Ben ik zo? Of helemaal anders?

Eerst was ik gewoon verbaasd, toen boos. Een oude vriend en ik hadden over het leven gepraat, wat soms na 40 jaar een terugblik mogelijk maakt, en ik gaf toe aan enkele twijfels en teleurstellingen. Dat had hij duidelijk niet verwacht. "Je twijfelt nooit aan je dikke zelfrespect en benijdenswaardige optimisme, ik heb je nog nooit op een zwak moment gezien," zei hij terloops. Zack! Omdat ik weer een label had gemist: Supergirl, de Teflon-vrouw, waarop alles glijdt, die onder alle omstandigheden de controle behoudt. Hoe kon deze man, die mij beter zou moeten kennen, zo'n vertekend beeld van mij hebben!



Iedereen heeft zoiets eerder meegemaakt. En iedereen kent het gevoel: ik wil deze labels niet meer, ze doen me geen recht. Raken we al in onze kindertijd dergelijke labels of missen we ze zelf? totdat we zo vol zijn gelijmd als een ouderwetse koffer met alle kleurrijke labels uit het buitenland. Op jonge leeftijd nemen we de labels; Sommigen helpen ons zelfs om onze identiteit te vinden.

Het zelfbeeld is een mengeling van wensen en projecties

Maar op een gegeven moment beginnen we aan onszelf te denken. We worden nieuwsgierig naar het complexe, oogverblindende wezen dat zichzelf in het dagelijks leven heeft verloren, willen ons opnieuw ontdekken en opnieuw definiëren? en we moeten een echte scrub doorstaan: de buit en de overambitieuze, de treurige tante en het eeuwige slachtoffer, de criticus en de modeslaaf, de babbelkous en het feestmeisje, de behulpzame en de teef. , , Wat hebben deze eenheidscijfers met ons te maken? Ze zijn niet helemaal onzinnig, zegt de psycholoog en psychotherapeut Dr. med. Eva Wlodarek: "Natuurlijk komen labels ergens vandaan, meestal uit de kindertijd, en er zit altijd iets in." Een verlegen, gevoelig kind wordt zeker niet 'The Wild' genoemd, en achter het label 'The Nerd' is zeker geen meisje vergeet altijd het huiswerk. "



Bijzonder hardnekkig zijn de karakteristieken van de ouders, hun kinderen? bewust of onbewust? afbakenen, controle willen uitoefenen. Ik was eerst de "clown", daarna het "moeilijke kind" en later het "zwarte schaap"? Natuurlijk had de plaats van de 'goede' oudere dochter, die zelden in opstand kwam, mijn zuster al bezet. En dus volgde het ene label het andere; "onhandelbare tiener", "niet-aangepaste jonge vrouw" tot "hippie". Ik voelde me destijds heel goed in deze la. Labels zijn natuurlijk niet het resultaat van gedetailleerde karakterstudies, maar eerder een soort praktische code die aan anderen moet aangeven wie ze voor hen zijn. En ook wij worden erdoor geleid. In het geval u ons vraagt: "Snel, vertel me wie en hoe u bent, in één zin", we hebben een antwoord dat een mengeling is van oude foto's, andermans eigen wensen en projecties.



Maar met welke hiervan identificeren we ons echt? Welke categorie is het belangrijkst voor ons? Familie, werk, talent, karaktereigenschappen? "Ik ben een goede moeder" of "Ik ben een loyale collega", zegt iemand trots. "Ik kan heel mooi tekenen" of "Ik hou van de waarheid", legt iemand anders uit. Zulke karakteriseringen worden altijd geassocieerd met waarden en oordelen die wij? meestal nog van onze ouders? daarom gaan ze zo lang mee. En dit geldt zowel voor de eens gepromote "positieve" als voor de verachte "negatieve" pagina's die in labels worden getypt: de "onruststoker" of zelfs de eeuwig kinderlijke "zonneschijn". Het is moeilijk om dergelijke vaste meningen te weerleggen, legt Eva Wlodarek uit. Wanneer het 'vredelievende meisje' plotseling ondraaglijk wordt, reageert de omgeving met afgrijzen en kritiek, en wanneer de agressieve tiener plotseling gevoelig wordt, wordt hij genegeerd of uitgelachen en wordt de nieuwe rol niet geloofd.

Het zelfbeeld van een jager kan nuttig zijn

Velen realiseren zich niet hoe de labels die wij en anderen ons geven onze manier van leven bepalen. Hoeveel invloed hebben ze op welke bezetting we kiezen, met wie we trouwen en hoe we ons in het dagelijks leven gedragen. "Met positieve labels stellen we onszelf ook een standaard, en dan speelt een zichzelf vervullende profetie een rol", zegt Eva Wlodarek. "Ons geloof in een label, niet het label zelf, geeft het de mogelijkheid om ons gedrag te beïnvloeden."

Sommige labels zijn als een wond, anderen worden gebruikt als een pleister. Iedereen die echt denkt dat hij "twee linkerhanden" heeft, zal niet met naaien omgaan, en de "vastberaden" bankier zal geen gekke kunstenaar aan wal willen trekken. "Anderzijds kunnen labels als 'Ik ben een jager' nuttig zijn", zegt de psycholoog.

Vijfentwintig jaar geleden verhuisde ik naar New York zonder iemand te kennen, en alleen met weinig geld en een koffer in mijn hand.En alleen omdat ik me vasthield aan het nogal verfijnde label "Ik ben een winnaar" als een drenkeling op de reddingsboei, zijn de jaren daar opwindend en relatief succesvol geweest.

Natuurlijk zijn we allemaal inventieve ontwerpers en passen we ons imago aan totdat het ons bevalt. En natuurlijk worden labels gebruikt als korset, voor zelfexpressie en als bescherming? ze zijn er ook. Dus ik ken een aardig stel dat graag zijn "sociale betrokkenheid" benadrukt? misschien om af te leiden van aanvalsoppervlakken. En van de kennis die zichzelf bedriegt door het leven als een "charmante Casanova", weet ik dat hij in feite vrouwen veracht. En zelfs als de uitvinders en dragers van dergelijke labels hun omgeving niet opzettelijk willen misleiden? op het einde zijn ze verpakt in immobiliteit als een mummie.

Het is allemaal goed en wel, als je vermoedelijk ongecompliceerd uitstraalt zoals bij neonletters "Bij mij kun je paarden stelen", maar wie kijkt er achter de innovatieve intellectuelen? En hoe dan ook: waarom kan een geweldige moeder niet zowel een erotische schoonheid als een hobbyvoetballer en de irritante Meckerliese niet tegelijkertijd een hiphop-fan en een vechter voor mensenrechten zijn?

Labels zijn oké, als je ze niet te serieus neemt, maar volgens je humeur. Een luxe die onze moeders en grootmoeders nauwelijks hadden. De vrouwen werden vervolgens ingesloten in het kleermakerskostuum van de jaren 50, en heel veel getipt exclusief in de rol van de huisvrouw door het leven. "Om bij de mode-analogie te blijven: we zijn veel te veelzijdig en veelzijdig om alleen in uniforme kleding te presteren", zegt Eva Wlodarek. "Perfectie is een beetje saai, net als een stijlvolle outfit van slechts één ontwerper, waar alles bij elkaar past en perfect past, het is veel origineler en spannender om verschillende stijlelementen te mixen, evenals de persoonlijkheid."

Deze speelse aanpak helpt om de angst om een ​​bekend beeld te verliezen te verminderen. "We hoeven de labels niet meteen op te geven", zegt Eva Wlodarek. "Het contrastprogramma is belangrijk, zodat de andere kanten van de persoonlijkheid ook kunnen worden getoond en geleefd, en men moet niet worden afgeschrikt, zelfs als men anderen ermee irriteert of verrast."

En dat gebeurt met de mooiste regelmaat. Omdat we niet alleen vastzitten aan de labels, houdt ook de omgeving ervan. Als we het "goede oude zelf" veranderen, of op zijn minst wat het beweert te zijn, is er zelden lof? Veel gebruikelijker zijn stilte, afwijzing en schelden. Zelfs vrienden, partners en familie blokkeren ons met de zin: "Ik vond je eerder leuk maar schat!" altijd zoals het hoort. Meestal niet, omdat onze veranderingen eigenlijk slecht zijn, maar omdat de saboteurs zelf bevroren zijn in een rol en bang zijn voor verandering. "Je kunt rustig tegen je vrienden zeggen: ik dien het label, maar kijk het af en toe eens na en je moet er zelf achter kijken", zegt Eva Wlodarek.

Het vergt moed om af en toe je eigen zelfbeeld in twijfel te trekken

Natuurlijk is moed nodig om het beeld van jezelf van tijd tot tijd in vraag te stellen? vooral als het vleiend is. En de meeste van hen scheiden zich pas van een vals label als ze een dwangbuis zijn geworden. Maar niet iedereen is op zoek naar het ware zelf en het authentieke centrum. "Sommigen nemen hun etiketten zelfs mee naar het graf", zegt Eva Wlodarek. En dat is tragisch, want je kunt het spel met je eigen persoonlijkheid winnen. We kunnen elke verbonden identiteit loslaten zonder onszelf te verliezen. En deze kennis geeft ons meer zekerheid dan geld, macht of schoonheid.

Zo is die bus helemaal mooi anders da ga nie mix (Maart 2024).



Eva Wlodarek, etiquette, zelfbeeld, beeld