"Ik ben gewoon een tijdje op de kinderafdeling ..." Als moeders gaan winkelen
Vandaag wil ik het doen. Ik ben volledig gemotiveerd. Zal voorbij de tribunes met alle kleine rompertjes en sokken opgeheven hoofd en met belangeloze haren. Ik weet zeker dat het vandaag zal werken.
Ik begin te bewegen. Passeer de H & M-showcase zonder aandacht te besteden aan de sprankelende paillettenoverhemden voor driejarigen, zelfs voor een fractie van een seconde. Oh ja, het gaat goed. Dat kan ik doen, en dat is gemakkelijk. Ik loop trots langs Zara met het stoïcijn van een versgebakken niet-roker die vijf minuten geleden zijn truck heeft afgetrokken. Jahaaa, zelfs Zara. Als ik dat heb gedaan, is het officieel: vandaag eindigt het anders. Ik zal blouses kopen. En bikini's. In maat 42. Chacka!
De droom van ongecompliceerd winkelen
Ik heb vandaag afscheid genomen van mama. Ik moet dat van tijd tot tijd doen, anders ben ik volledig boos op alle waanzin die kinderen met zich meebrengen. En dan ga ik meestal eerst winkelen, zoals vandaag. Respectief: ik probeer het. Het ding met de baby-ponden is bij mij niet zo volgehouden en je moet er echt eerst aan wennen. Telkens weer stel ik me dit sublieme winkelgevoel van vroeger voor, dit ik-heb-iets-nieuw-en-het-verbluffende-gevoel. Toen ik een professional was voor dit gevoel, maar ik paste ook in een spijkerbroek, die niet "in de manchet" vormde. En dus zit ik altijd in smetteloos verlichte kleedkamers, stuiter wanhopig in een broek die een maat te klein is en probeer te wennen aan het feit dat mijn cupmaat langzaam die van Pam nadert. Zonder operatie. Wat leuk Maar vandaag, vandaag ga ik hier doorheen!
Na de frustratie komt de kinderafdeling
Dat dacht ik tenminste. Na een half uur ben ik terug op de kinderafdeling. Pak een panty, oh, maakt niet uit, ik neem er twee, in maat 104, knuffel met de zoete pyjama's in shock, vind een hartverscheurend schattige bloemenblouse en leg het over haar onderarm zonder een zenuwtest. Dan herinner ik me dat alle sokken gaten hebben en knijpen de kleintjes onderbroek lang geleden. Werkt niet. Moet je veranderen. Dat zegt tenminste mijn kleine hersenen en ga al 93.67 naar Hennes en Mauritz. Ja, verdomme, ik ging terug naar H&M en ik schaam me niet. Verslaving is verslaving. Ik ben onschuldig.
Waarom kunnen moeders niet aan zichzelf denken?
Ik sta trouwens niet alleen met deze vreemde verslaving. Ouders staan bij adverteerders bekend als het meest welvarende publiek. Voor de kleinsten kopen ouders alleen de beste. en veel. Ze kopen veel, veel, dus het is niet alleen mijn XL-dij frustratie, maar waarschijnlijk gewoon in de aard van alle moeders. Vogelmummies kokhalzen wormen, die ze zelf graag hadden willen graven, leeuwen slachten de arme GNU voor hun kleintjes en we rennen gewoon met hebzuchtige hangende tong door de kinderafdelingen van verschillende modehuizen.
Moeder blijft moeder
Overigens kan iedereen die het fenomeen kent het zelf gebruiken. Als je gewoon weer gaat winkelen met je eigen moeder, realiseer je je heel snel dat het instinct om voor het kind te winkelen nooit sterft. Plots heb je een nieuwe regenjas, een pam-bh meer en twee broeken met "Shaping" op de manchet. In XL, maar moeder ziet er zo verliefd uit dat je haar gewoon gelooft. Natuurlijk ben ik mooi en het vormgeven van jeans is geweldig!
Het enige nadeel: het moederinstinct wordt zelfs de kleinkinderen niet ontzegd. Als het heel erg is, eindigen jij, je moeder en jij uiteindelijk, maar als een paar in de kinderafdeling. En dan wordt het twee keer zo erg. In dit geval helpt echt alleen een champagne-ontbijt. Omdat alcohol de instincten bedriegt. En dat is echt handig bij het winkelen. Vooral als je op mama bent.
