Kindertrauma kostuum
Het is een tijdje geleden Drie kinderen woonden het carnavalsfeest van hun kleuterschool bij, De oudste droeg een opzichtig groen gewaad, mosgroen op het gezicht en een koksmuts gemaakt van crêpe in erwten. Het leek erop dat het zich als jager voor Carnaval had verborgen, dat zich op zijn beurt als een chef vermomde. De broers en zussen waren op dezelfde manier versierd, alleen in oranjerood en schel geel. Alle drie keken angstig; en toen de kleuterleidster vroeg wat de kostuums waren, fluisterde de oudste: "Wij zijn een fruitmand: appel, bloedsinaasappel en citroen."
De groene appel, om precies te zijn, Granny Smith: Dat was ik. De citrusvruchten: dit waren mijn broers. En wat de rest van het feest betreft, was het mogelijk om grofweg onderscheid te maken tussen vier fasen.
In fase één probeerden de andere kinderen onze rood-groen-gele kookoutfit te raden: Waren we een keukenteam dat ook werkt als een reggaevlag? Of drie gummyberen met een gedegenereerde hoedensmaak?
In fase twee kwamen we uit - en de plenaire vergadering besloot dat ons kostuum stom was, waar de stemming plaatsvond door luid gelach.
In fase drie vluchtten mijn broers - Nu was ik niet eens een fruitmand, maar een eenzame Granny Smith bij piraten en prinsessen.
Uiteindelijk ontdekte het gezelschap in fase vier dat mijn kostuum toch niet zo slecht was: Je zou erover kunnen lachen - van appelmoes tot luie appel.
Helaas was deze schaamte niet mijn enige: Zo'n Zwabisch kindercarnaval had, op zijn minst dan, een bepaalde dresscode; een gekleed als een prinses of een kleine heks, als een indiaan of een piraat. Mijn moeder is een heel creatieve vrouw. Ze zag zichzelf niet ingesnoerd door de afspraken van stoffige kinderen - en daarom altijd ons kostuum aan elkaar gezet volgens de volgende criteria: 1. Het moest knutselde zelf zijn. (Wat betekende dat je niet kon vertellen wat het moest zijn.) 2. Geen ander kind droeg dit gewaad, (Het was zo uncool.) 3. Het was een Combinatiekostuum voor drie personen, (Het was merkbaar.) En zo gingen we als een meevaller Indio-ploeg. Als een gereedschapskist. Of als winnaar van de Nobelprijs voor de Vrede - Martin Luther King, Mother Teresa, Willy Brandt.
Nu zijn er verschillende strategieën om met zo'n probleem om te gaan. In het begin probeerden we het met banaal wenen. "Wees niet zo ondankbaar," zei Mama. "Anders zal ik je kleden als huilende boeien of gejammerlobben." We zijn ziek geworden. 'Goed idee,' zei Mama en wikkelde ons van top tot teen in gaasverband. "Nu ga je als een gebroken nek!" Uiteindelijk besloten we onze kostuums voor de andere kinderen opnieuw te definiëren. Ik weet niet of iemand behalve ik ooit probeerde te poseren als een piraat in een kostuum van Moeder Teresa - Het is niet zonder problemen: zeker, Moeder Teresa droeg een hoofddoek, net zoals veel piraten. Maar het was wit met blauwe randen en de schedelafdruk ontbrak. Ook is een rozenkrans als bondage-instrument ongeveer net zo overtuigend als een sabel als een monstrans. Je moet het carnavalsfeest al heel grimmig zien, als je alleen maar een kans wilt hebben om geloofwaardig te zijn.
De strategie waarmee we aan de creativiteit van mijn moeder konden ontsnappen, was vervelend, maar eenvoudig: We zijn opgegroeid, Vandaag vragen mijn vrienden zich vaak af hoe ze zich bij Carnaval moeten voordoen - voor mij is het altijd het moment om te proberen van zijn kostuum af te komen. De nachten ervoor heb ik nachtmerries waarin een stam van gigantische prinsessen en piraten mij gevangen neemt. Er worden verhandelingen gelezen waarin het woord 'kostuumcriminaliteit' een niet onbelangrijke rol speelt. Vervolgens stemt een carnavalsgroep een lied af waarop een paar dwazen me krenken. Dan gooi je me in een enorme sapcentrifuge.
Sommige jeugdervaringen vormen er een voor het leven. Dus als u zelf kinderen of kleinkinderen heeft, alstublieft! Er zijn talloze andere manieren om jezelf te realiseren. Dansen bijvoorbeeld. of Rollenspel tijdens seks. Je kunt je in beide kleden. Als de partner heel ruimdenkend is, net als Granny Smith.
