en geweld. Wat heb je erover gehoord?

Niets. Voordat we vlogen, was ik al ongerust. Maar deze uitbraken lijken beperkt te zijn tot de havenstad Tacloban. Ik was verrast hoe zelfverzekerd en hulpvaardige mensen waren. Terwijl ik via de telefoon met je praat, zijn mensen die alles voor mijn raam hebben verloren voedsel en medicijnen inpakken voor andere slachtoffers.

Waar ben je nu?

We zijn gebaseerd op het eiland Cebu in de stad met dezelfde naam. Vandaar rijden we naar het verwoeste noorden van het eiland en vervolgens naar Oost-Samar.

Grote delen van het land zijn verwoest, er is een gebrek aan alles, van voedsel, drinkwater, elektriciteit. Er staat nog nauwelijks een huis. Wat is je werk?

We willen de gebieden verkennen waar nog geen hulp is binnengekomen. Als een onmiddellijke maatregel zouden we daar beschermingscentra voor kinderen moeten oprichten, zodat ze zo snel mogelijk weer normaal worden. Kinderen zijn het meest kwetsbaar, wat vaak wordt vergeten. Keer op keer komen kinderen naar ons toe rennen en vragen of we hun school kunnen bouwen, dat raakt me vooral. We zijn op zoek naar plaatsen waar het zinvol is om op de lange termijn iets te bouwen.

Lange termijn? Ben je op weg als een acute crisiswerker?

We denken ook altijd na over de tijd daarna. De beschermingscentra moeten duurzame projecten voor kinderen creëren. Dit kunnen kinderdagverblijven zijn, maar ook scholen of trainingsworkshops. Als er veel straatkinderen in een regio zijn, proberen we iets voor hen te doen. Wat het meest nodig is, komen we te weten in discussies met de dorpsgemeenschap.

Ze zijn naar crisisgebieden in Ethiopië en Congo geweest. Ben je soms bang?

Ik volg de regels strikt. Dat wil zeggen, ik doe geen stap alleen aan de deur. En zelfs als ik met teamgenoten reis, gaan we altijd uit met onze lokale partners.

En wat zegt je familie ervan? Ze maken zich toch wel zorgen om jou?

Ja, zeker. Mijn ouders en mijn drie zussen blijven maar vragen waarom ik dit met me doe. Mijn vriend maakt zich ook zorgen, maar hij dringt er nooit op aan om te stoppen, hij weet hoe belangrijk dit werk voor mij is.

Heb je contact met je familie?

Ik heb twee mobiele telefoons en een satelliettelefoon? en bel de collega's van Kindernothilfe op dagelijkse basis om hen te informeren over onze observaties. Maar ook met mijn familieleden, dus ze weten dat er niets met me is gebeurd.

Hoeveel voorbereidingstijd had je voordat je naar de Filippijnen vertrok?

Ik werd 's ochtends gebeld en' s avonds begon het. Wanneer ik thuiskom, ben ik twee dagen plat, maar heel blij omdat ik iets zinvols kon doen.

Donaties aan de Kindernothilfe

Account: 45 45 40, BLZ 350 601 90, Bank voor kerk en Diakonie eG - KD Bank, trefwoord: Z57482, noodhulp Filippijnen

Voor langdurige en blijvende hulp organiseert de organisatie kindersponsoring op de Filippijnen. Informatie hierover op Kindernothilfe.de