Jan Fedder: duidelijke woorden, duidelijke waarden

Een echte "Hamburg Jung": in het verleden was Jan Fedder een koorjongen in de Michaelis-kerk in Hamburg.

Hier bij Michel zong ik in het kerkkoor, begon met zeven en daarna totdat mijn stem brak, "zegt Jan Fedder en klimt de trap op naar het hoofdorgel van de Hamburg Michaeliskirche, die wordt beschouwd als een van de mooiste barokke kerken in Noord-Duitsland," namelijk sopraan. " hij, want meer dan 40 jaar later klinkt zijn stem net zo rokerig als een overvolle asbak, uit ten minste twee pakjes sigaretten per dag. Toen zijn stem verdiept, las Jan Fedder het kerstverhaal 14 jaar lang, voor het altaar, de kerk altijd helder "En het kwam op het moment dat de hele wereld werd gewaardeerd, en die schatting was de allereerste. , , "hij kan de tekst vandaag nog steeds doen.

"Mijn vader Adolf Fedder was kerkenraad en nam de pub 'Zur Überseebrücke' rechtstreeks van de haven van Hamburg over van zijn vader, 'zegt Fedder,' en dat is precies waar, 'hij wijst naar de uitgeverij Gruner + Jahr,' waar na de oorlog alles was in puin. " Moeder Gisela, eigenlijk een danseres, werkte in het tegenoverliggende Esso-tankstation, dus ze leerden van elkaar te houden. Voor Jan was het havengebied als een gigantische speelplaats voor kinderen, waar hij en zijn vrienden rompten, in uitgebrande autowrakken graven en hele steden in een leeg pakhuis van houten kisten assembleren.



Jan Fedder bidt elke dag tot God

Zijn speeltuin was het gebied rond de haven.

Stel je voor werelden waarin hij de regels dicteerde, wat Jan Fedder toen al leuk vond. Optimistisch was de houding ten opzichte van het leven, ondanks puin en as, omdat alles mogelijk leek en de haven weer langzaam begon te leven. Tegenwoordig is alleen pure handel hier. "Alles is weg", betreurt Jan Fedder, "de showmannen, de oude potten, de pubs, alleen containers, waar je ook kijkt, niet mijn wereld." Zelfs de Reeperbahn niet meer, waar hij als een jonge man "als een schuiver en Vollchaot" ondeugend afdreef, waar problemen nog steeds eerlijk met de vuist werden uitgevoerd, "vandaag komt men voor wanneer de ander op de grond bloedt, dat is niet langer Wijk Ik weet het ". Alleen in de Michel voelt hij zich nog steeds thuis zoals hij altijd deed, zelfs als hij zelden de protestantse kerk bezoekt.



"Ik bid elke dag tot God, we hebben een goede relatie, we vrijen." Duidelijke woorden, duidelijke waarden, zo groeide Jan Fedder uit en werd een man die zich niet kon buigen, in welke richting dan ook. Niet door regisseurs en zeker niet door critici. Een man die de Wallen kent, maar ook op het podium van het voormalige kindertheater "Blob", waar hij bijna 20 jaar als jongeman heeft gewerkt. Een volbloed acteur, die begon als een Krawallo met lang haar en een leren jas in tv-films en nu zegt: "Siegfried Lenz? Ik lees dat niet, ik speel het." Het hart, zoals Woody Allen het ooit beschreef, is slechts een zeer uitzetbare kleine spier. "Jan is Kiezianer van top tot teen, een Gesamtkunstwerk", zegt Peter Heinrich Brix, zijn collega uit de Noord-Duitse cultserie "Nieuws uit Büttenwarder", "als je hem in zijn sap laat, komt er iets geweldigs bij."



Gevoelig en liefdevol, dat is Jan Fedder.

Zijn sap was altijd de wijk aan de haven, waar Hamburg het eerlijkste, meest brutale en opwindendste is. Het weidse uitzicht over de Elbe was genoeg om zijn reislust te bevredigen, zodat hij in het noorden van Duitsland kon blijven, "waar veel meer aan de hand is dan in Amerika, want het is eigenlijk saai", zegt Jan Fedder, "waar ik ben." Ik hoef geen taal te spreken, ik hoef daar niet heen ". Hij is geliefd vanwege zulke zinnen. Hij is een populaire acteur geworden, net als zijn grote voorbeeld Henry Vahl. "Hij kent de jongens die hij hoort te spelen, dus hij steekt er zijn ziel in en het begint te schijnen", zegt zijn producer Markus Trebitsch, die hem de hoofdrol toeschreven in de Siegfried Lenz-film "The Man in the Stream" , waarvoor Jan Fedder de Duitse televisieprijs 2006 ontving. "Ik heb altijd geweten dat ik dat kon doen," zegt hij, "nu weet iedereen het." Fijne kerel, hard hond, begaafd karakter acteur, vindt ook de producent en presentator Hubertus Meyer-Burckhardt, en actrice collega Mareike Carrière zegt over hem: "Jan heeft een zeer delicate, maar ook een onpeilbare ziel .. Als je ernaar kijkt, moet je vrij zijn van duizeligheid. "

Toen Heidi Kabel de Bambi zeven jaar geleden in Hamburg voor haar levenswerk kreeg en verward stond op het podium, omdat ze niet wist waar ze was, ging Jan Fedder naar haar toe, nam haar arm en leidde Zachtjes van het podium. En niemand merkte iets op. "Waar het gaat om de conserven," zegt Markus Trebitsch, "Jan is erg gevoelig en liefhebbend."

Wie hem voor de eerste keer ontmoet, ziet het woord 'empathisch' niet als eerste. Op de een of andere manier past het niet bij een man die zijn eerste grote verschijning als Bootsmaat-pelgrim maakte in "Das Boot" met de woorden: "Heb je haar in je neus? Ik heb er wat in mijn reet, we kunnen ze samen knopen." Ondanks zijn 56 jaar rookt en drinkt hij nogal overdreven, "Ik ben een slikkende leeuw". De wilde tijden, zoals hij regelmatig verdronk in de cult-bar "Ritze", zijn voorbij, maar je weet en begroet hem enthousiast, zoals hij poseert in een ijskoude decembernacht in een pauze van de "grote stad" voor zijn oude Mercedes in de zilveren tassenroute.

"Ik kon nog steeds iedereen onder de tafel drinken," zegt hij en lacht. Soms wil hij het nog steeds. Hij houdt van dingen rechtlijnig en direct. Bewustzijn van zending, nobele doelen, dat hij niet kan dienen, daar is hij niet mee opgegroeid. "Ik wil plezier hebben, mooie films maken, me verheugen op de dag", zegt hij in zijn rokerige kantoor in het oude politiebureau Mendelssohnstraße, locatie van alle binnenopnamen van het "grote stadsdeel", "en wanneer het voorbij is, dikke eiken doodskist, weg in de beroemdheid Hoek van de begraafplaats Ohlsdorf en daar begraven. "

Met zijn oude Mercedes in de buurt tijdens een pauze van het "grote stadsgebied".

Maar Jan Fedder is nog steeds consistent. Al 19 jaar speelt hij Dirk Matthies, de cultstieren in de avondserie "Großstadtrevier". De rol waarin hij nu uitkomt als een voorverwarmde badjas, veroorzaakte hem op dat moment aanzienlijke hoofdpijn. "Als een tv-stier was ik de spotter van de buurt", zegt Fedder, diep ademhalend, "maar vandaag, met zoveel collega's werkloos, ben ik blij dat ik de rol heb geaccepteerd." Zijn alter ego Dirk Matthies wandelde nonchalant door het gebied, prees de servicevoorschriften met een maximum van een opgetrokken wenkbrauw en sloeg waarschijnlijk de doos na het werk, zoals Jan Fedder zelf beweert.

Maar sinds hij met Marion trouwde, is de blonde, mooie reclame-verkoopster elf jaar geleden, rustig in de doos, hoewel vrouwen in zijn equivalent 'graag een beetje drol zijn', zoals hij het noemt en heel fijn glimlacht. Hij houdt nog steeds zijn vrijgezel in de buurt, maar woont samen met zijn vrouw Marion in een appartement in de middenklasse Harvestehude en op zijn boerderij in de buurt van Itzehoe. Daar verzamelt hij vintage, tractor, dierenkoppen en exotische edelstenen van over de hele wereld, waaronder een XXXXL-broek van Idi Amin, die 1200 D-Mark heeft gekost, een tropische helm van Albert Schweitzer, een condoomautomaat van de voormalige Hamburgse seksclub "Salambo"; hij gebruikt het bureau van Inge Meysel als een keukentafel.

Hij heeft de passie voor hamsteren van zijn grootvader. "Toen de matrozen terugkwamen van hun reizen, brachten ze hem souvenirs mee, hij hield vooral van de garnalenkoppen in de Zuidzee," zegt Jan Fedder na een scène aan de steigers en kijkt uit over de haven, "hij huurde ongeveer 20 kelders om om alles te accommoderen.

Jan Fedder kan niets weggooien

In een kamer, zijn eigen persoonlijke museum van de lokale geschiedenis, is alles achter glas, "wat me gemaakt heeft tot wat ik vandaag ben," zegt Jan Fedder, "mijn oude legobox, mijn oefenboeken, een walkman, oud krukje bestek, gereedschap van mijn vader , mijn Afghanen jas uit de jaren zeventig ". Hij kan niets weggooien, hij houdt vol, hij wil het niet vergeten. "Wil je dansen?", Vroeg de moeder aan haar tienjarige, omdat ze de artistieke in hem als voormalig danser wilde opwekken.

Jan Fedder stond op het punt om een ​​danser te worden, gebogen met 14 meisjes in de balletbar, voordat hij merkte dat acteurs veel meer plezier in het leven hadden dan dansers en zich inschreven aan de drama-school in Hamburg. Hij bezocht 's avonds, gedurende de dag dat hij zijn ouders de gunst gaf en een commerciële stage volgde. 42 jaar en ongeveer 400 films later, beschouwt hij zichzelf nog steeds niet als degene die de "Muse heeft laten smeulen", zoals hij het op zijn Hamburgse manier noemt. Ik kan het, ik ben als een oud circuspaard, mijn sprongen worden lager, maar het publiek klapt nog steeds. "

Hij fotografeert al vele jaren non-stop, hoe kort en intens de avond ervoor ook. "Großstadtrevier", "Nieuws uit Büttenwarder", tijdens de zomervakantie staat hij voor twee televisiefilms voor de camera. Hij werkt als grootvader en vader werkte altijd: "Eer, fatsoen, ijver, niet mopperen, maar aanpakken, dat vind ik leuk", zegt hij. "Mijn vader deed afstand van ons grote bedrijf omdat hij zijn winkel op tijd had afgestaan Gesloten om 6 uur.

Dat was een enorm verlies, maar hij wilde niet dat zijn kinderen voortdurend dronkaards zagen. Ook op zondag was het druk, er was de kroeg naar de kinderkamer, waar het hele gezin zong en speelde. "Tijdens de week, toen een ouder het oor pakte en de ander de winkel opruimde, mochten Jan en zijn broer Oliver En toen dronken naar binnen strompelde, riepen ze: "Mam, er komt er nog een." En toen kwam mama met de herder en dreef hem weg.

Het team uit het grote stadsdeel wacht al op Jan Fedder

"Zes dagen school, en op zondag om negen uur hier in de Michel, er was geen slaap", zegt Jan Fedder, hij is er trots op dat deze ijzeren discipline nog steeds in zijn botten zit, die hij heeft bewaard. En de eikel. Daarom is hij ook "een vegetariër met af en toe een voorliefde voor worst", omdat hij Königsberger Klopse met koude saus op de kleuterschool moest eten. "Zijn wangen waren nog steeds vol toen mijn oma me om vijf uur 's middags oppakte", zegt hij. Nog een laatste blik op het altaar. Hij haalt zijn schouders op, hij wil gaan, het team van het "grote stadsdeel" wacht. Hij moet nog steeds draaien en het licht gaat langzaam weg.

Tony Robbins's Top 10 Rules For Success (@TonyRobbins) (Maart 2024).



Jan Fedder, Hamburg, stadsdeel, Noord-Duitsland, sigaret, tankstation, Woody Allen, Peter Heinrich Brix, acteur, Hamburg