Noorwegen voor beginners
Beste Kari Bremnes,
de eerste keer dat ik je halverwege de jaren 90 in Berlijn zag. Daar was je 40 jaar oud en speelde je op een festival waarvoor je net zo geschikt leek als Marianne en Michael als openingsact voor Metallica. De muziek die op dat moment op de podia van de stad stond, donderde en brulde, de zangers brulden, zelfs de hitlijsten werden gedomineerd door donkere rommelende bands als Rammstein. Het was de soundtrack van de Duitse eenheid. Na een combo waarvan ik de naam ben vergeten, ben jij, de zanger uit Noorwegen, op het podium gekomen. Ze droegen hoge laarzen, een zwarte jurk en enorme ringen aan hun vingers die flitsten in het licht van de koplampen. Een mooie vrouw met lang, donker haar, een gezicht met een prominente neus, hoge jukbeenderen en een uitgesproken kin, die je iets omhoog hield. Dat was intellectueel en een beetje verwaand. En heel sexy.
Even werd de kamer stil totdat zachte folk- en jazzgeluiden de kamer vulden, geweven door de muzikanten die je vergezelden. En dan je stem. Helder en helder, vertelde ze over de migrerende werknemers die de beroemde spoorlijn tussen Oslo en Bergen bouwden, over de postschepen van Edvard Munch die de Noordse eenzaamheid tot leven brengen. Uit haar mond klonk zelfs Noors sierlijk.
Niet iedereen was klaar voor de melancholie van Kari Bremnes
Kari Bremnes op de fashion shoot voor ChroniquesDuVasteMonde-WOMAN
En het Engels dat je gebruikte om je liedjes te presenteren, was muziek in mijn oren. Niet veel waren zoals ik. Na het tweede nummer werd ontevredenheid wijdverspreid in het publiek. De filamenten waren te filigraan, het web van muziek hing te zacht, je stem scheen te duidelijk.
Het was te vroeg voor deze fijne Scandinavische melancholie. In Duitsland was "heartbreak" - tijd, dat was het eerste succesvolle bumm-thunder-cracking record van Rammstein. Mijn muziekwereld is die dag veranderd. Ik heb je CD's gekocht, vergezeld van je muzikale transformatie? van de folk-sirene tot de verhalenverteller, die haar laconieke verhalen aflevert tot precieze, bijna coole nummers. Vooral je nieuwe nummers hebben me aangedaan. Ze draaien om kleine observaties, beschrijven paren, vertellen over ouder worden, het dagelijks leven, dom zijn. En bijna altijd vanuit het first-person perspectief van een vrouw: in? Een beetje geluk kan geen kwaad? (Litt Happiness kan ikkje skade) Gezocht van de man die haar wil opvrolijken bij haar vrienden, met wie je een slecht humeur kunt hebben. Of die binnen? Slapen jullie ?? (Sov du eller) kijkt naar haar appartement, muren, plafond en vraagt zich af of degene met wie ze haar bed deelt niet wakker wil worden.
Voor Kari Bremner worden mensen stalkers
Hoewel romanschrijvers niet graag worden geïdentificeerd als hun belangrijkste helden, heb je het nooit geheim gehouden om jezelf in je liedjes te vertellen. Van je jeugd in Lofoten, van de donkere winters, waar alleen de Hurtigruten-schepen voor verandering zorgen, van de mensen die je hebt ontmoet. En vanuit Oslo, waar je ongeveer 30 jaar woont.
Manmachal, stel ik me voor, jij zingt van mij.
Fans zijn ook stalkers van hun idolen. Toen ik voor het eerst aankwam in Svolvær, de Lofoten-hoofdstad van 4000 inwoners, liep ik opgewonden de straat over als een tiener waarin je woonde. En ik geef toe, er zijn momenten dat ik me inbeeld dat je over me zingt wanneer je zingt. Ooit had ik een minnaar in Berlijn? In de tussentijd heb ik enkele van je concerten gezien en gehoord. Ik weet dat je getrouwd bent en twee kinderen hebt, 16 en 20 jaar oud, die je alleen vergezellen als je in "coole steden" bent? (Praag of Berlijn) voorkomen.
De stemming bij Bremnes-concerten wordt gekenmerkt door verlangen
Je hebt verschillende prijzen ontvangen voor je muziek, je platen zijn goed verkocht en de kleine zalen waarin je speelt zijn vaak uitverkocht. Er hangt hier een speciale sfeer, gekenmerkt door een verlangen naar het noorden, van respect voor het moderne Noorwegen waar je voor staat. En van de oprechtheid die alleen bekend is uit de uitvoeringen van grote oude heren? Neil Young of Leonard Cohen misschien. Het publiek luistert, praat niet aan de telefoon (wat vaak het geval is), praat nauwelijks. Ze staan in de schijnwerpers, in een zwarte jurk, hun mooie gezicht licht verhoogd. En zing van het leven zoals het is. Een vrouw van 51 jaar? op het hoogtepunt van hun tijd,
Uw Dirk Lehmann
