Ik vind het kind van mijn beste vriend dom
Het was geen liefde op het eerste gezicht. Eerder een gevoel van paniek toen ik het kind van mijn vriend ontmoette. Binnen enkele seconden was duidelijk dat we elkaar niet leuk vonden. Ik denk dat het jochie is. En de jongen vindt me niet leuk. Dus nu is het weg.
Sommigen vinden dit misschien overdreven, en een baby van zes weken oud ontwikkelt zijn persoonlijkheid nu over een enorme periode van tijd. Maar we waren allebei (het kind en ik) duidelijk vanaf het eerste gezicht: dat zal waarschijnlijk niets zijn.
Wat is het precies? De verkeerde vibratie, het verkeerde moment dat we voor de eerste keer ontmoetten - ik heb geen idee. In ieder geval is de antipathie aan beide kanten gebleven. Zodra we elkaar ontmoeten in een drietal, in een vijfde, in een zesde met een partner of kinderen, is er generve. Ik ben de volwassene, dus ik probeer neutraal te blijven. Maar van binnen duw ik echt ongenoegen. Natuurlijk zal het kind dat opmerken en nog meer opdagen. Het zeurt, wil dit niet, wil dat niet. Alle anderen spelen, maar kunnen niet deelnemen. Totaal egocentriciteit. In het begin dacht ik nog steeds: dit groeit.
Maar wat kan ik zeggen: het is nu met bijna vijf jaar een Nervbratzenkind gebleven. Ik vind het niet leuk, ik vind het niet leuk. Antipathie aan beide kanten.
Dat is eigenlijk geen probleem. Niet iedereen moet iedereen leuk vinden.
Als het niet mijn beste vriend was. Natuurlijk zou ze helemaal gelukkig zijn als haar kind en haar vriendin elkaar begrepen en de 'betere helft' haar kind net zo goed zou vinden als zij als moeder. En ik heb echt heel hard geprobeerd.
Maar op de een of andere manier is dat niet mogelijk. Helaas denk ik niet dat het schattige kind schattig is, maar dom. Niet dom, nee, dat is het niet. Maar op de een of andere manier stom. Het irriteert me: hoe het eruit ziet, hoe het speelt en hoe het brabbelt. Nee, nee. Ik heb dat niet met alle kinderen, integendeel. Het is het enige dat ik niet bij me wil hebben.
Hoe zeg je dit: "Ik vind je leuk, maar jouw kind, ik vind het rotzooi?". Je wilt niet horen over je eigen kinderen.
Kinderen vinden is nog steeds een taboe-onderwerp. De andere dag glipte ik zo de straat op. Gelukkig voor een moeder die meteen een medeplichtige werd. "Ik weet dat, ik haat het kind waarmee mijn dochter graag speelt, een vervelende jongen!" Zei ze vurig. Toen keken we allebei erg schuldig. Je zegt gewoon niet zoiets.
Op het einde wil ik niet de hoop opgeven dat het nog steeds uitgroeit. Oh, wat. Laten we eerlijk zijn, er is niets meer over. Alle partijen moeten duidelijk zijn. Zoals in het echte leven.
