Charlie Schneider crasht
Gabriele Metzger, 57, speelde gedurende twee decennia Charlie Schneider in de ARD Daily soap "Forbidden Love". Daar was ze de eigenaar van het restaurant? Schneiders? en eerste beste vriendin van de belangrijkste intrigant Clarissa, mondstuk van de vervelende machinaties. Later werd Charlie aardiger. Minder iriserend. De goede ziel van Düsseldorf, opgenomen in Keulen. Hun handelsmerk: blond korthaar hoofd met zelfvoldane schacht. Dat heeft ze vandaag.
"Forbidden Love", kort en intiem genaamd "VL", werd in 1995 uitgezonden. Als tweede dagelijkse soap van Duitsland waren er alleen al "goede tijden, slechte tijden".
En Gabriele Metzger was de enige actrice van de eerste tot de laatste aflevering. Van het begin tot het einde. En dat kwam dik. "Plots had ik veel tijd?" Zegt ze, terwijl ze de bovenkant van haar cape over haar schouder gooit zoals Charlie zou hebben gedaan. "Er was geen script voor de komende maanden, weken, dagen." Niemand vertrok om haar te vertellen welke rol ze nu moet spelen.
Na het afronden van haar doctoraatsstudies in theater wilde Gabriele Metzger docent worden, maar er waren annuleringen. Dit deed haar buik geen pijn. Laten we kijken wat er kwam was het credo. Er waren moderatietaken. Ze was de programma-omroeper, dat was toen nog het geval. En dan de casting bij "Forbidden Love".
Iedereen deed het beter dan gepland
Het werd 20 jaar van haar leven waarin het personage Charlie meer en meer fuseerde met de persoon Gabriele Metzger.Die laatste dagen van fotograferen in december twee jaar geleden, dacht ze nog steeds duidelijk aan:
"Het was niet langer het aangenaam routinewerk, alles werd overschaduwd door dit wangedrocht dat we hadden afgezet." En toch was er een golf van euforie na de serie. De mogelijkheden schoten open als popcorn: piano spelen, drama spelen, een stuk schrijven, helemaal schrijven. "Het voelde als enorme atelierdeuren opengesteld voor vrijheid", zegt ze.
Maar soms wordt de sprong naar vrijheid een vrije val. Gestopt voor de realiteit. "In mijn parallelle leven als Charlie heb ik altijd geweten wat er om de hoek ligt, of het haar naar beneden trekt of dat ze naar boven gaat. Ik wist dat niet voor mijn leven.
Maar toen kwam de grote leegte
Zelfs kleine struikelblokken in het dagelijks leven brengen Gabriele Metzger na het einde van? VL? in het wankelen. Een jas gestolen, een ongevaarlijke aanrijding van achteren. Ze reageert onevenredig. "Ik voelde een bloedstollende onzekerheid door het stopzetten van de serie", zegt ze.
Op dat moment kan ze deze niet regelen, blijf gewoon doorgaan. Het dagelijkse leven daagt haar zelfs zonder baan uit: sinds 2008 zorgt ze voor haar moeder. Thuis. Het nest Heusenstamm bij Frankfurt, van waaruit ze tot die tijd altijd vloog voor de schietdagen in Keulen, is nu zelf de spil.
Compensatie? Dat is er niet. Met het ontbrekende perspectief blijft alleen leegte over. En een paar harde feiten: ik was midden 50. Ik moest mezelf herpositioneren. Ik ben niet getrouwd. Ik heb geen kinderen. Dat is een smerig gevoel als je geen overtuigd niet-moeder bent. Butcher is iemand die behoefte heeft aan beveiliging en op zoek is naar het beschermende dak. "Zonder partner en gezin gaf mijn baan me die zekerheid."
Nu staat ze alleen op omdat haar moeder haar nodig heeft. Maak ontbijt, geef pillen. 'S Nachts slaapt ze slecht. Moeder heeft astma. Wat ze eerder zo gemakkelijk had gevonden, lijkt haar nu te verpletteren. De vrienden doen wat ze kunnen, maar kunnen echt vertrouwen en willen ze niet. Misschien zouden de anderen gewoon denken dat ze overdreven.
De lange, pijnlijke weg naar jezelf
Ze wil haar moeder geen zorgen maken. Dus slikt ze elke knoedel die weer naar beneden komt. Probeer het rationele principe: wees dankbaar. Voor de spannende rusteloze jaren, voor de gelegenheid om hun jeugddroom te leven, acteren. Maar het helpt niet. Het helpt nooit.
Het is niet de plaats in de schijnwerpers die ze mist. Na 20 jaar in dezelfde rol, altijd in dezelfde tijd, schijnt op een gegeven moment toch geen groot licht. De onderkant onder haar voeten heeft iets anders nodig: de ontbrekende structuur. "Afgezien van je talent en de tekst in je hoofd, hoef je je nergens zorgen over te maken als actrice. Al het andere wordt verzorgd door een geweldig team. Ik werd overweldigd door mijn nieuwe vrijheid. Ze blijft stralen. Houd de gevel zo recht mogelijk. Dat maakt ze gewoon nog vermoeider. Maar Gabriele Metzger hoopt op het principe van aanpassing: wie de hele dag schijnt, zal zich uiteindelijk zo voelen. Een vergissing
Gabriele gaat naar de dokter. Het is gewoon dom dat het er goed uitziet. In plaats van te openen, denkt ze na of haar kapsel zit. Behoud de gevel, werk, wees geweldig. Laten we kijken hoe lang dat goed zal zijn. Dan komt naar boven, wat ze tot nu toe met succes had weggeduwd: het moment waarop ze in de vroege jaren 40 had besloten, met haar toenmalige partner? We willen een kind? Maar de reproductieve arts zegt dat ze alles kan proberen, maar de kansen zijn slecht. Non-stop huilen op de terugweg, want op dit moment zul je je realiseren dat dit nooit kan worden gerepareerd.Het schokkende besef dat sommige deuren sluiten. Voor altijd. "Een familie, een huwelijk, dat is iets blijvends. Ik heb alleen iets vergankelijk gemaakt? en constant de smaak van suikerspin in de mond, een beetje zoet, maar er is niets meer over.
Verdriet moet worden toegestaan
Ze vraagt zich af: was het het waard? Zich schuldig voelen omdat ze het privéleven verwaarloosde vanwege haar baan, haar ambities. "Er was niets meer over dan een vrouw die 's avonds om 18.00 uur een paar mensen vermaakte", zegt ze. "Ik was de niet-moeder. De vrouw die een relatie op lange termijn niet in stand kon houden. Ik was de versleten actrice die misschien ook meedeed, VL? was gekropen. En ik was ongelooflijk zwak.
Ze gaat weer naar een praktijk, dit keer is het een arts. En binnen twee minuten gaan de sloten open. "Ze was de eerste die gewoon naar me luisterde? en dat kon ik ook zeggen. De balkvrouw heeft een pauze. Eindelijk.
Tegenwoordig weet Gabriele dat verdriet niet kan worden vermeden. Je moet daar doorheen gaan. Op de terugweg naar zichzelf heeft ze een lange weg afgelegd, nog niet aan de finish, maar er dichtbij. Maar bovenal wil ik niet definiëren waarvoor ik gebruik. Ik ben er gewoon, zegt ze.
Ze heeft besloten auteur te worden, staat open voor nieuwe rollen. Sindsdien zijn haar dromen weer plasticer geworden. "Ik kijk anders naar dingen om me heen, begin anders te denken", zegt ze. De eerste roman is half af. De uitgevers tonen interesse. Ze schrijft over haar memoires. "Hoewel ik er voor terugdeinsde als het paard voor het obstakel. Omdat je een goede dosis narcisme nodig hebt. Je moet jezelf belangrijk genoeg vinden en denken dat je genoeg te zeggen hebt. Bovenal helpt schrijven haar om twee vragen te beantwoorden: Wie ben ik nu? En waarom is dat goed?
Vandaag, iets meer dan een jaar na de crisis, zoals ze het noemt, voelt ze zich sterker, duidelijker: "Ik ben vastbesloten om het te maken." Wie weet, misschien komt er op een dag iemand vragen: hoe gaat het? Heb je hulp nodig? "Dat zou een openbaring zijn", zegt ze. Dat zou sensationeel zijn.
