Wonen op de Hallig Hooge - stilte en vrijheid

Toen de stormwaarschuwing werd uitgevaardigd, liep Katja gewoon door het huis, controleerde of alles veilig was en wachtte op het water

Het is het huis dat Katja Just heeft gedwongen om een beslissing te nemen. Tussen het zuiden en het noorden. De bergen en de zee. Het werk en de onafhankelijkheid. Het geluid en de stilte. Het huis, dat de naam "Haus am Landsende" draagt, staat al 300 jaar op de Ockenswarft aan de Hallig Hooge. Als de wind uit het oosten komt, lijkt hij mee te duiken met zijn rieten dak. In het zonlicht schijnt het rood aan de voorkant en helderwit achter in het midden van hoog gesteelde rozen, lavendel en kruidenbedden. Het huis staat op één plek in de Noordzee: 5.6 vierkante kilometer moerasgebied, waar ongeveer 100 mensen wonen. Waaronder vier kinderen die naar school gaan en een kleuterschoolkind. Ter plaatse, tussen april en september, zijn er 90.000 dagbezoekers en in de winter het getij, dat in december 2013 zo hoog was omdat het zeldzaam was. Toen de stormwaarschuwing werd uitgevaardigd, liep Katja gewoon door het huis, controleerde of alles veilig was en wachtte op het water. Het kwam 's nachts. Ze zat in haar huis als een schip op volle zee. Terwijl het water in de loop van de dag droogliep, hoorde ze het gras knetteren terwijl het rechtop ging staan. Het is dat gevoel van vrijheid onder een brede hemel, zegt de 39-jarige, die haar voelt elke keer als ze uit haar huis komt en uitkijkt over de hulst van de kromgetrokken kroon. En het zijn de kleuren waar ze van houdt met Hooge. Het wit van de sneeuw en het grijsgroene van de wilde Noordzee in de winter, het geel van boterbloemen en paardebloemen in de lente. Het felle licht, dat nooit helemaal verdwijnt in de zomer, het groen van de weiden waarop de koeien staan.

Katja heeft Hooge net ontmoet in haar jeugd. Ze was zeven toen haar ouders er voor de eerste keer een appartement huurden, omdat de arts hen had geadviseerd dit te doen vanwege haar bronchitis. Ze was hier drie zomers op een boerderij aan de Ipkenswarft met koeien en kalveren. Toen het sterk genoeg was, hingen de kinderen op de rolschaatsen, hielden het jasje als een zeil over hun hoofd en bliezen zichzelf de straat over. Later, toen haar moeder en stiefvader weer op vakantie waren op de Hooge, deze keer in het huis aan de Ockenswarft, vertelde de toenmalige eigenaar haar dat ze het wilde verkopen en naar het vasteland verhuisde. De ouders van Katja hebben het huis net gekocht en gerestaureerd. De stiefvader maakte tekeningen, hoe alles zou moeten zijn, de moeder vulde de pesel, de goede kamer, die vroeger alleen op feestdagen en voor feesten werd gebruikt, en de Döns, de lounge voor het dagelijks leven, met antiek uit heel Duitsland: een Friese bruiloftskast , een tafel met een 17e-eeuws houten paneel, stoelen uit de vergaderzaal van een oud stadhuis, een oude ijzeren pot voor de open haard. Ze versierde de nissen in de oude eetzaal met zilveren lepels en oud Fries porselein achter glas. Samen herstelden ze de nissen, de traditionele bednissen, en de moeder legde de tuin op het model van een oude kloostertuin.

The Kate of Katja Gewoon op Hallig Hooge

Wonen in een Kate op de Hallig Hooge

Wat motiveert een vrouw om alles achter te laten om alleen te wonen in een hut op de Hallig Hooge? Katja deed dat net.

1 van de 10

Antieke zithoek met stoelen

Een gezellige zithoek in de woonkamer van het Halligkate.

2 van de 10

Antiek uit heel Duitsland

Een echte Schatztrue met antiek uit heel Duitsland is geworden van de oude Halligkate.

3 van de 10

Schelpdecoratie in de vensternis

Droge zeedieren in een antieke kop. De bijpassende decoratie met veel aandacht voor detail maakt de Kate zeer comfortabel.

4 van de 10

Zithoek in de tuin

Het zitgedeelte in de tuin is beschermd tegen de wind achter de haag.

5 van de 10

Zomerse kleuren

Zomerse kleuren in de tuin achter het huis.

6 van de 10

Oude kookgerei

Oude pannen hingen boven het keukenblok.

7 van de 10

Alkoof, traditionele bednis

Een alkoof is een traditionele bednis.

8 van de 10

Katja Gewoon thuis

Katja voelt zich net thuis in de liefdevol ingerichte Kate.

9 van de 10

maritieme decoratie

In de nis van het raam is maritieme decoratie, die de levensstijl van Katja Justs perfect weerspiegelt.

10 van de 10

de Hallig Hooge

De Hallig Hooge. Ondenkbaar voor Katja Gewoon om ooit het kleine stukje land midden in de zee achter te laten.

Kijk nog eens

De betekenis van de bloemen: dit is waar de meest populaire soorten bloemen voor staan

Foto-ideeën: Memorabilia voor thuis

5 vrouwen en hun favoriete gerechten van huis

Een huis op een hallig is meer dan een dak boven je hoofd, het is thuis, identiteit, verdwijnpunt

Op de eerste verdieping, de voormalige hooizolder, zijn twee appartementen. Dit alles wilde Katja in 2000 gewoon overnemen. Samen met haar vriend. Maar hij maakte net voor de verhuizing van München naar Hooge een terugslag. Ze was stomverbaasd, alles was goed gegaan, hij was een bedrijf begonnen, wilde op de Hooge voor computers en internetdiensten zorgen, ze wilden allebei kinderen hebben en ze opgroeien in de Hallig. De "scheiding op proef" was eigenlijk al het einde van de relatie. Het was een schok, zegt ze, ze voelde zich verraden en logen, ze leed twee jaar na het uiteenvallen, zegt ze. "Vandaag weet ik dat het moest, ook als het moeilijk was." Nu zei ze tegen zichzelf. Ze was 25, eerst voelde ze zich alleen op Hooge. Er was wat ze had overgelaten: München, de grote vriendenkring, motortochten, uitstapjes naar de bergen, operabezoeken, de musea, de baan op het commerciële gebied van een luchtvaartmaatschappij. Aan de goede kant van Hooge waren de ongeveer 100 Halligbewohner, waaronder een paar vrouwen, een hond voor de wandelingen op de dijk. In plaats van naar de opera te gaan, werd Katja Just lid van het Hallig-koor. Later kwam Maike, de kapper van Hallig die haar vriend werd.

Soms regelen de twee om naar de dag van het meisje te gaan en vervolgens met de veerboot naar Amrum om te winkelen. Het is een leven waarin men veel afziet, er is geen dokter, geen apotheek, geen tankstation, en de veerboot komt niet, niets komt, ze zijn afgesneden van de rest van de wereld, wat men nodig heeft, moet worden gebracht. De werkdag van Katja Just bestaat uit - onder andere - tuinieren, kamers schoonmaken, gasten oppakken en wegnemen, gras maaien, sneeuw schuiven in de winter. In plaats van 's avonds met vrienden in de biertuin te zitten, zit ze achter haar huis tussen lavendel, sla en buxushagen. Ze schildert het huis zelf en laat haar laten zien wat ze niet kan. "Het moet zo zijn, vooral als je hier alleen woont als een vrouw," zegt ze. "Ik was nooit het kleine meisje dat op de hulp van anderen vertrouwt."

Het sociale leven is anders op een Hallig. Je kunt langskomen op een hoop roddels, zelfs als je geen vrienden bent, bezoek je elkaar op de grote vieringen voor verjaardagen, bruiloften, doopfeesten. "Je wordt hier niet uitgenodigd, je wordt alleen uitgeladen", zegt Hooge. De een heeft de ander in noodgevallen nodig op dit kleine onderzoek in de zee. Iedereen weet dat, en dus worden ruzies meestal snel opgelost. Het is een andere samenhang dan in de grote stad, het lijkt bijna als gevallen uit de tijd, maar kan noodzakelijk zijn om te overleven, omdat land onder altijd plan is - en dat is waarom op Hooge altijd rond het huis. Hoe het kan worden beschermd wanneer het water komt, hoe we elkaar in een dergelijke situatie kunnen helpen.

Een huis op een hallig is meer dan een dak boven je hoofd, het is thuis, identiteit, verdwijnpunt. Een plek voor privacy is dat niet. "Er zijn geen gordijnen", zegt Katja Just. "Als ik een man in huis heb, of als ik een wandeling met hem maak, krijgt iedereen alles - soms dingen die helemaal niet gebeuren." Over het algemeen vragen de mannen. Ze kent haar, ze wordt constant gevraagd. Heb je er een? Zoek je er een? Hoe vind je er hier een? Toen ze eenmaal verliefd werd op een gast, kwam hij aan, leek spontaan comfortabel en leek vrij toen hij op de Hallig was. Dat vond ze leuk, maar uiteindelijk werkte het niet, zegt ze. "Hij was een zelfstandige, had hier kunnen wonen, maar de beslissing was te groot voor hem." Ze wil niet de andere kant op gaan, het huis verlaten en Hooge als man, zegt ze. Ze moest leren los te laten. "Again." Hun vervangingsfamilie op Hooge, dat zijn de tweeling Jan en Jörg, blond, blauwogig, behulpzaam, Noord-Fries tot op het bot.

De momenten van geluk in haar leven zijn anders geworden

Ze was bij Jan in 1996, toen ze op vakantie was met haar ouders op Hooge. Ze hadden een lange-afstandsrelatie voor een jaar. "Kom hier," zei Jan toen, "ik zal de supermarkt met je meenemen." - "Maar dat was te vroeg voor mij", zegt Katja Just, vandaag zijn de twee geen koppel, ook al wordt daar natuurlijk over gesproken. "Ik weet dat," zegt ze, "Vriendschappen tussen mannen en vrouwen, ze bestaan niet, ze hebben iets gemeen met elkaar, dan zeggen mensen dat ik het snap, ik probeer het tegen me te laten botsen." Jan en zij zien elkaar bijna elke dag, "ik leer veel van hem," zegt ze, "we zijn intiem en Jörg, de herbergier van de herberg 'Zum Seehund', is mijn beste vriend. ' Het "zegel" is het andere huis op Hooge dat belangrijk voor haar is. Ze hielp Jörg het huis runnen, ze is pragmatisch en snel, waar hij dromerig en aarzelend is. Ze schilderde de eetkamer met hem, maakte alles helderder en moderner, toen ze zich realiseerde dat hij het restaurant niet kon houden. Ze was bang dat hij het uiteindelijk zou moeten verkopen en weg moest gaan, ze dacht dat het niet kan dat het huis op een dag zonder hem zal zijn en dat ze zonder haar beste vriend zal zijn.Ze schreef een e-mail naar het tv-programma "The Chefs" en toen was er plotseling een team van het station, drie koks en draaide alles om "en schopte Jörgs kont", zegt ze.

Ze wil dat de Hallig blijft zoals hij is, zegt Katja Just. Ze zit in de gemeenteraad en heeft ervoor gezorgd dat er zelfs in de winter minstens één restaurant is geopend, zodat toeristen iets kunnen eten. Ze wil voorkomen dat veel jonge jongens daar op het vasteland blijven omdat er hier geen banen en te weinig betaalbare woningen zijn. Die ene dag moet de school sluiten, omdat er geen jonge gezinnen meer zijn. Die op hun beurt blijven weg omdat er meer en meer tweede huizen en te weinig betaalbare woningen op Hooge zijn. Van degenen die proberen op de Hallig te trekken, zegt Katja Just, gaan velen na ongeveer zeven jaar terug: de winters zijn hard, er is geen ontsnapping mogelijk en je moet in staat zijn om jezelf te weerstaan.

Een huis op een hallig is ook een typeprobleem, zegt ze. Hooge is niet langer het vasteland, maar ook niet helemaal oceaan. Het is een interface tussen de twee. Een grensgebied. Men moet tevreden zijn met zichzelf, verdragen dat de innerlijke stem luider wordt, omdat hij niet wordt overstemd door externe geluiden, vooral in de winter. Katja Just zegt dat ze rustiger en kalmer is geworden op de Hallig. Sommige dingen mist ze nog steeds, de bergen, haar motor. De momenten van geluk in haar leven zijn anders geworden: toen een oude Hoogerin haar feliciteerde met haar verjaardag en ze wist: nu ben je echt een van hen. Zittend op haar oprit met een koffie met melk en kijkend naar de omliggende bergen en eilanden. Wanneer de geringde ganzen hier stoppen in de lente op hun weg naar Siberië in het voorjaar. Wanneer Biike Burning elk jaar op 21 februari plaatsvindt, een soort paasvuur dat vroeger werd gezegd voor de walvisvaarders van de eilanden en holms voordat ze op een grote tournee gingen. Alle hoogers, inclusief degenen die op het vasteland wonen, komen samen en later wordt boerenkool samen gegeten. Maar waar Katja het meest van houdt, is de stilte: "Op Hooge kun je de stilte horen."