Heike Makatsch: "Ik ben niet zo gedreven als de Knef"
De mensen die bij deze film betrokken zijn, praten over de productie alsof ze al lang weg zijn, niet in deze wereld. "Ik zit al zes maanden in Hilde Land", zegt scenarioschrijver Maria von Heland. "Gedeeltelijk sliep ik niet drie nachten achter elkaar, ik las haar boeken, keek naar haar uitvoeringen, las alle interviews af, luisterde naar liedjes en in een volledig opnieuw bewerkt moment was ik zelfs *** om mijn gezicht in de badkamerspiegel te zien in plaats van dat van Hilde. Toen wist ik: deze film is geweldig. "
Tot de rol was ik geen fan van de Knef.
Heike Makatsch zat midden in deze waanzin. Toen de shoot begon, had ze al een jaar zangles achter de rug, zoals de scriptschrijver, die alles wat beschikbaar was, verslindt, van de oorlog tot de dood van Knef in 2002. Makatsch praatte met ooggetuigen voordat ze zich realiseerde: "Ik moet mijn eigen rol hebben Vind Hilde, niet roze van mensen die van haar hielden. ' Er waren veel foto's van Knef: de vrouw die zich als soldaat in de oorlog vermomde om niet door de Russen verkracht te worden. Het levende economische wonder dat na de oorlog vocht om een gevierde actrice te worden. De eerste naakt in een Duitse film die op straat werd gespuugd na haar verschijning in "The Sinner". De gevierde actrice op Broadway in New York, haar drugsverslaving, de zingende wereldster, haar in het openbaar verwerkte kanker, de extraverte oude dame op TV-optredens. En telkens weer: hun opstanding uit ruïnes.
"Hilde" -Kinotrailer
In talkshows uit de jaren 50 en 60 bestudeerde Makatsch de houding en gebaren van Knef. Ze hoorde haar gezangen, want het was de tekst en het gevoel dat Knef in haar stem kon brengen waardoor ze de kunstenaar beter kon begrijpen. "Tot aan de rol was ik geen fan van haar", zegt Makatsch. "Ze was gewoon niet relevant voor mij." Ze kan zich zelfs een interview niet herinneren dat ze in de jaren 90 met Viva deed met Hildegard Knef (oorzaak: "Het zou rode rozen voor me moeten laten regenen" met extra spreiding). Dus het maakte niet uit met de oude dame met de grote zonnebril. De generatie waar Knef van hield en die hij haatte, was die van de grootmoeder van Makatsch. De rol van de extraverte vrouw met het Berlijnse Kodderschnauze wilde Makatsch nog steeds noodzakelijkerwijs spelen. Dus transformeerde ze zichzelf: met groene contactlenzen en veel make-up, met kunstmatige wimpers, die Knef graag driemaal op elkaar legde, met zes pruiken en de mode van een andere keer. Makatsch draaide 14 uur per dag, 50 dagen fotograferen. "Als je het in kleding stopt die lang meegaat, als je naar een make-up in de spiegel kijkt waardoor je er anders uitziet, laat het een spoor achter", zegt de actrice. "Je doet wat je noemt 'down-to-earth'. '
Helaas zie ik mezelf niet als de getalenteerde zanger.
Op het scherm is alleen maar om kleine dingen te zien hoe dichtbij Makatsch Knef nadert: de houding van de onderkaak, bijvoorbeeld deze zelfverzekerdheid in de uitdrukking, of hoe Makatsch na een optreden in het Berlijnse Philharmonisch met het bovenlichaam naar voren gooit tijdens het applaus voor haar. Wie kijkt naar de prestaties van Knef in vergelijking, vindt geen verschil. Afgezien van de stem. Wat Makatsch zingt klinkt heel goed, maar het is niet echt vergelijkbaar. "Helaas zie ik mezelf niet als de getalenteerde zangeres", zegt ze. "Ik geniet ervan, als een baan die in twijfel kan komen als ik oud ben en het onder de knie heb." Ze is bijna geamuseerd dat ze alle liedjes in de film nog mocht zingen en dat ze ook als een soundtrack verschijnen.
Makatsch is niet iemand die aangeeft. Ze maakt zichzelf kleiner dan zij is. Ze vindt het niet leuk om handtekeningen te ondertekenen. "Als iemand onderweg me vertelt dat hij mijn laatste film leuk vond, ben ik blij, maar meteen daarna weet ik niet wat ik moet antwoorden, het maakt me onrustig." Ze zit opvallend mager tijdens het interview in de grote fauteuil van een hotelkamer in Berlijn en reageert vriendelijk, maar altijd gecontroleerd. Ze haalt niet veel zinnetjes weg, zoals mevrouw Knef, die nooit hard hoefde te werken in interviews - Knef had altijd wel iets te zeggen, en ze maakte zelfs een set van dieptepunten waarop haar publiek kon lachen. Na een mislukte operatie in plastische chirurgie, bijvoorbeeld, zei ze: "Ik zie eruit alsof een bulldozer over mijn gezicht is gegaan."
Hoewel Knef vaak leed onder de pers, verliet het land zelfs vanwege de vijandigheid, maar op zichzelf vond ze het leuk om de pers te voeden. Knef heeft nooit de schaduw gezocht, ze sprong elke dag in de schijnwerpers. Makatsch doet dat hooguit voor een nieuwe film, als die er noodzakelijkerwijs bij hoort."Ik beslis hoeveel ik ontleed", zegt ze resoluut. "Ik probeer ook mijn openbare leven met mijn werk te beëindigen, ik ben niet zo gedreven door Hildegard Knef als ik was door dit verlangen om gezien te worden, het spoorde haar voor een heel leven, maar ze deed het nooit Ik kan ook lang wegblijven van het publiek zonder me zorgen te maken. '
Makatsch praat niet over privé. In tegenstelling tot de Knef, waar elke scheiding de kranten vulde, weet Heike Makatsch niet waarom zijn relatie met het Bond-lid Daniel Craig na zeven jaar eindigde. Er was de boodschap en sindsdien geen enkel woord meer. Dat is een prestatie op zich. Makatsch heeft zijn grenzen, tot vandaag: toen een tijdschrift na de geboorte ongeoorloofde babyfoto's van haar dochter afdrukte, klaagde ze tegen de uitgever. "Dit is absoluut een houding die je moet communiceren met de buitenwereld, ik verwacht een zeker respect."
De echte achtbaan gebeurt in het hart.
Een vergelijkbare stap is nooit naar Knef gegaan. Ze omschreef zichzelf graag als de eeuwige zoeker, en iedereen zou moeten weten of ze een dieptepunt ervaart of in geluk danst. Dit alles op en neer in het leven van Knef, dat snel indruk maakt op een naïef toeschouwer, waardoor makaak onaangeroerd blijft. "In een leven dat zich in het openbaar afspeelt, lijkt het niveau sterker te zijn, omdat Hilde in New York verscheen of onder vuur kwam te staan in Berlijn, maar zo'n leven heeft voor mij geen kwaliteit meer dan dat van een man in een dorp Ik deel niet het idee dat iemands leven spannender is omdat hij vaak per vliegtuig vliegt, de echte achtbaan in het hart, en daar is Hilde niet boven anderen. "
Makatsch kent zulke ups en downs. Toen de 37-jarige nog steeds woonde met Daniel Craig in Londen, was ze meer een huisvrouw en voelde ze zich vaak identiteitloos. In discussies begon ze als een Duitser. En Craig zou hebben geklaagd als ze voor het ontbijt een braadworst van een leverworst smeerde, vertelde ze toen. Het was niet gemakkelijk, maar Makatsch verzaakte de liefde om doelgericht haar carrière in Duitsland voort te zetten.
Vandaag woont ze in Berlijn samen met Max Schröder, de keyboarder van de band Tomte, de vader van haar twee jaar oude dochter Mieke Ellen. Ze besefte pas na haar terugkeer uit Londen: "Het leven kan zo eenvoudig zijn." Dat is wat ze zegt, ook al heeft ze de afgelopen zes maanden geen van haar vrienden ontmoet en is ze nooit weggegaan. Tijdens twee zware shots op rij ("Hilde" en de ZDF-tweedelige "Hope"), was er alleen werk en kind voor haar. "Sinds Mieke in de tussentijd gelukkig was, goed verzorgd en uiteindelijk met mij, voelde ik me nooit als een raafmoeder," zegt ze. "Eerst dacht ik, ik werk nooit meer, ik krijg in plaats daarvan een paar kinderen, maar met deze film realiseerde ik me hoe blij ik ben om te werken."
"Hilde", het resultaat van dit werk, somt de jaren 1943 tot 1966 af en toe, caleidoscopisch, op tot het hoogtepunt van het artistieke werk van Knef. Elke scène wordt pompeus opgenomen - je ziet dat de productie ongeveer negen miljoen euro kostte. Om zo dicht mogelijk bij het origineel te komen, praatten producer Judy Tossell en regisseur Kai Wessel enkele uren met de drie mannen van Hildegard Knef tegen de shoot. Kort voor de dood van de eerste echtgenoot van Knef, de Amerikaan Kurt Hirsch, vloog de producent met een filmkopie naar Amerika en bekeek de foto's met hem. Kurt Hirsch kon niet veel zeggen, maar hoe ontroerd hij was, ze kon naar hem kijken. Misschien zijn zulke momenten de grootste lof voor een film: als mensen wier leven erin wordt getoond, het er gewoon mee eens zijn.
