Kreuzberg nachten
Sven Regener komt te laat. Hij vindt dat niet leuk. Sven Regener is een beleefde man, dus hij zegt het liefst: "Sorry, ik zit vast, dat is weer een klootzak!" Een hoffelijk persoon met een zeer duidelijke taal. En hoewel hij al bijna 30 jaar met tussenpozen in Berlijn woont, klinkt zijn krassend jargon als New Vahr South. Of naar Hamburg-Altona. Typisch Noord-Duits gewoon. Sven Regener komt uit Bremen.
In "Ex'n'Pop" is Sven Regener al eeuwen niet meer actief. Het klatergoud van oud en nieuw maar.
Daar werd hij geboren op 1 januari 1961, waar hij opgroeide, klassieke gitaar leerde, later trompet, piano en elektrische gitaar. Voor het gemak ging hij naar de middelbare school naar de Bundeswehr, verhuisde naar de burgerdienst naar Lüneburg, studeerde muziek voor twee semesters in Hamburg en verhuisde met 21 naar Berlijn, "vanwege een vrouw".
"Berlijn, dat was de stad van de donkere muren in die tijd, van waaruit men alleen maar serieus ging reizen." Het duister had zijn redenen, vooral in de levensstijl die Sven verkoos. Als student en muzikant woonde hij meestal in het parallelle universum van lange nachten. De dagen sleepten zich "slaperig en katerend" tot het weer donker was en jij in "Café M". of ontmoet in de "ruïne". In het midden van de jaren 80 was deze buurt de avonturenspeelplaats van de kunst- en muziekscene. De Neue Deutsche Welle had hier en daar geschommeld, internationale artiesten zoals de Australische Nick Cave werkten in de stad, in wiens band The Bad Seeds Blixa Cash speelde, de oprichter van de avant-garde rocker Einstürzende Neubauten. "Toen ik in 1982 met mijn trompet naar Berlijn kwam, waren jongens zoals ik wanhopig gewild, dus kom op 'risico', zeiden ze, we hebben een optreden, we zullen je een teken geven en dan speel je gewoon mee. ' Twee uur later was Sven lid van de band Zatopek, met wie hij onmiddellijk een album opnam - waardoor hij ongeneeslijk besmet werd met het Rock'n'Roll-virus. Sven dook in het tafereel en dreef de nacht door.
Maar vandaag is een stralende dag en Sven, ondertussen 47, trekt slaperig weg met te grote stappen, zijn armen gespreid uit zijn lichaam, als een cowboy door Schöneberg. Zwart pak, donkerblauw shirt. De ogen kijken doordringend door een extra grote, met hoorn omrande bril. Het is cool. Hij stuurt doelloos naar de mintgroene winkeldeur van een onopvallend woongebouw aan de Potsdamer Strasse. De "Ex'n'Pop" bevindt zich recht tegenover het Berlijns Sociaal Paleis, een vervelende bouwzonde uit de jaren '70. Vroeger heette de winkel "KOB". Hier was Sven Regener's Element of Crime 1985 hun eerste verschijning. Een nachtclub met donkere rockers met een lange toonbank, een piepklein podium en een uitgepuurde minibioscoop erachter. Een van de laatste authentieke van ontelbare West-Berlijnse bars tussen Kreuzberg en Charlottenburg. Zelfs vandaag moet je bellen als je 's nachts wilt binnenkomen. Nog meer gedurende de dag.
Is het leven een fles of een vat dat je op de een of andere manier moet vullen? "
Ed gaat open. Zijn stem is zelfs nog krakzamer dan die van Sven. Het leven als nachtcateraar en tijdelijke tourmanager van de hardwerkende Britse hard rockers Motörhead heeft zijn sporen nagelaten. "Wat doet liefde, Ed?" - "Ik heb een nieuwe vriendin", zegt hij. "Eindelijk iemand die al 40 is - geweldig! Niet langer bezig met de jonge dingen. Sven grijnst bewust. Hij is zelf een oude familieman. Gehuwd, twee kinderen, appartement in Prenzlauer Berg, weekendhuis buiten, middeleeuwen Mercedes. Rock solide. "Heb je alcoholvrij bier?" Ed lijkt twijfelachtig. "Weet je het zeker?" Beck's was de valuta. Bier en sigaretten, praten over stomme dingen, muziek maken. Na Zatopek kwamen andere bands als de New Love. "We speelden wat iedereen toen aan het spelen was: lage funk, geen funk, punk-funk, leuke punk ..." Maar experimenteren met muziekstijlen in sommige bandprojecten was soms te weinig voor Sven Regener. "Ik wilde meer: liedjes schrijven, juiste liedjes met een begin, een midden en een einde." Dus richtte hij samen met de gitarist Jakob Ilja en de drummer Richard Pappik de band Element of Crime op, vernoemd naar een Zweedse thriller-serie, waarvan de opdrachtgever uiteindelijk zelf crimineel wordt.
Hij houdt van termen als een enkel ticket, een drankmarkt of een multifunctioneel zwembad
Element of Crime, 1985. Sven is de man aan de rechterkant.
Element of Crime is de eerste band waarin Sven zichzelf ook zingt, eerst Engels, uit 1991 met het veelgeprezen album "Back then behind the moon" bijna uitsluitend in het Duits. Ilja en Pappik zijn er nog steeds. Al 25 jaar klinkt elk van de 14 albums anders - maar altijd na Element of Crime. "Dat is gewoon het idee van een band om voor een bepaalde stijl te staan, deze keer wilden we klinken als een Southern-rockband.Maar dat we nog steeds onmiskenbaar en onmiddellijk herkenbaar zijn, ik verwacht van ons veel. "Wat natuurlijk de beste manier van werken is: de muziek wordt altijd als eerste uitgevonden - samen," en dan is er gewoon iets om te doen wat je kunt zingen " Zijn teksten eindigen met het vermogen van Sven om als een teamlid te werken, vaak complete verhalen in zijn liedjes te vertellen, precieze reflecties te geven over het leven, liefde en het ogenschijnlijk banale van het dagelijks leven, en hij houdt van termen als een enkele kaart, een drankmarkt of een multifunctioneel zwembad gebruikte om zijn romantische afleveringen op een poëtische manier te vertellen die uniek en verrassend is. "Soms denk ik, waarom krijg ik dat soort shit? Het enige wat je hoeft te doen is wachten tot je de juiste woorden voor de melodie vindt. Je krijgt ze gratis en dan moet je zien wat je ermee doet. "Bijvoorbeeld 15 langspeelplaten, filmmuziek en honderden concerten in steeds grotere zalen.
Het had nog een lange weg te gaan en het is een klein wonder dat de band zelfs zover is gekomen. Op de radio vindt Element of Crime pas vandaag plaats. "Wat daar wordt gespeeld, zou niet moeten storen, het moet consumeerbaar zijn zonder opgemerkt te worden, zoals Reamonn, bijvoorbeeld." Zo mainstream. Maar niet: eigenzinnige melancholieke pop en chansons met invloeden uit blues en folk die de trompet van Regener doen klinken als mistige shanties, Mexicaanse mariachi-muziek of een circusband. "We wisten dat we geen muziek maakten voor het fast mark, in het begin waren we superarm en was er geen garantie voor een happy end." Tot het eerste voorschot op een platencontract, waren alle bandleden bezig om de eindjes aan elkaar te knopen. Sven oa als "Tippse" in het science center. "Maar dat was het goede aan Berlijn: je kon hier zo wonen, met heel weinig geld - een appartement kostte 80 mark."
Perfect voor uitzakken en hangen
Met zijn speciale eilandlocatie in het midden van de DDR als democratische enclave in het communistische blok, had de stad een strategische status die het Westen niet wilde opgeven. Economische of culturele betrokkenheid werd gesubsidieerd. Het leven van de burger werd gesponsord met de toelage voor Berlijn en lage belastingtarieven om de stad aantrekkelijk te maken als woonruimte. Niet een paar verdachten achter de geleerde allround zorgeloze mentaliteit van de Berlijner de reden voor het nog steeds wafelen over de stad slijm, "die perfect was voor verslapping en zomen geschikt was".
Begin jaren dertig werd Sven steeds vaker gevraagd, waar dit zou moeten leiden met zijn muziek en zijn leven. "Maar onze kunst was geen excentrieke hobby, het was wat ik wilde doen en wat ik het beste deed." En hoe dan ook: "Wat wordt er van één, hoe leeft iemand - dat is nog steeds het belangrijkste onderwerp voor de meeste mensen, maar men moet dit conflict verdragen." Wat op zijn beurt weer een belangrijk onderwerp is voor Sven.
Daglicht en niet-alcoholisch bier - oh ja, de tijden, ze zijn een changin.
De kwestie van de levensinhoud brengt zijn nieuwe held ook betrouwbaar op de palm. "Levensinhoud, wat zou dat moeten zijn?", Vraagt Lehmann in de film met dezelfde naam. "Is het leven een fles of een vat dat je op de een of andere manier moet vullen?" Christian Ulmen speelt de heer Lehmann, en zijn taal, zijn gebaren, zijn ontuchtigheid doen sterk denken aan de auteur van de roman. Maar Ulmen is geen Regener en 'Herr Lehmann' niet zijn autobiografie, benadrukt Sven. "Het ging niet om het vertellen van mijn leven, ik weet dat al, dus ik zou mezelf dood hebben verveeld." En goed, privéaangelegenheden behoren beslist niet tot het publiek. Zijn gedachten en hoe hij dingen ziet, ja, denkt hij. En natuurlijk is dit ook het publiek. Sinds 'Herr Lehmann', die in zijn eentje bijna twee miljoen exemplaren heeft verkocht, het bekroonde scenario voor de film en de twee opvolgers van de trilogie 'Neue Vahr Süd' en 'Der kleine Bruder', hoeft Sven Regener waarschijnlijk niet meer te werken en zou zich opnieuw volledig kunnen wijden aan verzakking en zomen. "Maar ik hoefde dat 20 jaar niet te doen." Hij moest gewoon wachten op de juiste woorden. En ze kunnen overal als liedjes verschijnen: "Op een zondag in april", "Buiten het raam", in de "Edeka des Grauens" of met een biertje aan de bar van de "Ex'n'Pop". Ook al is het nu voor de verandering alcoholvrij.
Komt voor onder moeilijke omstandigheden
Oh ja, de oude verhalen - op een plek als deze zijn ze allemaal weer terug.
"Was daar geen tweede ingang?", Vraagt Sven. Ed knikt. "Er is nu zelfs een kleine tuin." Natuurlijk brengt zo'n belangrijke plaats van het verleden herinneringen terug aan de oude verhalen. Bijvoorbeeld hoe de bassist van een of andere band agressief werd. "We gooiden hem naar voren", lacht Ed, "en hij kwam weer binnen. Later viel hij dronken van het toneel." - "Nou," zegt Sven, "maar dat was altijd zo dichtbij dat het als een trio niet gemakkelijk was om op te blijven." Vooral niet onder moeilijke omstandigheden. En ze waren vaak ingewikkeld. Soms zoveel dat het bier uitging."Dan moest iemand de metro naar het oosten nemen", zegt Sven. "Dit was gemakkelijk met een ID-kaart." "Vanaf vijfentwintig mark kreeg de verplichte ruil in Intershop veel wodka." Sven kijkt achterdochtig naar de Flensburger Frei in zijn hand.
Op zijn nieuwe album staat er een nummer over:
Dat het bier in mijn hand alcoholvrij is, maakt deel uit van een demonstratie. Tegen de dramatisering van mijn levenssituatie. Maar aan de andere kant zegt men dat het varkens-systeem dol is op nuchtere loonslaven. Daarom is er ook een whisky, want je moet er nooit aan toegeven.
"One komt" van het album "Always where you're, I'm never" (Universal)
