Lieve oldschool! Waarom ik mijn maag meer geloof dan een Fitbit
Het nieuwe jaar was nog geen dag oud toen ik een e-mail ontving van Runtastics, wat me zou moeten motiveren om mijn trainingsplan te optimaliseren. Ik heb noch Runtastics op mijn telefoon geïnstalleerd, noch een trainingsplan. En ik heb helemaal geen plan, omdat Runtastics naar mijn e-mailadres komt? maar dat is een ander onderwerp (Opmerking voor mezelf: denk aan "privacy"!)
Meetbaar, berekenbaar, planbaar? Doelen zijn de nieuwe intenties
De jaarwisseling is de klassieke reden voor intenties om ons leven te optimaliseren. Gezonder eten, meer sporten, minder drinken, eerder naar bed gaan, vaker onze gedachten spreken? Er zijn geen grenzen aan hoe we het beter kunnen doen. Omdat de mens echter op de een of andere manier de neiging heeft te falen zodra hij een besluit heeft genomen, kiezen velen nu voor een modernere, slimmere aanpak: doelen stellen!
Doelen zijn de nieuwe intenties, alleen beter. Om een doel te bereiken, hoef ik alleen maar een pad te volgen. Stap voor stap, ik doe gewoon een stap tegelijk. Mijn Fitbit telt de stappen en berekent welk tempo ik moet laten zien om mijn doel later dit jaar te bereiken.
Oké, ik geef toe: ik heb geen Fitbit. En mijn doelen ontstaan meestal alleen onderweg.
"Fitbit heeft me gemotiveerd om doelen te bereiken"
Ik begrijp het volledig wanneer mensen een dieet-, lichaams- of mentale gezondheidstraining volgen om hen zich beter, fitter, mooier, zelfverzekerder of wat dan ook te laten voelen. Wat ik echter wel een beetje vreemd vind, is dat steeds meer mensen slim op pad gaan en gedicteerd worden door armbanden en apps, hoeveel ze moeten eten en bewegen. Omdat ik geen zelfvertrouwen kon opbouwen terwijl ik de gewoonte had om een Fitbit te vertrouwen.
Ik ben er zeker van dat self-trackers en fitness-apps effectieve manieren zijn om verschillende doelen zo direct mogelijk te bereiken. Op de homepagina introduceert Fitbit bijvoorbeeld Nieuw-Zeelander Rachel W., die haar gewicht heeft verminderd met behulp van de armband en heeft geleerd om beter om te gaan met diabetes type 2. Door haar levensstijl te veranderen en haar conditie en gezondheid te verbeteren, kon ze zelfs eindelijk een baby krijgen. "Fitbit heeft me gemotiveerd om doelen te bereiken", citeert het bedrijf zijn klant.
Waarom kunnen we onszelf niet meer motiveren?
De enige vraag die bij me opkomt is: waarom kon Rachel W. zichzelf niet motiveren? Waarom lijkt ze te zijn vergeten hoe ze voor zichzelf moet zorgen en haar doelen in haar eentje kan bereiken? Ik kan me zoveel redenen voorstellen: stress, ruzie, slechte feedback, frustratie, omdat iedereen een betere grip heeft op hun leven, heerlijk eten, slecht weer, druk, hoge verwachtingen, teleurstellingen? Ik zou zo eindeloos zo door kunnen gaan.
Er is zoveel in onze wereld dat ons van kracht en motivatie kan beroven. Maar willen we accepteren dat in de toekomst meer en meer mensen hun gezondheid en fitheid MOETEN verlaten voor eventuele self-trackers en hun leven op afstand leven?
Alsjeblieft niet doen! We hebben de wereld geschapen waarin we leven. Tijden, straten, appartementen, cloulines, beroepen, kookrecepten, hobby's, betekenis en betekenis? Het is allemaal te danken aan de mens. Hoe vreemd is het dat we in een wereld die we beheersen, onszelf beheersen? Dat we beslissingen over onze manier van leven en ons lichaam overlaten aan een armband die ons leven optimaliseert?
Het leven is niet programmeerbaar
Gelukkig kan ieder mens nog steeds zelf beslissen welke weg te gaan. Niemand wordt gedwongen een Fitbit- of Runtastic-app te gebruiken. Zolang Self-Tracker zelfverzekerd en zelfbewust besluit om bepaalde gebieden van het leven te organiseren met een Fitbit, is dat een goede zaak.
Het belangrijkste is dat de doelen die ze willen bereiken altijd hun eigen doelen blijven. En nog iets dat we altijd duidelijk moeten maken: we zijn mensen, geen machines. Onze optimale levensduur is niet programmeerbaar noch meetbaar. Het is merkbaar en voor iedereen anders.
