Niet de filantroop die je was? Helemaal normaal!
Ik heb onlangs het contact met een vriend verbroken. Ze is aardig, dat was het punt niet. Maar zij was een van die mensen die je niet gemakkelijk kunt vermijden. Zelfs niet tijdelijk. Omdat een "niet aanmelden" altijd vriendelijk was, maar net zo concreet onmiddellijk werd aangepakt. Uff ... dat was vermoeiend voor mij. Te vermoeiend natuurlijk. En zack, ze was weg.
Ik denk dat mensen ... oké. Dus sommige.
Over het algemeen besef ik dat ik niet zo gemakkelijk geïnspireerd word door mensen die ik ontmoet, en zelfs als ik opgewonden ben, betekent dat niet dat ik op zoek ben naar langdurig contact met de persoon. Soms vraag ik me af hoe dat is gebeurd. Hoe de relatie-hongerige netwerker zo'n luie anti-Uschi zou kunnen worden. Heb ik het koud? Ben ik asociaal geworden? Ik denk dat dat het niet is. In werkelijkheid ben ik gewoon slimmer.
Waarom we sceptischer zijn naarmate we ouder worden
Het punt is: ik weet het gewoon meer dan vroeger. Ik weet dat 58 bekenden op een gegeven moment niet meer kunnen handelen. Ik weet dat mensen zich in het begin vaak anders presenteren dan ze in werkelijkheid zijn. Ik weet dat mensen eisen aan je stellen als je ze niet op afstand houdt. En ik weet dat mijn capaciteiten eindig zijn. Zo normaal als al deze dingen voor mij, die ik al ruim 30 jaar heb overschreden, zo absurd klinken, zijn dergelijke gedachten voor tieners. In onze jeugdige "gemakkelijke betekenis" vonden we alles spannend, geweldig, we dachten al het mogelijke en sommige mensen goden. Dat was geweldig, geen vraag. Maar het was ook gewoon een verkeerde inschatting. Met de kennis van vandaag zouden we niet in het leven zijn gevallen zoals wij. Daarom is het goed dat we het nog niet hadden.
Mensen zijn menselijk. En ik ben niet ieders vriend
Hoewel het soms zo voelt, weet ik zeker dat we geen slechtere mensen zijn geworden alleen maar omdat we niet langer ieders vriend willen zijn en allemaal onze vrienden beschouwen, alleen maar omdat ze een interesse delen met ons. We zijn gewoon meer ervaren en kunnen ons beter onderscheiden. Waarom hebben we dertig vrienden en kennissen nodig, als we toch weten wiens mening voor ons telt? Waarom zouden we onze echt belangrijke mensen lastig vallen alleen omdat we XY, Hinz en Kunz een biertje beloofd hebben na het werk, een verjaardagsfeestje of een meisjesbrunch? Maar bovenal, hoe zou het zijn om onszelf te rechtvaardigen, om onszelf te overweldigen met duizenden "super belangrijke mensen" in ons leven, die we allemaal niet meer zouden kunnen waarmaken. Het feit dat we niet langer elke persoon direct supertol vinden en de potentiële Beste Buddy uitleggen, is dus een echt goed nieuws. Het is een teken van wijsheid, van kracht en van juiste prioriteiten. Nee, oud worden heeft niet alleen nadelen voor God.
