Megalomanie: Ik ben geweldig. Of?
Wij mensen beeld ons vaak beter af dan wij. Waarom?
Specifiek in de jeugd, het is de poging om iemand te zijn en tegelijkertijd zichzelf te motiveren. Men wil het buitenlandse beeld beïnvloeden. Het doel is om positieve feedback van anderen te ontvangen om hun zelfrespect te versterken. Zwoegen kan daarom ook voortkomen uit het willen beschermen van jezelf omdat je je minderwaardig voelt.
Wanneer wordt het lastig en neigt het naar overmoed?
Specifiëren is een spel van realiteit en wishful thinking. Het gaat over vragen als: "Wat ben ik ??,? Wat kan ik ??,? Waar zou ik willen gaan ?? Maar uiterlijk in het begin van de jaren dertig moet de zogenaamde 'psychosociale identiteit' werkelijkheid worden? hebben ontwikkeld. Nu moet een persoon in staat zijn om realistisch te beoordelen waar hij echt goed in is, omdat hij het heeft geleerd en er zijn resultaten. Het is belangrijk om af te zien van de fantasie van zijn jeugd, oke, in dit leven zal ik geen geweldige muzikant meer worden.
Maar hoe weet je of je een talent of een dilettant bent?
We hebben kritiek en lof nodig op een sociale omgeving. Deze feedbacks laten ons limieten zien of ondersteunen uw eigen beoordeling. Het belangrijkste is dat je mensen hebt die je bassen, omdat je je aan het 'foute' houdt? Vastzittende, ontwikkelt men zich niet tot de persoon die men werkelijk is.
Kan het ook de andere kant op, als een kind altijd hoort: "Niet toegeven!"
Dat is wat ik een geproduceerd minderwaardigheidscomplex noem. Er is positief en negatief narcisme. De enige variant is te geloven dat men recht heeft op alles in het leven, omdat de ouders er altijd een hebben geprezen boven de groene klaver. De tweede evolueert omdat men altijd klein is gemaakt en nu op? Met wie laat ik het zien? reageert, een soort sociale wraak.
Theodor Itten is de auteur van het boek "Megalomania: The Psychology of Overconfidence" (Orell Füssli)
