Nieuw spel, nieuw geluk
Toen ik mijn man ontmoette, was hij nog steeds getrouwd met een andere vrouw. We ontmoetten elkaar tijdens het avondeten en het was hun laatste dag samen, maar dat wist ik niet. Wat een leuk stel, dacht ik, geen perfecte match, maar dat maakt het alleen maar interessanter. Ik vond hem leuk, en het zou leuk geweest zijn als hij niet zo gelukkig was getrouwd met een heel aardige vrouw, maar het gevoel verdween snel.
Later hoorde ik dat haar scheiding na vier moeilijke jaren van huwelijk al lang een zaak was en dat ze de volgende dag ver weg verhuisde. Aan de vooravond van de scheiding voor permanente en latere echtscheiding, heeft mijn toekomstige echtgenoot zich niet overgegeven aan een fase van emotionele en persoonlijke vrijheid, maar werd hij onmiddellijk verliefd op mij.
Ik had me altijd voorgesteld dat de liefde van mijn leven een compleet nieuw begin zou zijn, met een persoon die nooit echt van me had gehouden. Natuurlijk was alles anders. Gedurende het grootste deel van het eerste jaar analyseerde hij constant zijn eerdere relatie met mij. In het begin voelde ik me gevleid, maar na verloop van tijd werd dit eeuwig dezelfde patroon een saaie last. Het irriteerde me ook dat mijn vroegere liefde op de een of andere manier niet van belang was in vergelijking met zijn intense pijn.
Na een tijdje protesteerde ik en weigerde ik naar meer verhalen uit zijn huwelijksleven te luisteren. Ik heb anekdotes uit zijn kindertijd en jeugd gebrand en voor mijn bestwil ook over de verhalen van andere vrouwen. Degene met wie hij trouwde voordat hij me ontmoette, zou een deel van zijn verleden moeten zijn, geen deel van zijn aanwezigheid.
Elk liefdesverhaal kan op verschillende manieren verteld worden, omdat niets zo erg wriemelt met kleine deeltjes van tegengestelde krachten die kunnen samengaan tot harmonie en disharmonie, zoals een verbinding tussen twee mensen. Waar gaat deze energie naartoe als de relatie afbreekt of wordt afgebroken? Natuurlijk verdwijnt het niet, maar bezet het een nieuwe liefde of de leegte achtergelaten door het oude - of allebei.
Vandaag, als ik al jaren met een man (oké, met precies dezelfde man) samen ben, twijfel ik dat er zoiets bestaat als een schoon nieuw begin, een streepje onder het verleden, of zelfs een rechtlijnig pad in liefdesaffaires. om een andere persoon in hun eigen ervaringen te initiëren. Net als een liefdesverhaal verandert een scheiding afhankelijk van wie of wie je ze vertelt.
Illusie "eeuwige liefde"
Traditionele bruiloften blijven leven vanuit de illusie dat onze levens eeuwig zijn (oke, "tot de dood ons scheidt"), een geldig paar besluit om een leven lang samen te blijven en alle andere verleidingen, potentiële risico's en mislukkingen te elimineren. In werkelijkheid houden we onszelf niet voor de gek. De meeste huwelijken en relaties in mijn kennissenkring bevatten aan beide kanten nogal wat ex-partners, en mannen en vrouwen vertellen hun verhalen zonder verlegenheid aan iedereen die ze wil horen. Alles gaat over in een enkele grote opeenvolging van liefdes en scheidingen, het creëren van het continuüm dat we ons liefdesleven noemen.
Ik weet niet of het goed is om de oude in nieuwe te laten smelten en ze in alle eeuwigheid in dezelfde emotionele ruimte te houden. Onze levens zijn tegenwoordig veel langer dan ooit en het dragen van zoveel emotionele bagage is zo verwarrend als onnodig. Henry VIII ontwikkelde een zeer extreme methode om ruimte te maken voor een nieuwe vrouw in zijn leven: dood de oude. Maar als je dit gedrag reduceert tot zijn symbolische kern, is dat dan geen verstandig idee?
Oude liefdesverhalen: een deel van het oude zelf
Ik ontving onlangs een e-mail van mijn allereerste geliefde. Hij bedoelde me toen niet zoveel, en hij geeft vandaag niet echt om me. Waarom zou men decennia later opnieuw contact opnemen of zelfs aan elkaar denken? Van elke liefde, groot of klein, nemen we iets naar de volgende - maar er is geen reden om vast te houden aan de echte mensen die we ooit vaarwel hebben gezegd. Moeten ze in ons verleden leven en onderdeel worden van ons levensverhaal - vergeten of af en toe herinnerd met de tederheid die men moet opbrengen voor alle oude vrienden en voor de oude ikken.
