Man zonder vrienden: hij heeft mij alleen
Na elke verhuizing met de familie Susanna Wegener * liet haar tweeling Till * en Jasper * meteen nieuwe speelkameraadjes organiseren. Ze gokte schat- en klassenlijsten op, noemde moeders en regelde hun kinderen. Nu, als een tiener, hangen Till en Jasper al in verschillende klieken; Susanna Wegener wil echter het liefst weer teruggaan - voor Hannes *, haar man.
Susanna's man heeft geen vrienden. Hij heeft ook geen hobby's waar je andere mensen zou kunnen ontmoeten. Hannes sist geen bier met oude kennissen, gaat niet joggen, haat voetbal kijken in een mannenstam. Zijn probleem, zou je denken. Maar dat is het niet. Mannen zonder vrienden zijn vaak het probleem van hun vrouw. Vooral de types onder de vriendschapsmuffels beschrijft de socioloog Ursula Nötzöldt-Linden als "bewuste eenling". Ze zijn niet per se verlegen. Ze hebben gewoon niet veel zin voor andere mensen. Een harde noot. En bijna altijd een grote last voor een partnerschap.
Zulke soorten bestaan. Vele. Sommigen zijn er altijd geweest, sommigen hebben alleen de tijd om dat te doen. Zoals Hannes Wegener. Hij wil het niet anders, Susanna Wegener kalmeert in de avonden die ze met vrienden wil doorbrengen. Veel plezier, schat, zegt Hannes, kust je en zie je later. "Ik weet het precies: daarna zit hij op de bank, leest of kijkt biljart in het sportstation en wacht tot ik thuiskom", zegt Susanna Wegener. "En ik heb een slecht geweten dat ik zo vaak weg ben."
Dat ergert haar het meest. "Jarenlang kon ik vanwege de kleine kinderen 's avonds niet meer weggaan, Hannes kwam altijd laat thuis als manager, Tot net schreeuwde tegen elke oppas," zegt Susanna, die al jarenlang veel jaren als huisvrouw heeft doorgebracht voor de zonen. "Nu zijn de kinderen blijer als ze alleen zijn in de avond, ik heb al zo lang geweigerd, en nu wil ik er gewoon een beetje uit."
Aan het begin van hun relatie reisden de Wegener vaker samen, dansend, etend - maar bijna altijd met Susanna's vrienden. Toen kwamen de kinderen en zijn carrière. Zakenlunches, ladingen. Zijn telefoontjes dat het alweer laat zou zijn. Klantgesprekken, zelfs in het weekend op de tennisbaan. Alles sinds Hannes van baan veranderde.
Sinds hij halverwege de jaren 50 besloot: van nu af aan wil ik vrede. Sinds hij de eenzame wolf thuis heeft opgegeven, heeft hij zich met verbazing gerealiseerd dat zijn vrouw niet alleen heeft gewacht om wat gezellige uren met hem naar de tv te kijken. "Voor mij is het andersom", zegt Susanna Wegener. "Ik was jarenlang aan huis gebonden, nu begin ik weer aan het leven."
Met zware stappen echter beladen met onzichtbare lading: de zekerheid dat Hannes thuis op haar wacht. De angst dat hij zich verveelt. Het gevoel alsof je je kind in de steek had gelaten. "Als ik na middernacht terugkom, is Hannes er gegarandeerd nog steeds, vermoedelijk omdat hij opgesloten zit of in slaap valt", zegt Susanna. "Hij gaat gewoon niet naar bed als ik er nog niet ben.
Een slecht gevoel. Soms word ik heel boos op hem, ook al klaagt hij niet. "Ze hoort nog steeds verwijten van haar innerlijke stem." Dan denk ik: waarom blijf ik niet bij mijn man, die ik jarenlang zo weinig had? "Een vraag geboren uit een onevenwichtige behoefte die nooit zou ontstaan als Hannes een eigen leven zou leiden.
Maar ze scheurt een greppel en verliest Susanna's tevredenheid. "Eigenlijk heb ik nu een kluizenaar thuis", zegt Susanna. "Het is alsof we samen aan tafel zitten, hij is helemaal gevoed, ik heb nog steeds honger." Ga weg, wil je niet nog een keer tennis spelen, en wat doet je voormalige schoolvriendin Anton, die ons ooit heeft bezocht,? Zinnen van Susanna, die deuropeners moet zijn, motivatiehulpmiddelen, startshots. Ze hangen in de kamers, nog steeds slap en machteloos. Onbeantwoord, op een of andere manier hopeloos. Susanna voelt dat er geen juiste oplossing voor dit probleem is.
Het draait allemaal om behoeften. Aan vrienden, de maatschappij, de buitenwereld. Fijne gesprekken, ruilen. En op een bepaald moment, het besef dat een liefde niet alleen kan falen vanwege de dingen die we missen, maar misschien ook in de dingen die onze partner simpelweg niet mist.
Mannen die comfortabel in hun cocon knuffelen, realiseren zich vaak niet dat de lucht om hen heen zo verstikkend is dat hun vrouwen soms ademhalingsproblemen hebben. "Tom * geeft er de voorkeur aan thuis op de bank te zitten met de gitaar, nooit een afspraak te maken", zegt Karen Gerlach *, "hij suddert altijd in zijn eigen sap, om zo te zeggen."
Hij vindt het feit dat zijn vrouw 's avonds deuken met vrienden bij de Italiaan of gaat met haar broer naar de film die hij leuk vindt - zolang ze hem niet vraagt mee te gaan."Zijn wereld is op de een of andere manier kleiner, hij ervaart minder, heeft echt niets te vertellen, wat ik tientallen keren niet met hem zou hebben gekauwd." Eigen ervaringen, suggesties van anderen, impulsen van buitenaf - nul. Tom ruilt alleen met Karen. "Soms heeft hij totaal absurde visies, maar hij beseft het niet omdat ik de enige ben die hij erover spreekt," zegt Karen. "En hij wordt boos als ik ertegen sta, ik zou het zo graag willen, hij zou op zijn minst een vriend hebben die zegt: luister, ben je nu helemaal gek? Hij heeft helemaal niet geleerd om met andere standpunten om te gaan, te discussiëren, andere meningen om geabsorbeerd te worden. "
Samenwerking in het partnerschap is niet alleen saamhorigheid, maar ook de uitwisseling met anderen. Stukken van het leven, lachen, uren die je vullen met iets nieuws - elk afzonderlijk, niet alleen een ander. Maak je blij, attent, boos of melancholisch. De verandering, persoonlijkheid evolueert.
Een deel van het partnerschap is niet alleen saamhorigheid, maar ook de uitwisseling met anderen.
"Van ontmoetingen met vrienden kom ik altijd geïnspireerd thuis", zegt Karen. "Dit is een ervaring die Tom niet weet." Waar hij om geeft, hij laadt altijd volledig van haar. "Ik ben de enige die automatisch in de prullenmand staat, hij heeft alleen mij", zegt ze. "Hoe vaak heb ik gewenst dat hij het ene of het andere met anderen zou bespreken, andere meningen zou inhalen, net zoals ik met mijn vriendinnen over mijn problemen praat en erover nadenk wanneer ik over hen praat, zodat ik zelfs Tom niet bij iedereen heb Klein ding belämmere.
Soms zie ik de dingen opeens anders. Gesprekken met anderen helpen om iets vanuit een nieuw perspectief te bekijken. "Tom mist deze regulator, zijn argumenten worden gevoed door het gebrek aan input van buitenaf alleen van zijn eigen ideeën, lijken stijf en rigide, bijna meedogenloos, daarom overweldigen zijn woorden spits, omdat niemand ze ooit een beetje heeft opgeschuurd, zijn ego is een enorm groeiende groei die Karen ongecontroleerd raakt. "Bespreken met hem kan ongelooflijk vermoeiend zijn," zegt Karen Gerlach. "Eigenlijk voelt het vaak als één Machtsstrijd tussen ons. "
De Hamburgse filosoof Harald Lemke schrijft dat het "geïsoleerde individu" neigt naar "egocentriciteit" vanwege zijn aanhoudende behoefte aan op zijn minst minimaal sociaal leven, dat vangt of drukt op anderen om aan zijn sociale behoeften te voldoen. " De eenzame cowboy, de maat van alle dingen. Hij, een hele grote, omdat zijn wereld eigenlijk klein is.
Moe van contact Mannen willen ook chatten, debatteren, giechelen, jammeren - maar liefst met slechts één persoon: hun vrouw. Zoals Paul *, die zijn vriendin Carola Jansen volledig in de steek laat *.
"Als je verliefd wordt, hang je natuurlijk rond, maar andere mensen komen uiteindelijk weer tot leven", zegt Carola Jansen. "Ik ga graag naar het filmfestival met mijn collega Ute, ik ben al jaren Italiaans aan het leren met mijn collega Vera, en als ik een fietstocht wil maken, vraag ik het aan mijn buurman, die graag zoveel fietst als ik." Paul passeert echter zijn carola. Hij heeft haar de hoofdrol in zijn leven gegeven en heeft met haar allerlei ondersteunende rollen vervuld.
"Dat klinkt vleiend, maar op de een of andere manier ben ik bang dat deze oplossing voor hem eenvoudigweg gemakkelijker is dan zich altijd aan te passen aan andere mensen", zegt Carola Jansen. "En ik voel me volledig overladen met deze last, in principe beschuldigt hij mij van alles, omdat hij duidelijk niets heeft om hem anders tevreden te stellen - of laten we zeggen: niemand." Carola, meisje voor alles. Non-stop en landelijk. Zelfs niet omdat hij alleen is, blijft hij in de kamer van de relatie: "Hij is praktisch altijd in het appartement, gaat nooit uit", zegt Carola.
"Ik mis gewoon momenten wanneer ik helemaal alleen ben met mezelf." En als het erom gaat gewoon een uur of twee te kruipen met een pamflet op de bank en echt niemand, zelfs uw geliefde, aan te spreken. In september reist Carola Jansen voor twee weken naar Sylt. Vakantie, alleen voor haar, zonder Paul, voor de eerste keer. En ze wil veel boeken nemen.
* Namen gewijzigd door de editor
Aanbevolen lectuur
Evelyn Holst en Eva Gerberding: "Wie zegt dat mensen mensen gelukkig maken - vrouwen op de rand van een zenuwinzinking". Met illustraties van Til Mette (192 p., 14,99 Euro, Southwest)
