"Ik zou dat nooit gedaan hebben!" Waarom deze beschuldiging in liefde zinloos is
Een klassieker in (bijna) elke relatie
Kathrin praat niet alleen. Kathrin tekeer. "Eerlijk gezegd, ik kon begrijpen dat je veel moest werken, ik vond dat moeilijk, maar wanneer je uiteindelijk vier dagen lang thuiskomt, en je collega je werk laat brengen op je eerste avond, dan. .. "
Paul gooit zijn handen in de lucht: "Collega, toevallig is hij ook mijn beste vriend!" Maar Kathrin is niet te stoppen. "... dan vraag ik me echt af wat er met je aan de hand is, wil je nog steeds onze relatie?" Ze staart naar hem. Ten slotte zegt ze: "Als ik eindelijk wat tijd met je zou kunnen hebben, zou ik mijn vriendin nooit samen op onze eerste avond brengen."
"Oké, dat zou je niet doen," onderbreek ik. "Maar wat wil je Paul vertellen?" Ik weet al dat ik provoceer. Maar soms worden zelfs therapeuten ongeduldig. En de "Ik zou dat nooit in jouw plaats hebben gedaan" beschuldiging die ik constant hoor. En net zo constant slaat hij nergens op.
De lading is zinloos
Oskar Holzberg, 61, is 30 jaar getrouwd. Al twintig jaar adviseert de psycholoog koppels. Hij ontdekte dat sommige zinnen van toepassing zijn op alle relaties. In elke ChroniquesDuVasteMonde introduceert hij een van hen.
© Ilona Habben"Ik zou dat nooit in jouw plaats hebben gedaan!" - dat is niet alleen een waardevrije verklaring. Maar een moreel oordeel: toch is het de manier waarop ik het zou doen, het is verkeerd hoe je het doet. Waarop de appellant onmiddellijk weigert ongelijk te hebben, wat leidt tot het gebruikelijke, volkomen zinloze geschil van verwijten en rechtvaardigingen.
Trouwens, een andere variant van de morele oproep is: "Ik zou nooit aan je gedacht hebben!" De schijnbare verbazing kan dat ook niet verbergen, de ideeën van de aanklager zijn de maatstaf van alle dingen. Maar daarachter ligt de teleurstelling die echt op het spel staat.
We zoeken tevergeefs naar elkaar
We hebben een diep verlangen dat onze belangrijke ander zou zijn zoals wij
Allereerst is het Kathrin's gevoel dat hij niet om Paul geeft. Hier is er echter een nog meer fundamentele teleurstelling: ze ervaart dat haar geliefde anders is dan zijzelf, maar onbewust hebben we een diep verlangen dat onze belangrijke ander zou zijn zoals wij.Een soort innerlijke tweeling die op dezelfde manier denkt Ik voel me zo. Dan zouden we ons nooit meer alleen voelen.
Als we erg verliefd zijn, baden we in dit gevoel van eenheid uit de vroege kindertijd. We zweven op de roze wolk van overeenstemming en zijn er zeker van dat onze zielen eenstemmig slingeren. Terug in de echte wereld zijn we echter herhaaldelijk teleurgesteld omdat onze geliefde ons vreemd kan zijn en dingen doet die voor ons onbegrijpelijk zijn. We zijn dan geïrriteerd, we protesteren ertegen.
Maar het gaat erom onze teleurstelling te voelen. Als we deze teleurstelling uiten over zijn vreemdheid, zijn anderszijn, dan kunnen we elkaar benaderen. Uiteindelijk zoeken we elkaar tevergeefs op. We zullen onszelf niet opnieuw in hem vinden. Maar door onze verschillen wrijven we tegen elkaar.
De filosoof Theodor Adorno schreef: "Liefde is het vermogen om iets soortgelijks in ongelijkheid waar te nemen." Op deze manier vinden we onszelf. Ik ben jou niet, jij bent mij niet. En dat is niet nodig. Nee, dat is goed.
