Huwelijkscrisis - wat nu? Het protocol van een huwelijkstherapie
In de zomer viel de zin voor de eerste keer, gefrustreerd door mijn echtgenoot: "Misschien hebben we een therapeut nodig, ik weet niet wat ik moet doen." Keer op keer kwamen we op hetzelfde punt: hij klaagde over iets, ik begon mezelf te verdedigen, hij zei: "Luister nu gewoon," en ik zei: "Maar het is oneerlijk, wat verwijt u mij! " We waren een jaar eerder ouders geworden. Toen veranderde ik in een overdadige zombie met een baby vol koliek.
Daniel keerde zich tot zorgen in Papa: Het kind is te koud gekleed (ik dacht het niet), kijk, deze rode vlekken daar, die erger worden (ik kon de vlekken nauwelijks zien), het kan niet goed ademen, hoor je dat? niet (ik heb niets gehoord). Omdat ik mijn mening niet voor mezelf kon houden, redeneerden we meer dan ooit. Toen Mattis acht maanden oud was, besloot Daniel dat ik hem geen yoghurt meer moest geven, dus hij had buikpijn. Toen instrueerde hij me om de appelmoes weg te laten, onze zoon had al constipatie. Dat yoghurt goed is voor de spijsvertering, dat appelmoes ook volgens onze kinderarts helpt tegen constipatie, hij wilde niet alles horen. Misschien omdat ik heftig tegen zijn mening was? en uiteindelijk heb ik het gewoon gedaan op de manier die ik geschikt vond. "Je hebt altijd gelijk, ik kan zeggen wat ik wil," nam hij uiteindelijk ontslag. "Ik heb het gevoel dat ik hier geen ruimte heb."
Daniel ruikt overal gevaren: met houten lepels uit de keuken mag onze zoon niet spelen, hij kan hem in de ogen slaan. Potten hebben te scherpe randen. Een zachte, flexibele tube tandpasta waarop onze knager kan zijn gehemelte bezeren. Later, toen Mattis zijn eerste verkenningen deed, zou ik altijd naar beneden moeten gaan, Daniel? anders zou de arm van het kind worden uitgerekt en zou hij gemakkelijker vallen. Ja, hij struikelde en viel, van tijd tot tijd hoe dan ook. Elke keer als mijn man onmiddellijk scherp commentaar gaf: "Ik heb het je gezegd!" Het was om uit de huid te gaan. Omdat ik natuurlijk niet het grootste deel van mijn dag in een gebogen houding kon doorbrengen. In geen tijd degenereerde een verbrijzeld waterglas tot een gigantische crash en de toon werd elke dag scherper. "Pas goed op jezelf!" (I) "Zodra ik de deur binnenkwam, moest ik het kind overnemen!" (Er). "Goh, kun je het niet zelf regelen? Ik moet het helemaal zelf doen!" (I) "Je staat altijd op de computer, kun je me helpen?" (He) We debatteren bijna een jaar en ik ben bang. Angst dat dit alles onze liefde zal vergiftigen, dat we op een dag een van deze volhardende stellen zullen zijn. Daarom heb ik Peter gebeld, een psychotherapeut die mij werd aangeraden. De redding van ons huwelijk zal niet goedkoop zijn: het uur kost 120 euro. Ik heb alleen mijn bedoeling verteld van mijn twee beste vrienden. Je hebt me gefeliciteerd.
In de eerste sessie wil Peter ons leren kennen, we vertellen hem ons verhaal. Daarna volgen enkele sessies om hem te helpen begrijpen waar we vandaan komen. Het is mij duidelijk dat onze oorsprong een grote rol speelt: Daniel groeide op in Zuid-Europa, ik ben opgegroeid in Noord-Duitsland. Terwijl hij bijna non-stop met Mattis praat en hem bijna 'opneemt', denk ik dat je hem in alle rust moet laten gaan. Terwijl ik mezelf blijf, telt Daniel's doelmatigheid. Dus, wanneer ik aardappelen schil in de keuken, terwijl Mattis wordt gevoed door Daniel, beschuldigt hij mij ervan ze te "negeren".
Dat een kind nieuwe vragen zou oproepen, had ik al geraden. Maar dat ik er innerlijk over blijf tieren, hoofdschuddend in eeuwige buiging, dat ik zo vaak op de bank zou gaan huilen? Ik had dat niet gedacht. Natuurlijk is er het feit dat ik bijna anderhalf jaar niet heb geslapen. Dat we naar een nieuwe stad zijn verhuisd en tot nu toe nauwelijks vrienden hebben gemaakt. We klampen zich elke avond aan elkaar vast, we kunnen het amper verzinnen. Maar het ergste is dat onze goodwill verloren is gegaan: de basisveronderstelling dat de andere er al goed in is, de bereidheid om kleine dingen te negeren.
Dit alles vertel ik Peter in onze eerste sessies? en kan nauwelijks geloven dat ik echt met een therapeut op de bank zit. Ehetherapie, dat klonk altijd als een mislukking voor mij. Nu klinkt het als hoop.
ChroniquesDuVasteMonde auteur Maja Schwaab vertelt in zeven afleveringen over haar paarstherapie. In het volgende deel: "Wat is normaal?"
Ben je hetzelfde? Bespreek alledaagse relaties met andere gebruikers op ons forum.
De finale in het dossier ChroniquesDuVasteMonde
Onze strijd om liefde - Maja Schwaab vertelt nu haar verhaal in het grote dossier ChroniquesDuVasteMonde (nummer 22, vanaf 8.10 in de kiosk). Daarin wordt ook de therapeut Peter uitgelegd, hoe hij het paar beoordeelt.
