Assia Djebar: De stem uit de Maghreb

Beste Assia Djebar,

je zult waarschijnlijk niet van de volgende regels houden, je vindt het niet leuk als er wind rond je persoon wordt gemaakt. Sorry dat ik ze nog steeds schrijf, maar soms denk ik dat de wereld een betere plek zou zijn als er meer mensen zoals jij zouden zijn. Dat is teveel pathos voor jou, ik weet het. "Ik ben geen symbool, ik schrijf gewoon", zei je nadat je werd toegelaten tot de Académie Française, deze spirituele hall of fame van de Fransen. Als de eerste auteur uit de Maghreb.

"De Maghreb", zei je ooit over je vaderland, "weigert literatuur te lezen, waar het ondenkbaar is voor vrouwen om te schrijven, te borduren, te tatoeëren of tapijten te weven, te schrijven, zichzelf bloot te stellen, als een vrouw durft Om op te treden als een schrijver, plaatst ze zichzelf op het niveau van dansers, ze wordt beschouwd als een commerciële vrouw. "



Je deed het toch. Als een 'schrijvende hoer', zwoer je prompt tegen de deugdwacht van Algerije toen je eerste roman, 'Dorst', verscheen in 1957, waarin je beschrijft hoe een jonge vrouw liefde ontdekt tijdens een zomer. Ze waren slechts 20 jaar oud en hadden een pseudoniem gekozen uit angst om de gevoelens van hun familie te schaden: Assia Djebar. Djebbar betekent onverenigbaar in het Arabisch.

Ik hou ook van je echte naam: Fatima-Zohra Imalayène - dat was de naam die werd gegeven aan het kleine meisje dat in 1936 in Cherchell, bij Algiers werd geboren. Het groeide op in een koloniale wereld waar altijd "de onze" en "de anderen" waren. Ze hebben alle hindernissen, beperkingen en vooroordelen overwonnen, waren de eerste Algerijnen aan een Franse elite universiteit na de middelbare school in Blida, zijn tegenwoordig een bekroonde schrijver wiens boeken zijn vertaald in 21 talen, zijn een filmmaker en geven tegelijkertijd les aan de New York University Franse literatuur. Hoe heb je het gedaan, madame?



Assia Djebar geeft een stem aan de vrouwen van Algerije

Vanaf het begin zijn vrouwen in Arabische samenlevingen jouw grote onderwerp. Ze gaven een stem aan de vrouwen van Algerije, al generaties lang in en uit de samenleving. Vrouwen die een 'leven in het onzichtbare' leiden, zoals u het noemt, in een land waar 'alle dochters door de zonen van hun vader ongestraft voor hun erfgoed worden bedrogen'. In een samenleving waarin de relatie tussen man en vrouw buiten het gezin wordt gekenmerkt door zoveel hardheid en hardheid dat het je sprakeloos laat, zoals je zei in je dankwoord bij de uitreiking van de Vredesprijs van de Duitse Boekenhandel.

Het werd u in 2000 toegekend, de gruwel van 11 september was nog niet in zicht, maar Algerije had jaren geleden onder de angst van islamitische fanatici. De strijd tegen terreur is je tweede levensthema geworden. Toen je in de jaren negentig vrienden verloor tijdens aanvallen, zwoer je om te schrijven om de onvermoeibare achtervolgers te omcirkelen.

Herinner je je de redenering van de jury van de Peace Prize? "In haar werk heeft ze een teken van hoop gegeven voor de democratische vernieuwing van Algerije, voor de innerlijke vrede in haar vaderland en voor het begrip tussen de culturen." Haar acceptatie speech werd gegeven aan drie schrijvers vermoord in Algerije.

Nu is uw nieuwe boek door ons gepubliceerd. "Nergens in het huis van mijn vader" Er wordt gezegd, en deze keer ben je zo dicht bij jezelf als nooit tevoren (21,95 euro, Fischer).

Ze vertellen het aan hun eigen verhaal, dat ook de geschiedenis van Algerije is. Ze beschrijven het opgroeien van een meisje in de schaduw van zijn vader. Een vader die een moderne man wil zijn. Zijn vrouw als partner behandelen en belang hechten aan de opvoeding van zijn dochter, maar toch in het keurslijf van strikte tradities. Een vader die zijn vijf jaar oude dochter verbiedt om op een fiets te rijden omdat hij niet wil dat de hele wereld haar benen ziet ...

Het is een ruwe taak, ik heb in je epiloog gelezen, "als je over jezelf durft te schrijven, die bekentenis die gemakkelijk tot zelfvoldaanheid zou kunnen leiden, erger om rond te lopen voor de spiegel."

liefde Assia Djebar'Er is niets te lezen over zelfgenoegzaamheid in dit boek, en zelfs als je dat deed, zou een beetje trots je een goed gevoel geven.

Je Luise Schenk

PS: Doe het tenminste, als je de Nobelprijs voor Literatuur wint!



Ein Tag Auf Einen Frankifchen Dorfftrabe (1936) (Maart 2024).



Algerije, Assia Djebar