Moeders moeder: als de mens niet zonder moeder kan leven
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Mother's son - doet het onderwerp er nog steeds toe voor stellen ouder dan 40?
Roland Kopp-Wichmann: Ja, vooral voor haar. Veel mensen ouder dan 40 ervaren ook een soort van midlifecrisis als koppel. Het relatieframe is vaak veranderd: het huis is bijvoorbeeld gebouwd, de kinderen zijn verhuisd - het uitzicht is nu meer gericht op de relatie. En sommigen realiseren zich wat ze al een tijdje ontevreden zijn. Bijvoorbeeld een partner die zijn moeder niet heeft verlaten.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Waarom ben je een man voor de zoon van de moeder?
Roland Kopp-Wichmann: De zonen van ouders, meer bepaald niet geredde mannen, zijn te herkennen aan twee hoofdpunten. Ten eerste het ongepaste contact met de moeder. Hij is ofwel volledig afgebroken, wat zeer zeldzaam is, of hij is te frequent en te intens. Belangrijker is echter het tweede punt: de rol van de vrouw in de relatie. Voor de zoon van een moeder voelt de partner zich meer en meer als een moeder voor haar echtgenoot. Hij komt bijvoorbeeld thuis en verwacht van zijn partner dat hij voor hem zorgt en voor hem zorgt. Ongeacht hoe het met zijn vrouw gaat. Had ze ook een stressvolle dag? Moederzonen zien dat niet. Bovendien tolereren zulke mannen kritiek niet goed. Ongeacht hoe de partner de boodschap omgeeft - moederzonen zijn erg ziek en voelen zich onmiddellijk aangevallen en uitgedaagd.
De psycholoog schreef een boek over mannen die hun moeder niet in de steek lieten. (Vrouwen willen volwassen mannen, Kreuz-Verlag, 200 pagina's, 16,95 euro)
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Betekent dit ook dat moeders kinderen erg afhankelijk zijn van hun baan?
Roland Kopp-Wichmann: Nee. Dat kunnen heel capabele mensen zijn in de baan, die daar met kritiek kunnen omgaan. Je kunt ding en persoon goed scheiden. Maar op het moment dat ze de sleutel in de voordeur steken, gebeurt de transformatie.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Hoe kan dit gebeuren? Wat is te wijten aan onderwijs?
Roland Kopp-Wichmann: De meest voorkomende ontwikkeling is dat mannen mannelijke rolmodellen als jongens ontbraken. Jongens hebben emotioneel contact met andere mannen nodig - idealiter is dit de vader. Daardoor beseffen ze dat mannen zich vaak anders gedragen dan vrouwen. Als een jongen een kras krijgt op de speelplaats, kan de moeder overdreven angstig en angstig zijn. Een vader zou liever zeggen: "Kom, dat doet er niet toe, we spelen verder." Dit is slechts een mogelijk voorbeeld van ander gedrag. Mannelijke rolmodellen ontbreken niet alleen omdat ouders scheiden - veel vaders zijn fysiek aanwezig, maar emotioneel onbereikbaar.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Ontbreken alleen mannelijke rolmodellen?
Roland Kopp-Wichmann: Nee, een ander voorbeeld zou zijn dat een jongen een soort partnervervanger voor de moeder wordt. De moeder bespreekt met hem over de vakantie of andere zaken, zoals met een partner. Maar dit geeft de jongen het gevoel dat hij voor zijn moeder moet zorgen. Later kunnen rituelen ontstaan, zoals dagelijkse oproepen of bezoeken. Als hij dat niet kan, zal hij in paniek raken. Beiden wennen aan deze hechte band, vinden niets vreemds, maar de partner ergert het.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Dat is vast ook een conflict - hij zorgt voor zijn moeder, maar niet voor zijn vrouw.
Roland Kopp-Wichmann: Dat is vaak het geval. Moederzonen durven de moeder niet los te laten. Wanneer paren bijvoorbeeld hun moeder bezoeken, wordt het soms heel duidelijk. Een alleenstaande zoon zou zijn moeder bezoeken met zijn partner en het zou een min of meer leuke middag zijn. Voor onuitgebrachte mannen wordt de partner bijna onbelangrijk zodra ze het huis van de moeder binnenkomen. Er is een symbiose tussen moeder en zoon. Als de moeder dan nog steeds tips tegen de partner maakt en de partner de partner niet beschermt tegen zijn eigen moeder, is het lawaai op weg naar huis onvermijdelijk. Hier is de moeder gedeeltelijk verantwoordelijk. Een deel van het opvoeden van kinderen is ze loslaten. Zelfs als je eigen leven saai kan worden.
Moeder's zoon en seksualiteit
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Dus de zoon van de moeder gedraagt zich als een jongen omdat hij niet heeft geleerd zich als een man te voelen.
Roland Kopp-Wichmann: Precies, de kenmerken kunnen verschillen. Voor velen wordt dit ook weerspiegeld in seksualiteit. Een niet-aflatende man heeft vaak minder behoefte om met zijn vrouw te slapen omdat hij onbewust het beeld van de moeder naar de vrouw overbrengt. En je slaapt niet met je moeder. Sommigen zoeken hun zaligheid dan in zaken, omdat ze met de geliefde machtig zijn.Dat moederszonen niet het gevoel hebben dat een man kan worden getest. Als ik haar in een vergadering vraag om de zin "Ik ben een man!" Te zeggen. velen kunnen dat niet. Ze lachen, schamen zich of hangen aan een vraagteken.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Hoe krijgt een koppel de duidelijke verdeling: "Jij bent de man, ik ben de vrouw!" weer terug?
Roland Kopp-Wichmann: Daar moet je aan werken. De man moet opstijgen. Hij moet eerst uitvinden waar hij vastzit. Als hij bijvoorbeeld elke twee dagen zijn moeder bezoekt, stel ik voor dat hij haar maar één keer per week bezoekt. Wanneer hij zegt: "Goed idee, ik heb dat altijd gedacht" - dan zou hij het moeten doen. Maar de meeste zoons van de moeders zeggen: "Wat, laat mijn moeder met rust, zij heeft niemand anders dan ik." En dan kun je nog meer vragen stellen: "Hoe zou je vrouw dat vinden als je haar moeder maar één keer per week bezoekt?" - "Ja, dat zou goed zijn." En dan zeg ik: "wie is belangrijker voor jou?" Dat is de centrale vraag. Achter de vervanging zit inderdaad de ontbrekende beslissing voor de partner en tegen de moeder. Je kunt de moeder veel dankbaar zijn, maar de partner moet eerst komen.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Wat doe ik als vrouw, als ik heel veel van een man hou, maar de typische patronen herken?
Roland Kopp-Wichmann: Je moet nadenken over wat het met jezelf te maken zou kunnen hebben, dat je onbewust zo'n man hebt uitgekozen. Wat de man betreft, raad ik aan hem te confronteren. Maar dat zou in een vroeg stadium van de relatie moeten gebeuren. Ik vroeg een vrouw toen ze voor het eerst het gedrag van zijn moeder en zoon opmerkte. Toen zei ze tegen me: "Na vier weken bezocht ik zijn hut en dat was de zuiverste stapel afval." - "En toen riepen de alarmbellen niet voor jou?" - "Nee," zei ze, "ik dacht dat als we samen verder gaan, ik het van hem af haal." En vandaag na 15 jaar is de situatie nog steeds hetzelfde. Haar man is een succesvolle manager die zijn mails perfect bijhoudt, maar zijn was niet in de wasmand kan sorteren.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Dus je moet alle moederszonen direct de pas geven?
Roland Kopp-Wichmann: Nee, ze hebben ook veel goede kanten. Maar vrouwen moeten met hun echtgenoten omgaan, geen conflict vermijden. Een vrouw heeft me verteld dat ze de was van haar man niet wast, tenzij ze in de wasmand zit. Dit is een begin, omdat mannen eerder geneigd zijn te reageren op consequenties dan woorden of aantijgingen. Het hangt ook af van hoe sterk de man in de rol wordt gearresteerd en hoe het paar heeft geregeld. Erkent hij de last op de relatie? Zo niet, dan moet de partner zich afvragen of ze het bij wil houden. Als dat zo is, dan kun je eraan werken.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: U heeft een boek geschreven over dit onderwerp. Hoe ben je hiertoe gekomen? Was jij ook de zoon van een moeder?
Roland Kopp-Wichmann: Natuurlijk was ik er een. Je kunt alleen over zo'n onderwerp schrijven als je het van binnen en van buiten kent.
ChroniquesDuVasteMonde-woman.de: Ben je erin geslaagd om jezelf te verlichten?
Roland Kopp-Wichmann: Nou, laten we zeggen, 85% van de tijd dat ik het heb gedaan - nee, waarschijnlijk meer dan 90%. Het is een lange weg, maar de moeite waard.
