Oh, lieve kind! Nu maken elementaire studenten zich zorgen over hun uiterlijk
Ik kan me precies herinneren hoe lelijk ik mezelf vond toen ik 12 was. Dat ik mezelf te dun vond, dat ik graag borsten zoals Susanne van de 6 b zou willen hebben en dat ik mijn bril meteen haatte. Ik weet echter ook dat ik tot dan toe nooit aan dergelijke problemen had gedacht, of althans nooit langer dan 30 seconden. Ik werd pubertaal. En ik weet hoe moeilijk ik het vond om mezelf echt goed te vinden. Nog steeds, op 40-jarige leeftijd, ben ik blij dat deze tijd voorbij is.
Daarom was ik waarschijnlijk zo geschrokken toen mijn zevenjarige dochter me onlangs vroeg welk voedsel je dik maakt en of ik haar haar niet te kort vind. Ze is hoe dan ook perfect voor mij, maar voor het eerst besefte ik dat ze het anders kon zien. Toen vertelde de moeder van een derde klasser me dat de vrienden van haar dochter al extreem vaak spraken over of haar kont en haar dijen te dik waren. Een van hen wilde bepaalde broeken niet dragen omdat ze er "dik" uitzagen. Daarom was ze van plan om directer te gaan joggen. Een trend die volgens mij al slecht is voor 20-jarigen? maar op tienjarige leeftijd?!? Helemaal absurd.
Moeten kinderen niet liever vuil onder hun nagels verzamelen dan ze schilderen?
Natuurlijk is deze trend zeer winstgevend voor de industrie. Nu zijn er nagellakken voor kinderen, bodylotions voor kinderen, shampoos voor kinderen, parfums voor kinderen, haargel voor kinderen en zelfs spabehandelingen en manicures voor kinderen. Maar moeten ze niet liever vuil onder hun nagels hebben dan om te schilderen? Moet haar haar niet in de war zijn in plaats van gestyled? Of misschien zelfs beide gaan samen?
Ik weet niet zeker of het slecht is als een achtjarige bloos wil aanbrengen of eruit wil zien als een Disney-prinses. Ik weet zeker dat ze het niet moet doen om mooier te zijn, omdat ze nog niet mooi genoeg is. Ze moet zichzelf perfect vinden zoals ze is, in elke broek en zonder mascara. Het maakt niet uit of ze 14 kilo of 44 weegt. Wat me nog zekerder maakt, is dat de look in het leven van elk meisje en elke vrouw op alle leeftijden niet veel uitmaakt? nog minder bij basisschoolkinderen. De tijd waarin vrouwen zich kleden voor hun uiterlijk is altijd te groot geweest. Moet ze echt eerder beginnen?
Hebben meisjes niet altijd met de lippenstift van hun moeder gespeeld?
Het kan zijn dat ik overdrijf. Het kan zijn dat meisjes altijd met de lippenstift van hun moeder hebben gespeeld. Natuurlijk weet ik ook dat kinderen eerder opgroeien, dat de puberteit begint bij tien jaar oud. Daar hoef je geen wetenschapper voor te zijn, maar je woont hoogstens naast een middelbare school. Maar dat zelfs basisschoolkinderen zo geobsedeerd zijn door hun uiterlijk, maakt me toch bang. Omdat dit niet gaat over het spelen met de lippenstift, zijn de hele verfraaiingsmaatregelen immers serieus bedoeld.
Niet alleen dat een hele industrie leeft, dat vrouwen zich ontoereikend voelen en daarom cosmetica, shapewear en dieetmedicijnen kopen voor grote bedragen, nu zijn ook de kinderen erbij betrokken. Vooral de meisjes natuurlijk.
Bibi? Van mij Maar die met de bezem, niet die met het Schoonheidspaleis
Ik heb nagedacht over wat ik eraan kan doen? en ik ben tot de conclusie gekomen dat ik een sterk rolmodel moet zijn. Daarom ga ik het nu alleen maar leuk vinden. Ik zal het niet hebben over de figuur of het uiterlijk van anderen. Ik zal hoogstens mijn verdiensten en die van mijn dochters benadrukken. Maar slechts marginaal hun uiterlijk: omdat ik ze zal vertellen hoe slim ze zijn, hoe geweldig ze lezen en rennen, hoe goed ze zingen en klimmen, hoe uitstekend ze zandkastelen kunnen verwachten en bouwen.
Bovendien moeten mijn kinderen boeken lezen en luisteren naar hoorspelen. ikZijn rolmodellen zijn Madita, Pippi en Ronja, Van mij ook Bibi? maar alsjeblieft met de bezem en niet met het Schoonheidspaleis.
Misschien zullen we de documentaire "Embrace" direct bekijken
Misschien begin ik vannacht aan mijn dochters over dit onderwerp te lezen: Het boek "Fuck Beauty, waarom het verlangen naar smetteloze schoonheid ons ongelukkig maakt en wat we eraan kunnen doen" van Nunu Kaller, ligt eindelijk op mijn plank. En misschien kijken we vervolgens naar de documentaire "Embrace You're Beautiful" van Taryn Brumfitt. Blijkbaar kun je niet vroeg genoeg omgaan met het onderwerp "schoonheid" ....
