Van Gdańsk naar Riga: fietstocht langs de Oostzee

Eigenlijk ben ik niet bang voor mannen. Maar ik ben bang voor Frank en Hartmut. De twee zien er redelijk onschuldig uit met hun meer dan 70 jaar, maar bij onze introductieronde in het hotel in Gdansk onthullen ze zichzelf. Heel toevallig vertellen de twee amateurfietsers waar ze op tournee zijn geweest over de hele wereld: Uganda, Senegal, Zuid-Afrika (Frank uit Berlijn), Noordkaap, over de Alpen en net van Niedersachsen naar Berlijn (Hartmut van Soltau). Waar ben ik hier eigenlijk mee bezig geweest? Mijn fietservaringen zijn vrij lokaal, mijn conditie is matig. Hoe dan ook, ik vertrouw op de belofte van gids Peter, om alle elfkoppige groepen in goed humeur te leiden van Gdansk naar Riga. En de e-bike die ik heb gekozen.

Gedurende de dag begon het zo ontspannen. Mijn vriend Sabine en ik wandelden door Gdansk. Nu, in de zomer is het warm. De zon schijnt en Gdansk, zoals de stad in het Pools wordt genoemd, is gevuld met gelukkige mensen. Een vakantieprocessie hangt over de pier, zacht ijs in de ene hand, man, vriend of kind aan de andere kant. Er is een gezoem in de lokale bevolking op de Motlawa, en boten die het water oversteken gaan naar de stranden aan de Oostzee. Tieners vieren feestjes op jachten. We wandelen langs patriciërshuizen die naast elkaar staan ​​in de Langgasse als kandidaten voor een schoonheidsprijs. Poorten leiden in geplaveide straten, naar kleine kringloopwinkels, naar cafés met zelfgemaakte cake. In Frauengasse is een barnsteenwinkel druk naast de andere.

Overal klinkt muziek in de oude Hanzestad, violen en harp, de bas van een elektrische gitaar. Dit zijn studenten die alleen of als een miniband een paar zloty verdienen en - in een mooie inleiding tot onze grote reis - ons opbeuren.

Honden jammen als we de volgende ochtend vertrekken. We zullen ongeveer 550 kilometer fietsen in twaalf dagen door vier landen: Polen, de Russische exclave Kaliningrad, Litouwen en Letland.

Zodra we Gdansk achter ons laten, zinken ik weg in het landschap. Rondom weilanden met klaprozen die in de wind en de tarwevelden wegen zover het oog reikt. We fietsen langs ooievaarsnesten, waar de nakomelingen wachten op hun ouders met hongerige snavels. Door dorpjes waar de tijd niet lijkt te verstrijken. Kant gordijnen hangen achter houten luiken, stokrozen bloeien op grijze huismuren.

De oude haven van Gdansk, de stad van Frombork & fiets op de Koerse Spit

De meeste daken zijn krom en scheef. Kolen en wortels, komkommers, peterselie groeien in de tuinen. Iedereen die wat geld heeft verdiend, decoreert zijn garage-ingang met straatstenen en de voortuin met gazon en coniferen. Onze paden zijn soms grind en moguls, soms oude tankwegen, ontelbare kuilen inbegrepen. "Hallo Duitsland," een man met een naakte torso roept ons over het hek en zwaait totdat we in een bos verdwijnen.

Mijn angst dat Frank en Hartmut een tempo konden produceren dat me naar adem snuift, blijkt de eerste paar dagen niet te kloppen. Integendeel. Frank praatte zo leuk op de rit over zijn leven en zijn geliefden, dat ik alle inspanningen vergat. Hartmut snelt niet vooruit en geeft me tips over hoe ik mijn krachten kan sparen tijdens het rijden. De andere Mitradler, twee stellen uit Noord- en Zuid-Duitsland, broer en zus uit Hamburg en een alleenstaande vrouw uit het Rijnland, zijn teamspelers en passen zich aan aan het groepsritme. Als er hier iemand is, is het mijn fiets, mijn 'gazelle', terwijl ze zichzelf op haar zwarte lijst noemt. Tegen de wind in houdt deze e-bike me graag tegen en laat ik hem op de juiste manier schoppen.

Het feit dat iedereen goed blijft, is ook te danken aan Arnim, onze tweede gids. Hij maakt de beste picknicks tussen Ural en Pomeranian Bay en vertelt ons anekdotes en verhalen. Net als in Nida (Nida), de bekende badplaats aan de Koerse Schoorwal met zijn Saharaanse duinlandschap, waar we het zomerhuis van Thomas Mann bezoeken. Het is een houten huis met een droomuitzicht op de lagune. In een kleine kamer onder het rieten dak schreef de Nobelprijswinnaar aan 'Jozef en zijn broers'. Hij was pas aan het begin van de jaren dertig met zijn familie voordat hij naar Zwitserland emigreerde. Daarna viel het huis in handen van Hermann Göring.

De Duitse geschiedenis vergezelt ons bijna overal tijdens onze vierlandentochten. We rijden over de oude keizerlijke weg van Elblag (Elbing) naar de zomerresidentie van de laatste Duitse keizer in Kadyny (Cadinen), een bescheiden landhuis met een klein park dat niet bezocht kan worden. We verkennen Frombork (Frauenburg), een klein stadje met een kathedraal in gotische gotiek.Naast een pilaar staat het graf van Nicolaus Copernicus, een gouden Madonna die als een koningin op de bezoekers lacht. We klimmen de klokkentoren op en worden beloond met een uitzicht op de frisse lagune. Ik moet denken aan de duizenden vluchtelingen uit de Duitse oostelijke gebieden die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog stierven door koud weer op het ijs hier of stierven door het bombardement op het Russische leger.

Huis in Nida en een overdekte picknicktafel

Wij zijn geen heimwee toeristen. Niemand van ons zoekt hier naar sporen van zijn familie. Maar als we door het voormalige Oost-Pruisen rijden, over die lange, met bomen omzoomde lanen die ons beschermen tegen de zon met hun groene armen vol eikenbladeren, boven ons de lucht, zo blauw en hoog als nergens in de wereld, kan ik de pijn van de ontheemden beter begrijpen.

In haar boek "Beelden die langzaam vervagen" schreef Marion Gräfin Dönhoff dat ze op een boerderij in Oost-Pruisen opgroeide en alles verloor: "Ik kan me niet voorstellen dat de grootste liefde voor het vaderland wordt gedocumenteerd door het feit dat iemand in haat verkeert aan de grond raken tegen degenen die ze in bezit hebben genomen en lasteren degenen die instemmen met een verzoening. " Als ze aan Oost-Pruisen dacht, was ze er zeker van dat het net zo onvergelijkbaar mooi was als toen het haar thuis was. "Misschien is dit de hoogste mate van liefde: liefhebben zonder te bezitten."

Kaliningrad is behoorlijk lelijk. Hoge betonnen gebouwen uit het Sovjettijdperk brokkelen min of meer af naar zichzelf. En waar het oude Königsberg-kasteel stond, steekt een spookhuis, de 'Dom Sowjetow', uit in de grijze lucht. Het stadsbestuur zou hier in de jaren zeventig intrekken, maar tijdens de bouwperiode dreigde het complex in te storten. De Russische regering heeft jaren geleden beloofd het kasteel te herbouwen, horen we van Tamara, onze reisgenoot in de Russische exclave. "We doen het hier eigenlijk goed", zegt de voormalige ingenieur, "we kunnen niet klagen - in de rest van Rusland is er zoveel meer verdriet en armoede."

Eten ontbreekt niet in Kaliningrad. In de supermarkt stapelen de meloenen, tomaten en kersen van Viktoria zich op. Worsten en vers geslachte kippen staan ​​op het vleesbuffet. Brood komt geurend uit de oven. In mijn winkelwagen landt een saunadop voor mannen met rode Sovjet-ster en een roddel: Op de titelpagina lacht Poetin, de 'mooiste bruidegom van Rusland'.

We zijn blij om Kaliningrad te verlaten. We genieten van de nabijgelegen Oostzee, die lange golven rolt op lange zandstranden, en het stadje Klaipeda (Memel) in Litouwen. Laatste zonnestralen begeleiden ons op de veerboot, die ons naar de havenstad brengt.

Studenten zitten buiten de oude pakhuizen aan de rivier de Deen, lachen, passeren de fontein Ännchen-von-Tharau op het Theaterplein en gaan verder door de smalle straatjes van de oude stad, omzoomd met vakwerkhuizen. In de Friedrich Passage na 19 uur is er geen plaats meer in de restaurants, de gasten zijn ellebogen op de ellebogen, terwijl de stevige gerechten op de tafels zijn: knoedels met champignons, aardappelknoedels met vleesvulling. Een frisse sloot Svyturys, een biertje van een van de oudste brouwerijen van de stad.

De zeepromenade van Kaliningrad en het nachtleven van Riga

Maar het zijn eerder de stille momenten die deze tour zo uniek maken. Als we ergens in de natuur met rode hoofden zitten en onze benen strekken, in een weiland, gedept met het blauw van de korenbloemen, het roze van de wilde wikken. Over meren, waar het riet zachtjes ritselt en een fazant uit dekking vliegt.

Wanneer een dorpskerk is ontgrendeld en we knielen voor het altaar, dat liefdevol is versierd met heilige afbeeldingen en kaarsen. Wanneer we door bossen rollen, waar een automobilist op open plekken is, om een ​​klein bedrijf met cappuccino te maken voor fietsers en wandelaars. Als we de "Heuvel van kruisen" beklimmen, een nationaal heiligdom in Katholiek Litouwen. Een heuvel met ontelbare crucifixen, een bosje hout en ijzer, plastic en wielvelgen, overal met rozenkransen en papieren bloemen gehangen. Elke voorspraak, één wens, één bedankje, één verontschuldiging. Bulldozers rolden alles onder de Sovjetbezetting. Een paar nachten later werden de eerste kruisen herrezen.

Riga viert. Leven. De zomer. De bars en pubs hebben hun ramen geopend, muziek klinkt, pop en jazz, folk en blues. We gaan richting Livenplatz, waar grote tenten staan ​​opgesteld, zoals in een biertuin. In één speelt een rockabilly-band hun snelle ritmes, over de houten tafel schuiven bierpullen in onze richting. Een slokje, en nu grijpt Sabine de lachende Frank, ze vegen in de disco-box op de dansvloer. Eigenlijk wilden we doorgaan, naar de huizen met art nouveau. Maar nu schakelen we gewoon een versnelling uit en blijven. Klap en rock en vier met.

Goed om te weten

De begeleide fietstour wordt aangeboden door de fietsreisspecialist "Die Landpartie" (tel. 04 41/570 68 30, www.dielandpartie.de) in samenwerking met de ADFC. Het maakt deel uit van een buitengewone tour van Hamburg naar St. Petersburg: Sectie 1: Hamburg - Gdansk Sectie 2: Gdansk - Riga Sectie 3: Riga - St.Petersburg

De secties kunnen ook afzonderlijk worden geboekt. De accommodaties zijn meestal eenvoudig, de bagage wordt vervoerd, een bus begeleidt vermoeide fietsers.

Dagetappes: tussen 33 en 75 kilometer.

Mee met Mara: In 16 dagen rond de Oostzee (deel 1: Hamburg, Kopenhagen. Stockholm) | & Mara (April 2024).