Een milieubewustzijn met stijl
Ben je op de fiets gekomen?
Een paar jaar geleden was het woord 'fiets' al genoeg om de leuke groep te verbazen die mijn vriendin Annemarie op zondag in haar appartement in het chique 16e arrondissement had uitgenodigd. "Je kwam op de fiets Ben je het leven beu?"
Ik knikte, de anderen keken geschrokken en dachten dat ik een avonturier was, die zich zonder angst een weg baant door de stedelijke jungle tussen Citroëns, busjes en bussen. Kortom, ik was een heldin.
Denk er eerst over na
Tegen de zomer van 2007 installeerde het stadsbestuur het fietsverhuursysteem Vélib om de luchtvervuiling in de stad te verminderen en alternatieve vervoermiddelen te bieden voor mensen van korte duur.
In de eerste paar weken moest burgemeester Bertrand Delanoë bittere boosaardigheid verdragen à la: "Parijse op de fiets? Wat een gek idee!" Maar heel snel stopten de ironische stemmen, omdat Vélib sloeg als een bom.
Half Parijs sprong op het huurzadel en was verrukt over de volledig ongebruikelijke snelheid waarmee men plotseling door de stad kwam als gevolg van het negeren van de verkeersregels. De euforie over de eco-wire chair had ook een zeer welkom neveneffect: van de ene dag op de andere werd het milieubewustzijn in de hoofdstad très chic.
In Parijs is eco ineens chique
En omdat alles wat de Parijzenaars chique over heel Frankrijk vinden, iets later is doorgegaan, is er een bio-schok door het land gegaan.
Tegenwoordig is er geen trendmagazine dat niet regelmatig verslag uitbrengt over nieuwe biologische producten. Biorestaurants schieten als paddestoelen uit de grond na een zomerregen.
Ecomode komt tot de prêt-à-porter.
Op de Prêt-à-porter-beurs zijn er eigen zalen voor chique eco-mode. In het zakelijke district van La Defense, net buiten de stad, won de fel betwiste hoogbouwcompetitie voor de Tour Phare niet het architectonisch mooiste ontwerp, maar het model dat indruk maakte met zijn energiebalans. En de limited edition katoenen tas "I'm not a plastic bag", ontworpen door Anya Hindmarch, werd een cult-item en binnen een dag uitverkocht in de trendy trendwinkel Colette.
Ik heb zelfs niet geprobeerd een van de zeldzame exemplaren te bemachtigen. Waarom zijn er immers nog steeds drie jutezakken thuis die ik heb meegenomen toen ik vijf jaar geleden uit Duitsland verhuisde?
Samen met mijn spaarlampen, de fiets, de batterij en de wasmachine met bezuinigingsprogramma, waar mijn Franse vriend Rémy weinig begrip voor heeft.
Relatiestress door ecologische gewoonten
In het begin waren er altijd relatie-crises tussen ons: het irriteert me dat ik constant het licht uitdoe wanneer ik de kamer verlaat, of de stand-bymodus van mijn tv niet gebruik. Dat is zo handig.
Maar we hebben de grootste discussies in de supermarkt. Rémy gebruikt altijd de uitgebreide en meestal dubbel verpakte producten? zelfs als het ook los is of op zijn minst gewoon verpakt. Zijn redenering: "Dat is beter!" Dit gedrag is normaal. Frans gewoon!
Als eco, dan alsjeblieft nobel
Met de komst van de Vélib-gerelateerde ecotrend hoopte ik echter op een heroverweging. Bij Rémy en al onze vrienden. Dat kwam ook? gewoon anders dan verwacht. Omdat het Parijse op zichzelf overtuigd is: als het al milieubewust is, dan graag met stijl! Je eet niet alleen een bio-biefstuk, je moet ook naar het beste biorestaurant van de stad. Biologisch katoen alleen is niet genoeg, het coolste biologische t-shirt-label telt mee.
Zelfs het praatje bij het diner met Gilles, Julien, Anne en Claire, allemaal goed opgeleide afgestudeerden van Grandes Écoles met hoogbetaalde banen in leiderschap, is compleet veranderd. Bij de ingang praten we over de duurzaamheid van luxeproducten van traditionele Franse bedrijven zoals Dior, Godard en Hermès.
Het hoofdgerecht bepaalt een discussie over de schade veroorzaakt door het houden van vee in fastfoodketens. Iedereen is het erover eens dat vlees toch veel beter is? toegekend door de gastronomische gids? Om biologische slagers te kopen. Dit wordt gevolgd door het uitwisselen van lekkernijen voor biologisch voedsel als toetje. Als klap op de vuurpijl komt Julien met een kop koffie: "Luister, we hebben onze auto verkocht, we fietsen nu, Vélib!"
Stijlvolle eco-levensstijl kost geld.
In Parijs hebben deze mensen al een eigen naam. Ze worden Vélibobos genoemd, wat zoiets betekent als "wielertoeristen, scènemensen en intellectuelen met goede banen en grote salarissen". Het hoge inkomen is een belangrijk aspect, omdat hun stijlvolle eco-levensstijl geld kost.De consumptie van biologisch vlees, de aankoop van duurzame Hermès-producten of de vakantie in natuurlijke designverblijven maakt de toch al hoge kosten van levensonderhoud in Parijs nog sneller. Ikzelf kan daar niet meer heen.
Hoe lang duurt de trend?
Ja, erger nog: de trend heeft me onbedoeld een buitenstaander verklaard op het gebied van milieubewustzijn. Want "être écolo" in Parijs heeft helemaal niets te maken met het uitschakelen van lampen of het draaien van kranen. Ik ben niet langer een held van transport, want nu fietst iedereen. De vraag blijft hoe lang de trend zal duren. Tot de volgende koudegolf? De zes maanden, wat is een nieuw restaurant à la mode? Of toch echt een heel seizoen langer?
