Interview: Sally Hawkins op de roze bril

Tot nu toe is ze vooral in ondersteunende rollen gezien. Dit jaar begon de actrice aan een echte kick-start: in de nieuwe Woody Allen-film "Cassandra's Dream" aanbidt ze Colin Farrell met Fish and Chips en als een levendige Poppy in Mike Leigh's "Happy-Go-Lucky" betovert ze de Berlinale Publiek en won de zilveren beer. Beide films zijn nu te zien in de bioscoop. Hawkins, geboren in Londen als dochter van twee kinderboekillustratoren, wist al om tien uur dat ze later mensen aan het lachen wilde maken. Ze schrijft teksten voor Britse comedy-series en identificeert zich soms met haar personages, zodat zelfs haar vrienden haar nauwelijks herkennen in haar rollen. Dankzij Poppy is ze een gelukkige expert geworden.



ChroniquesDuVasteMonde: U mocht een zilveren beer mee naar huis nemen van de Berlinale - drijft u ermee mee op cloud nine?

Sally Hawkins: Zo'n beer verandert je leven niet fundamenteel. Hij maakt mensen alleen wat attenter. Op dit moment willen zoveel mensen met me praten. Ik denk dat dat aan hem ligt.

ChroniquesDuVasteMonde: Het klinkt echt niet als een hoog jubelend geluid.

Sally Hawkins: Ja! Ik ben heel blij. Maar niet omdat ik de acterende beer kreeg voor Happy-Go-Lucky, maar omdat ik zo trots ben op mijn rol in deze film.



ChroniquesDuVasteMonde: Maar nu flirt je.

Sally Hawkins: Nee. Succes is een heel dubbelzinnig iets: ik wil lang de straat op kunnen zonder te worden neergeschoten door paparazzi. En waarom moeten successen in de loop van een leven eigenlijk steeds krachtiger worden? Toen ik vers van de toneelschool kwam, keek ik al uit naar een sneeuwkoningin, als iemand ooit op een sollicitatiebrief heeft gereageerd. Waarom zijn we niet langer tevreden met de kleine triomfen?

ChroniquesDuVasteMonde: Goede vraag? wat bedoel je?

Sally Hawkins: Ik denk dat we veel onafhankelijker moeten zijn van succes of prestatie. Dat is niet afhankelijk van ons geluk. Ik ben erg blij om vooruitgang te boeken in mijn beroep.

ChroniquesDuVasteMonde: Heeft de Britse filmmaker Mike Leigh je gekozen voor het Poppy-personage in Happy-Go-Lucky?



Sally Hawkins: mogelijk. Poppy heeft bewust besloten haar leven zo te leven en niet anders. "Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk", zegt ze in de film.

Lees op de volgende pagina waarom de roze bril ook agressief kan zijn.

ChroniquesDuVasteMonde: Hou je van deze Poppy, die Londense zon die over de hele wereld springt alsof het een pretpark is?

Sally Hawkins: Toen ik begon met haar personage, besefte ik dat ik veel van haar kan leren: haar vermogen om het leven te nemen zoals het is en dingen te laten gebeuren is bijna beangstigend. Zodra haar fiets is gestolen en ze zegt gewoon: "Oh, ik kon niet afscheid van hem nemen." Ik zou een tijdje zo enthousiast zijn geweest. Dat zou natuurlijk niets hebben

ChroniquesDuVasteMonde: Wat is er zo speciaal aan Poppy?

Sally Hawkins: Er is iets magisch tussen ons. En op de een of andere manier is ze nog steeds om me heen. , , Je moet gewoon van ze houden. Ze is zo'n hartelijke, medelevende, geestige, optimistische persoon die ongelooflijk openstaat voor mensen. "Zorgeloos" (Duits voor "happy-go-lucky") is een stom woord, maar dat vat het echt het beste samen. Voor Poppy is het glas altijd halfvol. Ze gaat nooit van de roze bril af.

ChroniquesDuVasteMonde: Je trekt deze bril ook aan. Wat zie je met hun getinte bril?

Sally Hawkins: meer van anderen en minder van jezelf. Je neemt je eigen persoon opeens niet zo serieus. En als je de bril maar lang genoeg hebt, verkleurd ook de roze kleur. Ik werd na de film gevraagd of het niet vermoeiend was om constant een blijvende grijns op mijn gezicht te hebben. Maar het was geen seconde. Ik voelde me gewoon geweldig.

ChroniquesDuVasteMonde: U hebt geen drugs gebruikt, of wel?

Sally Hawkins: Negatieve gedachten zijn veel effectievere medicijnen. Bij hen kan men zichzelf echt bedwelmen, van hen kan men volkomen verdoofd zijn. Zozeer zelfs dat je op een dag niet zonder kunt leven. Omdat onwrikbaar optimisme gevaarlijk zou moeten zijn?

ChroniquesDuVasteMonde: kleurt deze sterke roze kleur uiteindelijk uit naar anderen?

Sally Hawkins: Helemaal niet. Velen zijn erg geïrriteerd. Poppy's misantrope rij-instructeur Scott, bijvoorbeeld: hoe blijer ze wordt, hoe agressiever hij wordt. Hij kan haar zonnige stijl niet aan, omdat hij het leven niet kan omhelzen zoals zij. De roze bril maakt ook iets zichtbaar in andere mensen, dat anders verborgen blijft.Het laat ze zien hoe het er van binnen uitziet, waar ze echt staan. En velen houden er niet van dat te zien.

Op de volgende pagina: Sally Hawkins op de Irony Trap.

ChroniquesDuVasteMonde: Poppy gelooft nog steeds dat ze iedereen gelukkig kan maken.

Sally Hawkins: Ze is niet dom. Ze weet dat je mensen niet tot geluk kunt dwingen. Ze wil ze gewoon geven wat ze nodig hebben. Maar niet iedereen wil dat accepteren. , ,

ChroniquesDuVasteMonde. , , en in plaats daarvan kijkt hij zijn ogen open voor zijn tegenslag.

Sally Hawkins: Voor velen is het gewoon te pijnlijk om het masker te laten vallen en misschien gezicht te verliezen. Maar we zijn allemaal maar kleine jongens of meisjes die veel liefde nodig hebben.

ChroniquesDuVasteMonde: Dat zeg je eigenlijk helemaal onironisch, toch?

Sally Hawkins: Onze tijd is ironisch genoeg. Het is zo trendy en cool vandaag om alles onder ogen te zien met ironie of bijtend cynisme. Je hoeft dus niet te laten zien wat je echt denkt en voelt, maar heeft altijd het bovenste water, kan rond de scholen lopen en langs de veilige kant glijden. Eigenlijk behoorlijk laf.

ChroniquesDuVasteMonde: Ben je nooit ironisch?

Sally Hawkins: constant. Helaas is het ook heel leuk. Het is zo gemakkelijk om in de val van ironie te vallen. En eigenlijk zo stom.

ChroniquesDuVasteMonde: En hoe kom je uit de ironie trap?

Sally Hawkins: Zet de Poppy-bril snel weer aan! Dit betekent uit jezelf komen, nieuwsgierig zijn naar de wereld en zijn bewoners. Ik weet al hoe het leven speelt. Vandaag denk je: wat ben ik een geweldige vrouw - en morgen: wat ging er mis bij mijn geboorte? Het gaat niet alleen maar om het vervagen van slechte dingen. Maar als ik me slecht voel, moet ik mezelf eruit krijgen. Ik moet mijn bril vinden net wanneer ik ze kwijt ben.

ChroniquesDuVasteMonde: Waar is zij gewoonlijk?

Sally Hawkins: Soms vergeet ik mijn vrienden. Lachen met hen, of, beter nog, ze laten lachen, verdrijft altijd donkere gedachten heel snel. Liefdesverhalen komen en gaan. Vrienden zijn de basis waarop je kunt vertrouwen.

ChroniquesDuVasteMonde: En als er niemand is?

Sally Hawkins: Ik houd van autorijden. Zo snel mogelijk. Ik heb dit racegen van mijn moeder geërfd. Als je dan uitstapt, ziet de wereld er heel anders uit. Maar eerlijk gezegd, ik heb geen auto. Ik zou graag een van deze grappige elektrische auto's willen. Maar je zou de oplaadkabel uit mijn appartement over meerdere balkons naar beneden moeten trekken. Dat zou vrij duur zijn.

How to clean your Panama Jack nappa leather sandals (Maart 2024).



Mike Leigh, Berlinale, Bril, Colin Farrell, Londen, Drugs, Sally Hawkins, Silver Bear, Happy-Go-Lucky