Schuld na abortus: "Ik verachtte mijn lichaam"
Geef jezelf de schuld!
Wie was de vrouw in de spiegel? Ik kon niet naar haar glimlachen. Wat moet ze dragen? Geen roet of kleuren. Beste zwart. Dat is hoe ik me voelde. Twee woorden in een lus doemden in mijn hoofd op: geef jezelf de schuld. Zelf. Schuld. Waarom had ik mijn jongere aan-uit-vriend geloofd toen hij die nacht in mijn oor fluisterde: geen condoom, alsjeblieft. Ik kom niet, dat beloof ik je. Ik was te zwak en werd zwanger. Ondanks de pil daarna. Ik wist meteen: dat kan ik niet.
Dat was twee jaar geleden. Dan zoals nu vind ik: Elke vrouw heeft het recht om te beslissen of ze een zwangerschap kan dragen. Ze moet zowel het lichaam als het hele leven geven! Ik had zelf geen wortels in mijn studie, zonder inkomsten. Mijn vriend stond bij zijn moeder voor mijn deur: we willen het kind. We? Ik kon me niet voorstellen dat ik de rest van mijn leven bij de 22-jarige - en zijn moeder - zou zijn.
Ik verachtte mijn lichaam, verwaarloosde vriendschappen en studeerde
Na de procedure was ik opgelucht. Maar niet lang. Ik kon de draad van mijn leven niet meer oppakken. Waarom had ik niet op mezelf gezorgd op het cruciale moment? Ik was boos op me. Viel in een diep gat. Alles leek me grijs. Het marketing examen in het zomer semester ben ik net geslaagd met een vier plus, ik was niet echt aanwezig. Hoe hebben mensen dat zelf gemaakt? Zou het een opluchting zijn geweest om de bloedstroom te zien? Ik had zin om de vruchtbaarheid te verminderen. Ik verachtte mijn lichaam, dat zo vrouwelijk had gereageerd.
Angstaanjagende gedachten die ik niet van me wist. En telkens weer deze beschuldigende eindeloze lus in mijn hoofd: geef jezelf de schuld. Ik trok mezelf uit alles, verwaarloosde vriendschappen en mijn studies, niets leek logisch meer.
Ten slotte gaf mijn zus me een briefje met het nummer van een therapeut in de hand: meld me daar, anders doe ik het, maar ik heb de weg niet alleen gevonden. Eindelijk was er een plaats waar ik mijn zelftwijfel kon achterlaten. De ervaringen met mijn lichaam. Met de vrouwelijke arts, die me na een uur weer het sloopmedicijn gaf - ze was niet snel genoeg.
Het meest helende moment kwam in een gesprek met mijn grootmoeder
Een belangrijke zin van de therapeut was: "U hebt ook recht op verdriet." Mensen zijn feilbaar en dit is niet gemakkelijk te accepteren in onze perfectionistische wereld. Ik moest mezelf vergeven, plaatsmaken voor de pijn. Ik vond een afscheidsritueel voor de ziel dat ik niet thuis kon geven - omdat ik het eerst zelf moest vinden.
Het feit dat ik op dat moment zwak in bed lag, kristalliseerde in het levensthema voor mij: hoe komt dat, beter voor mij opkomen, voor mezelf zorgen? Lange wandelingen door het bos gaven me een achtergrond onder mijn voeten, mijn blik tilde op. Ik begon mijn leven opnieuw, begreep mijn studie opnieuw als een kans, zag land. Maar het meest genezende moment kwam tijdens een gesprek met mijn grootmoeder. Ze zei plotseling: weet je, dat heb ik ook ervaren. Begin jaren zestig. De man was getrouwd, uit hetzelfde dorp, het zou een schandaal zijn geweest. Op dat moment reed ze alleen naar Nederland om af te breken. We huilden in onze armen en voelden ons dichter bij elkaar dan ooit tevoren.
Wanneer ik vandaag mensen ontmoet op feestjes die het hebben over zwangerschapsabortussen, met zinnen als: "Hoe kan dit vandaag gebeuren?", Snauwt het mijn keel. Het leven is niet zo gemakkelijk. Misschien was dat de belangrijkste les van deze moeilijke tijd: medelijden hebben met jezelf en anderen. Oordeel niet overhaast, over anderen en over jezelf.
