Groen partijcongres 2008: meer bewegen - maar wat?
Hij wil naar binnen. De uitsmijter laat hem niet toe. Geen identiteitskaart, geen erkenning, zo eenvoudig is het in Erfurt op de federale delegatieconferentie van de groenen. "Maar dat is de partijleider," sist een metgezel. Ten slotte kan Reinhard Bütikofer - zelfs zonder zichzelf te identificeren - de tentoonstellingshal betreden en zijn afscheidsrede houden als voorzitter van de Groenen.
Ik moet nog steeds nadenken over deze scène in de komende uren: Een gepast voorspel op de strijd van de Groenen om macht en attitudes. Hoe de ongeveer 500 afgevaardigden discussiëren over hun standpunt over het energiebeleid op de eerste avond van het driedaagse evenement krijgt bizarre trekken. Hoewel er brede overeenstemming over bestaat, moet de volledige afstand van niet-hernieuwbare energiebronnen worden vastgesteld. Maar wanneer? 2030? Beter alleen als doel, zonder tijdslimiet? Of al in 2020? De sfeer wordt warmer. We moeten moediger zijn. Nee, meer realistisch. Nee, nee, geen radicaal.
Goh, mensen, denk ik, wil je mensen meenemen of bij je blijven? Wil je verkiezingen winnen of strijden in de schooldirecteuren? Debatten, woest en eindeloos, zijn gewenst. Dit is al verzekerd door het statuut. Alleen met de partij Alliance 90 / The Greens hebben in principe alle deelnemers de mogelijkheid om op elk moment te spreken. Wie iets wil zeggen, gooit een noot in een pot. Er is er een voor vrouwen en een voor mannen. Het lot beslist wie mag praten. Vijftig vrouwen en mannen. En terwijl de vreemdelingen en de beroemdheden praten en praten, liggen de papieren op de tafels van de afgevaardigden en journalisten vol met amendementen op amendementen. Er worden onophoudelijk nieuwe bankbiljetten uitgedeeld.
Daartussen stormen groene Jung-activisten met masker en een gigantische spijker gemaakt van papier-maché op de tribune, ze willen Renate Künast en Jürgen Trittin spijkeren tegen kolencentrales. Bij de verkiezingen vliegt Realo Fritz Kuhn weg uit de partijraad, het feestgedeelte Claudia Roth wordt bevestigd als partijleider, de gematigde Cem Özdemir tot opvolger van Bütikofer. Alles is mogelijk met de Groenen, en men weet zelden zeker hoe een stem zal uitdraaien.
Maar dit veelzijdige en moeizame proces van zelfontdekking heeft kwaliteiten. Het functioneert als een soort proxydebat voor veel mensen die strijden voor een houding, geeft ze een stem: bijvoorbeeld degenen die zeggen dat ik geen kerncentrales wil en geen kolencentrales. Ik ben voor zonne- en windenergie. Maar ik wil het warm houden, en ik weet niet zeker of het echt werkt met regeneratieve energieën. Ik geef om het milieu, maar ik wil met dromerig weer naar mijn werk rijden en in het weekend naar Barcelona vliegen. Ik wil niet alles opgeven, maar ik ben te veel klaar ...
In de figuurlijke zin is dit ook van toepassing op de partij. Na zeven jaar overheidsparticipatie en drie jaar waarin ze weinig te zeggen had in Duitsland, is ze klaar voor veel. De ene partij is op zoek naar haar positie: ze probeert buitenparlementaire bewegingen te verenigen, terwijl ze tegelijkertijd op zoek is naar nieuwe overheidsdeelname. De jonge Groenen Julia Seeliger is enthousiast over de festivalachtige sfeer in de Castor-blokkade, nog steeds hees van hun 79-uursgebruik in de vrieskou. Leuk voor Seeliger. Jammer, het blijft haar enige bijdrage. Is dat echt genoeg voor de kiezer?
Meer bewegen, dus het motto van het congres. Maar wat en waar? De oorspronkelijke groene kwesties (milieu, vrede, burgerrechten) worden al lang door andere partijen overgenomen. En wat gebeurt er nu? Leidt ideologische consequentie in een gevestigde partij tot onbeduidendheid? Of maakt het pragmatische realisme de partij zo uitwisselbaar dat er geen reden is om ervoor te stemmen? De discussies die in de komende maanden zullen worden gevoerd, zijn van groot belang voor de toekomst van de partij. Een Reala zet het in een notendop in Erfurt: we moeten de mensen overtuigen, niet onze eigen leden. Rechts. Anders moeten de Groenen misschien buiten blijven.
Bespreek met: Radicaal of realistisch - waar moeten de Groenen heen?
