Familie
April 25, 2024

Mijn dochter, laat me je hand een tijdje vasthouden

Alu en Konsti zijn niet alleen als ouders een goed team - ze schrijven ook samen het moederblog Grossekoepfe.de. Haar bijdragen draaien rond het leven als een gezin van vijf in Berlijn, zijn soms attent, soms grappig, absoluut authentiek en bijna altijd politiek!

Vanmorgen was ik in de metro achter een oudere dame. Haar witte, golvende haar kwam over haar schouders en ze las een boek. Gekleed in een zwarte jas met rode schoenen stond ze met beide benen stevig voor me.

Mijn kind, wil je zo zijn als je ouder bent? Zal ik er nog zijn en mijn gerimpelde vingers de jouwe aanraken? Ga je met beide benen en stromend haar in de metro staan en je kant op?

Dat is hoe vaak ik jou als volwassene zie. Ik denk vaak dat ik de fijne eigenschappen van je grootmoeder in jou herken.

Ga je nog steeds je haar dragen zolang als nu en meestal open? Zullen je fijne eigenschappen de kinderlijke charme verliezen? Hoe zal het tussen ons zijn als je opgroeit? Zullen we elkaar vaak zien en praten over het dagelijks leven, of kom je ver weg, vanbinnen?

Ik kijk naar je terwijl je slaapt en vergeet alle kleine ruzies van alledag op die momenten. De moeilijke tijden, ze komen nog steeds, vertellen ze me. Je stem, als je ruzie met me hebt. Je wil, die zich manifesteert in kleine misselijkheid. Ik zie je nog steeds op die momenten, je ogen sprankelen als de mijne en dan lach ik alleen naar je. Vaak beginnen we samen te lachen en de schok uit onze ledematen te halen.

Laten we het op die manier houden, laat het lachen en onze liefde ons altijd verbindenzelfs op de momenten dat je me de meest vreselijke moeder vindt en ik beschouw jou als de meest verachtelijke dochter.

Laten we onthouden hoe we zoveel tijd in de kliniek doorbrachten toen ik twee was en hoe ik je kleine lijf tegen me kon nestelen. Laten we even pauzeren op die momenten die laten zien hoe groot je bent geworden en die me trots maken en me aan het huilen maken.

Mijn grote kind met de stevige wil en het fijne gezicht.

Hoe zal je zijn als je opgroeit en nu ouder bent dan ik? Maak je plaats in de metro voor een oude vrouw en glimlach? Zult u een eigen gezin hebben, dochters en zoons die u steeds opnieuw ondervragen?

Ik rijd nog een paar stops met de mooie dame voor me en pauzeer.

Op weg naar huis neem ik je hand, en je liet me hem vandaag vasthouden. Ik vertel je over mijn ontmoeting en je knijpt in mijn hand en zegt:

'Wie weet, als er een metro is, Mama,' en misschien is dat de enige vraag die we vandaag zouden moeten stellen.

Tekst van Anne-Luise Kitzerow-Manthey, oorspronkelijk gepubliceerd op grossekoepfe.blogspot.de.