Liv Ullmann: thuis met een legende

Liv Ullman: privépubliek thuis

Liv Ullmann werd beroemd met de films van Ingmar Bergman, haar beroemdste rol die ze in 1973 speelde in 'Scènes van een huwelijk'. De dochter van een ingenieur groeide op in Canada, Tokio en Noorwegen. Haar dochter Linn werd geboren in 1966. In 2004 ontving ze de European Film Award voor haar "bijdrage aan de wereldcinema".

New York midden in de zomer is eigenlijk ondraaglijk. Koude temperaturen heersen in de huizen, terwijl het hellevuur op straat brandt omdat de airconditioners de lucht buiten opwarmen. Ik had net gelezen in de herinneringen van Liv Ullmann op heldere Zweedse winterdagen, met besneeuwde sparren en met ijs bedekte zwarte rotsen. Dat was, voordat ik de fout maakte om de lobby van het hotel op Broadway te verlaten om door de straten te lopen dat Liv Ullmann ook de ochtend afliep om bosbessenmuffins en verse bloemen te kopen. Of om hun was mee te nemen om te reinigen. Of om een ​​taxi te vinden die haar meeneemt naar de studio waar ze momenteel haar nieuwe film filmt: "Miss Julie" na het toneelstuk van August Strindberg.

Het appartementencomplex van Liv Ullmann in Manhattan ligt op een steenworp afstand, zodat het zelfs na een zweterige wandeling er net zo gezellig uitziet. Niettemin ben ik erop voorbereid dat de conciërge bij de receptie een sterrenbeschermende houding zal accepteren - maar ziet er alleen geïrriteerd uit: Wie zou hier moeten wonen? Ook helpen verschillende geluidsvarianten van de Noorse achternaam "Ullmann" weinig: Allmän? Jullmän? Alleen als zijn collega sprint en zegt: "Liv, weet je", grijpt hij naar de ontvanger van de intercom.

Korte tijd later vraagt ​​Liv-you-know om de deur van haar kleine tweekamerappartement te openen, waarvan de weinige muren geplaveid zijn met schilderijen en boekenplanken. De interviewafspraak is een privépubliek zonder assistenten of PR-professionals; en vanaf de eerste uitnodigende handdruk zo hartelijk, alsof ik mijn eigen grootmoeder opzocht. Vooropgesteld dat ik een grootmoeder heb wiens raam in de woonkamer een prachtig uitzicht op Central Park biedt. Liv Ullmann verheugt zich als mijn adem een ​​moment zakt; ze houdt van dit panorama. Ze wijst naar een iets groter gebouw ten westen van het park en vertelt eerlijk hoe ze een penthouse met vijf slaapkamers een paar jaar geleden voor een schandalige prijs heeft verkocht. "Ik woonde daar met mijn dochter, Linn ging een tijdje naar school en nu heb ik niet zoveel ruimte nodig, en wanneer Linn en de kinderen uit Noorwegen op bezoek komen, is dat genoeg voor hen."

Dit is de eerste indruk van Liv Ullmann: het is verrassend open, zelfs voor journalisten die privé-informatie niet discreet behandelen als een baan. Niettemin fungeert haar persoonlijkheid - tenslotte die van een wereldster met een carrière van meer dan 50 jaar - als oprecht en ongefilterd, omdat ze verwacht dat geen enkele jonge acteur met een gelieerde PR-afdeling meer (of vertrouwen) zal hebben.

Oprechtheid is een uitstervend goed, zegt ze met haar Noorse accent, dat als een snelle quickstep over de Engelse lettergrepen huppelt. Politici, sterren, de "Moneypeople", alles zou alleen zeggen wat van hen wordt verwacht. "De wereld wordt steeds kunstmatiger, ik ben bang voor schoonheidsoperaties en Botox, ik zie mensen die echt willen veranderen, en ik weet niet waarom, ik wil dat dingen waar zijn." Dat is het goede aan haar creatieve werk, "we kunnen onze oprechtheid gebruiken om echte, eerlijke dingen te creëren, en dat moeten we doen".

Ze betreurt het dat veel producenten cinema naar hun roots terugdringen om de winst te maximaliseren - weg van de kunstvorm, naar louter entertainment. "Ik behoor tot een uitstervende cultuur en regisseurs zoals Bergman, Fellini of Kurosawa zouden vandaag geen geld meer krijgen voor hun films." Het is precies deze kunstcinema met al zijn diepe symboliek die Liv Ullmann heeft gevormd. Niet alleen haar leven als favoriete actrice van Ingmar Bergman. Ook haar gezicht, waar niets is veranderd, wat niet op een natuurlijke manier 74 jaar verandert. Hun nuchtere schoonheid kan nauwelijks van invloed zijn op hun leeftijd. Vooral omdat ze nog steeds de stralende ijsblauwe blik heeft van het hongerige meisje dat ze ooit was. Het beschutte kind uit Trondheim, opgroeiend als een halve wees zonder vader, vindt zijn fortuin vroeg in het theater en ontmoet in 1966 eindelijk de 20-jarige Ingmar Bergman, die haar de eerste grote filmrol in 'Persona' geeft en vervolgens een plaats in zijn leven.

Ze had zichzelf nog nooit zo speciaal gevonden tot hij op een dag aan haar bekende dat ze altijd zijn Stradivarius was, zowel op het werk als in het leven."Dat was het mooiste wat iemand ooit tegen me zei, voor iemand die net zo alleen is als ik, is het belangrijk om te weten dat je muziek in een ander leven hebt gestopt."

Liv zonder Ingmar, ze bestaan ​​niet; of, natuurlijk, ze is daar al tientallen jaren, sinds ze hem verliet in 1971 en naar Hollywood ging terwijl hij met andere vrouwen trouwde; en tenslotte sinds zijn dood in 2007. Toch heeft hij haar nooit laten gaan of niet, dat kan ze niet met zekerheid zeggen. Zelfs na hun scheiding, zijn ze altijd goede vrienden gebleven, soulmates, muze en meesters in veranderende rollen. Ingmar leeft in haar herinneringen, die door de jaren heen duidelijker worden dan dat ze vervagen. Zijn gezicht is te vinden op de foto's op haar boekenplank en in de slaapkamer, alleen op het panoramische venster met het prachtige uitzicht is geen foto van hem, maar van Liv's tweede echtgenoot Donald.

Vorig jaar keerde ze terug voor een documentaire naar het huis op het Zweedse eiland Fårö, waar ze in de jaren zeventig bij Ingmar en Linn woonde. Elke avond op de deur van zijn studeerkamer hadden ze een symbool voor de dag geschilderd - een gevuld hart, een oog met tranen, maar ze moesten verenigd zijn. Deze deur bestaat nog steeds en tot aan zijn dood heeft Bergman elk voorjaar nauwgezet de tekenen nagemaakt. "Bij mijn laatste bezoek zag ik dat de symbolen al veel helderder waren geworden, en in twee of drie jaar zullen ze volledig verdwenen zijn", zegt Liv Ullmann, en op dat moment wordt ze gesust door de melancholie van de liefde van een mens. heeft het overleefd en moet nu de nagedachtenis van de doden doorstaan. De huishoudster liet haar een brief zien die Bergman had bewaard, een klein bedankje van Liv na een bezoek aan Fårö, jaren na haar uiteenvallen. "Het briefje betekende niet zoveel voor me toen ik het schreef, maar het was duidelijk." Ze aarzelt en knippert een hint van tranen weg. "Ik ben zo blij dat het bestond, maar eigenlijk was ik een gelukkig persoon totdat zijn depressieve verhalen over me wreven."

Maar Liv Ullmann is een getalenteerde stripverteller. Haar favoriete anekdote - zoals ze ooit Woody Allen samen bracht voor een avond met zijn idool Bergman, die geen woord voor wederzijdse eerbied had uitgewisseld, maar de ontmoeting "prachtig en inspirerend" onafhankelijk vond - vertelt hen met een dramaturgisch getraind gevoel voor timing en punchline. Haar zelfspot, heldere stem is ook te vinden in haar twee memoires "Getijden" en "Lebenswege". Maar wanneer je probeert verbinding te maken met haar dochter, de succesvolle schrijver, blokkeert ze: dat ze het talent van haar zou kunnen hebben, verwerpt ze. Linn, die altijd heeft geleden 'de dochter van' te zijn, zou uniek blijven in haar kunst. Liv Ullmann heeft nooit een geheim gemaakt van het feit dat ze niet altijd alles goed deed met haar enige kind, geboren als onwettig, omdat Ingmar Liv nooit getrouwd was. Ze zou nooit zomaar een alleenstaande moeder kunnen zijn. Er waren de vele rollen die gespeeld wilden worden, hun drang om zoveel mogelijk te reizen, hun humanitaire werk voor Unicef ​​en de hulp aan vluchtelingen.

Ze wil minder spelen, meer regisseren en schrijven - "dan kan niemand me binnenstebuiten praten"

Vanaf 19 september is ze opnieuw te zien in de bioscoop, samen met Juliane Köhler in de Duits-Noorse coproductie "Zwei Leben". Een verhaal over de "Lebensborn" kinderen die tijdens de bezetting van de nazi's werden weggehaald bij hun Noorse moeders, om te worden opgevoed in de rijke geest in Duitsland. Liv Ullmanns rol is betrekkelijk klein, maar uit haar weinige verschijningen komt de waarheid naar voren die haar zo heftig uit de wereld daagt. Hoe vreselijker het is als ze zegt: "Jammer dat ik deze vrouw niet meer kon laten zien, want dit was waarschijnlijk een van de laatste films waarin ik ooit zou spelen." Voelt ze zich te zwak? Nee, maar ze wil de tijd gebruiken om haar eigen dingen te maken. regisseren. Of schrijf. "Dat is nog beter, want dan kan niemand met mij praten."

Liv Ullmann werd beroemd met de films van Ingmar Bergman, haar beroemdste rol die ze in 1973 speelde in 'Scènes van een huwelijk'. De dochter van een ingenieur groeide op in Canada, Tokio en Noorwegen. Haar dochter Linn werd geboren in 1966. In 2004 ontving ze de European Film Award voor haar "bijdrage aan de wereldcinema".

Anderhalf uur ongemerkt voorbijgegaan, pas nu merk ik dat ik zo vol fascinatie was, ik verkruimelde het tapijt met stukjes van de zo liefdevol geserveerd door de bosbessenmuffin van de gastvrouw. "Dat doet er helemaal niet toe!" Roept Liv Ullmann uit, "zo moet het zijn, als je leeft en drinkt en eet!" Ze reikt naar haar eigen muffin en laat ook een paar kruimels op de grond vallen. 'Kijk, ik zal het ook doen, en als ik vanavond thuiskom, zie ik die kruimels hier op de vloer en denk dan terug aan ons leuke gesprek.'

Ze lacht hartelijk, haar blauwe ogen schitteren, de smeltkroes daar is een hel van een knuffel tegen de warmte van haar hart.Daarna begeleidt ze me naar beneden, twee stomerijen boven haar arm; bel dan naar Strindberg en de montagekamer. Onderweg scheiden onze wegen. Ik loop een eindje en kijk rond, ga een beetje terug en kijk opnieuw. De eerste keer draaide het schermpictogram om. De tweede keer dat ze stopt en zwaait.

Calling All Cars: The Blood-Stained Coin / The Phantom Radio / Rhythm of the Wheels (Mei 2024).