Dietmar Bär en het verlangen naar plezier
Dietmar Bär komt uit Dortmund, maar iedereen kent hem als Kommissar Freddy Schenk van de plaats delict in Keulen. Sinds 1997 speelt hij de verbluffende diktes naast Klaus J. Behrendt. In de jaren tachtig ging Bär naar toneelschool Bochum, gevolgd door verlovingen in het theater in Tübigen en Wuppertal. Op 5 februari 2011 viert Dietmar Bär zijn 50e verjaardag.
Ontmoeting met Dietmar Bär
De tafelkleden in het "Restaurant Sachs" in Berlijn-Charlottenburg zijn wit en versterkt, het licht is gedempt, het ruikt naar donker, nobel hout. Op de dagkaart staan Steinbeißer en Filetspitzen.
"Vroeger was dit mijn woonkamer", zegt Dietmar Bär. Al jaren, de "Sachs" een vriend uit Bochum keer gehoord. De acteur beweegt zich niet alleen als een gewone gast door het restaurant, maar ook als zijn eigenaar. Zodra hij instapt, vraagt hij waar ik wil zitten, wat ik wil drinken, als ik me goed voel. Vervolgens werpt hij zijn mobiele telefoon, autosleutel en baseballpet op de vensterbank, trekt aan zijn lichtblauwe shirt om een frisse wind te halen en betrekt de serveerster in een discussie over de kwaliteit van verschillende soorten mineraalwater: een grillige naam die uit bronnen op het Brandenburgse platteland valt. Wanneer de drankjes aankomen, tilt Bär de fles vakkundig op: Hildon, een Engels merk. De whisky onder het mineraalwater. De fles kost ongeveer vier euro in de winkel.
"Een van de beste", zucht Bär en bedankt uitbundig voor de service. De eerste verrassing: Dietmar Bär is veel beleefder dan zijn "plaats delict" alter ego Freddy Schenk. En hij kan blij zijn met een glas mineraalwater zoals anderen over een enorm chocolade-ijs.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Meneer Bär, is het niet waarschijnlijker dat u in een snackbar in Keulen wordt ontmoet, bier drinkt en worstjes eet?
Dietmar Bär: Hah, dus denk zo over mij: stapel currywurst en friet. Dat was natuurlijk het geval in mijn jeugd in het Ruhrgebied. Twee, drie keer per week waren we veilig in de Pommesbude. Vandaag eet ik bij onze "Tatort" - een snack soms friet - de man weet echt hoe hij met vet en aardappelen moet omgaan - maar met worst pas ik. Ik eet geen varken.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Waarom niet?
Dietmar Bär: Eerst is mijn vrouw een vegetariër, die mij beïnvloedt. En dan begrijp ik de mensen niet voor wie eten niets anders is dan energie. Luke up, eten in? Nee! Je moet kijken, proeven. Varkens zijn aaseters. Zet me niet op het bord.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Haar vader was slager. Wat zegt hij daarover?
Dietmar Bär: Mijn ouders hoeven niet met "biologisch vlees" te komen. Je koopt nog steeds veel in de supermarkt. En als ik thuis ben en mijn moeder mijn favoriete gerechten kookt, ben ik zeker niet onderzoekend en vraag ik eerst waar vandaan wat komt.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Maar je bent al een eco?
Dietmar Bär: In de jaren tachtig vond ik eco moeilijker. Volkorencake was nauwelijks eetbaar, het smaakte naar pompernikkel met kersen erop. Tegenwoordig is dat anders. Biologische smaken, speltbrood is heerlijk. Dat is hoe het mij uitkwam. Omdat ik mezelf niet wil martelen. Dus: ik ben liever ingrediëntenfetisjist. Iemand die van eten houdt.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: En je hebt een hechte relatie met elk slablad in je koelkast.
Dietmar Bär: Daar is hij veel te vol voor. Ik heb een basis van ingrediënten die er altijd moet zijn om te koken: boter, olijven, Parmezaanse kaas, citroenen ... Ook als een goede ganzenlever.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Wat vind je het leukste om te koken?
Dietmar Bär: gerechten die me snel opvolgen, uit de buik. Kipfricassee. Risotto. Op veel andere dingen, lamsbout of taarten, vertrouw ik me nog steeds niet. Andere recepten maak ik er hardnekkig voor: mijn tegenstander van angst wordt pizzadeeg genoemd, hij steekt tussen mijn vingers of brokkelt weg. We komen allebei niet bij elkaar.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Beter om naar de Italiaan om de hoek te gaan.
Dietmar Bär: Eerlijk gezegd ga ik liever naar het sterrenrestaurant. Omdat ik regelmatig smaakexplosies ervaar. Er is aardappelpuree, die tranen in mijn ogen brengt omdat het zoveel op aardappelen smaakt. Soms komt dit heel dicht in de buurt van wat ik me van kinds af herinner, over de moeder, grootmoeders en tantes.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Voor deze herinnering moet je ook bereid zijn om veel uit te geven.
Dietmar Bär: Enige tijd geleden was ik in de nachtsupermarkt omdat ik snel een wijn wilde kopen. Ik betaalde negen euro voor een fles of zo, het was tenminste Chardonnay erop. In het midden van de tong stopte deze wijn. Daarna zwoer ik bij mezelf: het werkt niet meer voor mij.Voor goedkope wijn en slecht eten ben ik te oud. Van een professionele chef-kok hoorde ik ooit het gezegde: "Eten en drinken zijn het geslacht van ouderdom." Er zit iets in. In het verleden - ik was ook een bierdrinker - was voedselinname incidenteel. Als ik denk aan hoeveel kwade worsten ik mezelf in het stadion of op de beurs heb gepropt, gewoon omdat het gewoon past. Tegenwoordig zijn alle attributen belangrijker voor mij. Ik wil het leuk hebben.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Rond de? Tegenwoordig wordt er nogal een cultus gedreven. Een eenvoudig diner is niet genoeg, het perfecte diner? het moet zo zijn.
Dietmar Bär: Je hoeft niet deel te nemen aan het hele verhaal. Ik probeer altijd mijn eigen houding tegenover dingen te vinden en te zien hoe iets bij mij past. Ik probeer nu twee jaar golf te spelen. Voor velen een elitaire Schnöselsport. Maar niemand dwingt me om in geplooide broeken in het clubrestaurant te werpen en mijn stamboom te openen. Ik speel in een T-shirt en een spijkerbroek - en sta niet eens op als rebel. Gelukkig zijn de tradities ontspannen. Ik geniet gewoon van golf, ik ben in de lucht, ik beweeg ...
Mijn ijs is van mij: Gourmet Dietmar Bär en ChroniquesDuVasteMonde WOMAN-medewerker Anne Otto.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Kijk je naar je personage?
Dietmar Bär: Iedereen let op zijn figuur. Ottfried Fischer als Karl Lagerfeld. Ik ben geen uitzondering. De vraag is of het je lukt. Er zijn altijd fasen waarin ik zeg: ik wil twee of drie kilo minder hebben, anders voel ik me niet goed, anders ben ik niet behendig. Maar ik streef niet naar een modelfiguur.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Heb je altijd deze nonchalance gehad?
Dietmar Bär: In de dramaschool is men opgedeeld in typen: de adolescente held, de minnaar ... Ik kwam vroeg in de categorie "zwaartekracht". Dat heeft me nooit echt geraakt. Door de jaren heen heb ik ontdekt dat er voor mij als serieuze acteur altijd iets te doen is in een ensemble. En als ik faal, kun je me nauwelijks vervangen. Ondertussen moet ik zelfs oppassen dat ik niet te veel opstijg. Een behoorlijk zwaar dieet, zeg ik je.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: In de tv-film? Vasten à la carte? Speel de zwaargewicht gourmet Gilles, die zijn smaakgevoel verliest en moet vasten. Eerst scheldt hij, dan realiseert hij zich: Verlaten heeft iets.
Dietmar Bär: Ik vond de rol leuk. Mijn vrouw en ik houden Lent nu al een paar jaar streng vast. Er is geen alcohol, geen witte bloem, geen suiker. In deze zes weken gebeurt er veel in mij. Ik ga vroeg in de avond naar bed, lees moe, word sneller wakker dan normaal, hoor meer van wat mijn lichaam me vertelt. Veel mensen zeggen dat je meer tijd hebt in dergelijke fasen. Stimulerende middelen kunnen het dagelijks leven erg bepalen. Als ik 's avonds na een lange rit naar huis thuiskom en uit gewoonte een glas wijn giet, voel ik me weer ziek - hoewel ik eigenlijk klaar ben om naar bed te gaan. In de vastenweken vallen dergelijke rituelen weg. Ik heb al een paar keer gedacht: man, dat kan eeuwig doorgaan.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: En stop ermee.
Dietmar Bär: Ik kijk er gewoon naar uit om weer te eten.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Is er nog iets waar je echt honger naar hebt? Een volgende carrièrestap misschien?
Dietmar Bär: Oha. Met het woord carrière worstel ik, ik kan het niet op mezelf toepassen. "Carrière" past beter, het heeft iets van een planetaire baan - iets duwt je, een gelukkig toeval. Dat regisseur Dominik Graf vroeg me al heel vroeg om een van zijn films. Dat de acteursschool Bochum me helemaal heeft meegenomen. Ik associeer mezelf in mijn carrière als een bijdragende factor, maar dat is het zo'n beetje.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Kun je niet genieten van je succes?
Dietmar Bär: Ja, vandaag beter. Ik ben wat kalmer geworden. Dit komt door veroudering. Ondertussen weet ik tijdens het draaien: ik ben hier niet per ongeluk, ik hoor hier thuis. Ik stond vroeger meer onder druk op de set. En toen ik niet werkte, kreeg ik vreselijke existentiële angsten.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: kwamen ze in aanmerking?
Dietmar Bär: Ken je het idee "Wanneer vliegt de duizeligheid?". Ik droeg hem een tijdje bij me. Maar hoe meer ik met anderen sprak, hoe duidelijker het voor mij werd: een klassieker. Twijfel over zichzelf is wijd verspreid, zelfs onder grote acteurs. En ze hebben ook hun goede dingen: ze worden nooit echt moe, gingen zitten en waren tevreden.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Uw rol "plaats delict" heeft u zeker veiliger gemaakt?
Dietmar Bär: Ik vind het in elk geval leuk. Zelfs als tiener hield ik van dit bitterzoete "Tatort" -gevoel (meer over dit gevoel in onze fanmail op pagina 68): het weekend is voorbij, de week is er nog niet, en ergens tussenin is deze "plaats delict" geniet vooral van. Onder het motto: ik hoef nog niets te doen en kijk ook niet naar anderen aan het werk. Maar dat lukt natuurlijk alleen maar omdat de films ook van hoge kwaliteit, boeiend en opwindend zijn.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: Klopt het dat je tijdens het fotograferen een caravan deelt met je vriend en collega van de plaats delict Klaus J. Behrendt?
Dietmar Bär: 13 jaar. Deze caravan is ons toevluchtsoord, ons toevluchtsoord. Als we 's nachts gaan liggen, zet je het oor aan of doe je een scriptrecensie in de regen.
ChroniquesDuVasteMonde VROUW: En er is nooit lawaai?
Dietmar Bär: alleen irriterend onderwerp: roken. Klaus rookt, ik stopte. Daarom moet hij nu voor de deur van de caravan staan. Hij doet het ook meestal. Alleen als ik er niet ben, rookt hij me vol met de keet. Well. Ik ben gewoon jaloers.
Over Dietmar Bär
Dietmar Bär, Geboren in 1961, groeide op in Dortmund, als de oudste van drie kinderen. Zijn vader was een slager, zijn moeder een huisvrouw. Op school speelde hij drums en raakte betrokken bij de Socialistische Duitse Arbeidersjongeren.
Op 21-jarige leeftijd kwam hij naar de toneelschool Bochum. Al tijdens zijn opleiding speelde hij verschillende ondersteunende rollen op televisie, waaronder in de film "hits" van Dominik Graf, waarvoor hij een prijs voor jong talent kreeg. Bär begon zijn carrière als theateracteur, maar kreeg al snel zijn eerste ervaring als onderzoeker in verschillende televisiecriminaliteitsfictie en was via de serie "sportarts Conny Knipper" in de jaren 90 bekend met een bekend televisiegezicht.
In 1997 bracht zijn vriend Klaus J. Behrendt hem naar de "plaats delict". Als Freddy Schenk en Max Ballauf zijn de twee commissarissen van Keulen nu 13 jaar actief. Dietmar Bär en Klaus J. Behrendt hebben gezamenlijk een noodproject opgezet voor straatkinderen (Tatort - Straßen der Welt e.V.). Samen met oude vrienden uit Bochum deed Bär ook iets anders tussendoor - hij plande en financierde een ijssalon met biologisch ijs.
