Anna Gavalda: "Samen ben je minder alleen"

Het boek: samen ben je minder alleen

Het is een behoorlijk shabby WG, Philibert, wiens familie de eigenaar is van het 300 vierkante meter grote appartement, weet alles van de geschiedenis van Frankrijk, maar raakt gestoord wanneer iemand hem aanspreekt. Franck is een chef in een sterrenrestaurant, maar verder een onbeleefd blok met een gewonde ziel. De magere Camille werkt in een schoonmaakploeg omdat ze geen kracht meer heeft om te schilderen. Wat de drie missen is wat ze het meest weerstaan: liefde. Want niemand wil iets meer weten over gevoelens. Tot Paulette intrekt, de 83-jarige grootmoeder van Franck, die meer van het leven wil dan een plek in een verpleegtehuis. Samen beginnen ze een voorzichtig nieuw begin.

In "Together Less Together Alone" durft de visie van onvoorwaardelijke genegenheid: vier mensen die ervoor kiezen om daar voor elkaar te zijn, al hun zwakheden en verschillen tartend.



De auteur

Anna Gavalda werd geboren in 1970 in de buurt van Parijs. Ze groeide op op het platteland en studeerde later literatuur aan de Sorbonne. Jouw debuut "Ik wou dat iemand ergens op me zou wachten" was het verrassingssucces van 1999. Ondertussen is ze een van de meest succesvolle auteurs van Frankrijk. Anna Gavalda is de moeder van twee kinderen en woont in Melun, in de buurt van Parijs.

ChroniquesDuVasteMonde Boekeditie "Die Liebesromane" -order

Bestel de hele ChroniquesDuVasteMonde-boekuitgave "Die Liebesromane" hier in onze winkel en bespaar meer dan 40 euro in vergelijking met de enkele aankoop.

Leseprobe "Samen ben je minder alleen"

Paulette Lestafier was niet zo gek als mensen beweerden. Natuurlijk wist ze wanneer de dag was, en ze had niets anders te doen dan de dagen te tellen, op haar te wachten en opnieuw te vergeten. Ze wist heel goed dat het woensdag was. Bovendien was ze klaar! Ze had haar jas aangetrokken, haar mand gepakt en haar kortingsmarkt verzameld. Ze had de auto van de Yvonne zelfs al van ver gehoord. Maar toen stond de kat hongerig hongerig en toen ze zich bukte om de kom terug te brengen, was ze gevallen en sloeg haar hoofd op de onderste trede. Paulette Lestafier viel vaak, maar dat was haar geheim. Ze mocht het niemand vertellen, niemand. "Niemand, hoor je?" ze heeft zichzelf geslepen. "Noch Yvonne, noch de dokter en zeker niet je jongen ..."

Ze moest langzaam opstaan, wachten tot de objecten er allemaal weer normaal uitzien, jodium aanbrengen en hun vervloekte kneuzingen bedekken. De kneuzingen van Paulette waren nooit blauw. Ze waren geel, groen of lichtpaars en lang zichtbaar. Veel te lang. Enkele maanden soms. Het was moeilijk om je te verstoppen. Mensen vroegen haar waarom ze altijd rondliep zoals in het holst van de winter, waarom ze kousen droeg en nooit het vest uittrok. Vooral de kleine kreeg op haar zenuwen:

"Hé oma, wat is dat? Haal de rotzooi eruit, je wordt heet!" Nee, Paulette Lestafier was helemaal niet gek. Ze wist dat de enorme blauwe plekken die niet weg zouden gaan haar veel problemen zouden bezorgen.

Ze wist hoe oude, nutteloze vrouwen zoals zij eindigden. Wie liet het gras van de bank zich vermenigvuldigen in de moestuin en klampte zich vast aan het meubilair om niet te vallen. De oude mensen, die de draad niet door het oog van de naald haalden en niet wisten hoe ze de tv moesten laten zien. De alle knoppen van de afstandsbediening probeerden en aan het einde huilde in woede de stekker eruit.

Tiny, bittere tranen.

Met zijn hoofd in de handen voor een stille tv. En dan? Niets meer? Geen lawaai meer in dit huis? Geen stemmen? Nooit meer? Omdat je zogenaamd de kleur van de knoppen bent vergeten? Hij plakte er gekleurde labels op, de kleine, hij plakte labels op je! Eén voor de programma's, één voor het volume en één voor de stopknop! Kom op, Paulette! Stop met huilen en kijk naar de labels!

Scheld me niet uit, jij. Ze zijn daar al lang niet meer, de labels. Ze gingen vrijwel onmiddellijk uit elkaar. Maandenlang ben ik op zoek naar de knop, omdat ik niets hoor, omdat ik alleen de foto's zie die zachtjes ruisen.

Schreeuw niet zo, je maakt me volledig doof.



"Paulette, Paulette, ben je daar?" Yvonne vloekte. Ze bevroor, drukte haar sjaal dichter tegen haar borst en vloekte weer. Ze vond het niet leuk om te laat te zijn voor de supermarkt. Helemaal niet.

Zuchtend ging ze terug naar haar auto, zette de motor af en deed haar muts af. De Paulette was zeker terug in de tuin. Paulette was altijd in de achtertuin.Zat op de bank naast de lege konijnenstallen. Urenlang zat zij daar, misschien van 's morgens vroeg tot' s avonds, rechtop, roerloos, geduldig, haar handen op haar knieën, afwezig.

Paulette praatte tegen zichzelf, praatte met de doden en bad voor de levenden. Hij sprak met de bloemen, de slaplantjes, de mezen en hun schaduw. Paulette werd seniel en wist niet meer wanneer die dag was. Het was vandaag woensdag en woensdag heette het winkelen. Yvonne, die ze al meer dan tien jaar wekelijks had opgehaald, trok de grendel van de zijdeur omhoog en kreunde: 'Wat jammer ...'

Wat jammer om ouder te worden, wat een schande om zo alleen te zijn, en wat jammer, te laat om naar de supermarkt te komen en geen winkelwagentjes naast de kassa te vinden. Maar nee. De tuin was leeg.

De oude vrouw begon zich zorgen te maken. Ze liep door het huis en hield haar handen als oogkleppen tegen het glas om te zien waar het stil was.

"Almachtige!" riep ze uit toen ze haar vriendin op de tegelvloer in de keuken zag liggen. Uit pure angst trof de goede vrouw zichzelf op een of andere manier, verwarde de zoon met de Heilige Geest, vervloekte een beetje en zocht naar gereedschap in de schuur. Met een schoffel sloeg ze de schijf dicht en ze zwaaide met enorme inspanning op de vensterbank.



Met moeite kwam ze door de kamer, knielde neer en tilde het hoofd op van de oude vrouw die baadde in een roze plas, waarin melk en bloed al waren gemengd. "Hé, Paulette, ben je dood, ben je nu dood?" De kat likte de grond, spinnend, en gaf niet om het drama, het fatsoen en de verspreide glasscherven rondom.

Le Clash Culture : Faut-il lire le nouveau Anna Gavalda ? (Maart 2024).



Anna Gavalda, romantiekroman, Parijs, Frankrijk, auto, boek, roman, romance, romance edition, samen ben je minder alleen, Anna Gavalda