Ouderexperiment: langer slapen dankzij Ausschlälteller?

Onze favoriete blog: Kinderen zijn onvoorspelbare beesten. Sinds je denkt, heb je de perfecte dagelijkse reliëfstrategie gevonden - en vlieg dan in het veld alles rond de oren. Blogger Patricia von The Nuf Advanced heeft ons blootgelegd met haar experiment - en tranen van gelach in de ogen. (Omdat we ook de Aufwachteller in de ChroniquesDuVasteMonde MOM hebben aanbevolen, maar we kennen mensen die er goed in zijn.)

Toen ik klein was, konden mijn ouders altijd uitslapen. Ik werd net om 5 uur wakker en keek tv totdat ze opstonden. Dat was soms zo lang dat ik vrijwillig de ontbijttafel zette omdat ik me verveelde terwijl ik tv keek.



Hoewel het me geen pijn deed en ik toch ben opgegroeid, wil ik dat niet bij mijn kinderen. Alleen, want er is niet slechts één station dat dingen voor kinderen runt, maar tien, en verder nog twintig stations, waar dingen 24 uur per dag lopen, kunnen de kinderen beter niet zien. Er zijn ook zeven tot dertien andere redenen waarom ik dat niet wil.

Ik neem aan dat ik gemiddeld zes uur per nacht slaap. Als deze zes uur ononderbroken zijn, voel ik me de volgende ochtend fris.

Het jongste kind geeft niet om de uren van mijn nachtelijke rustperiode. Het is ALTIJD om 5.58 uur. Dus als ik laat naar bed ga, de gebruikelijke zes uur in plaats van vier en bovendien tussen een tot drie kinderen in ons bed, hallucineer ik dat er een oplossing voor mijn slaapprobleem zou kunnen zijn.

In de ChroniquesDuVasteMonde Mom wordt in deze context een "Ausschlafteller" gepresenteerd. Je moet gewoon een bord klaarmaken voor de volgende ochtend voor de nakomelingen, die al leeg kunnen worden gegeten, terwijl de ouders gelukkig blijven slapen. Dat zou de ochtendhonger een beetje stillen en tegelijkertijd een leuke bezigheid zijn.



Open voor suggesties van welke aard dan ook, ik heb dit vandaag geprobeerd. Toen ik om ongeveer 1 uur naar bed ging, pakte ik wat maïswafels en rozijnen en ander gedroogd fruit op een bord en bedekte het met een tweede bord. Als kind 3.0 op tijd 5.58 werd wakker en vrolijk trompetteerde: "All aufstääähn, ik ben wahaaach!", Rolde ik naar mijn kant en ademde: "Op het tapijt in de kinderkamer wacht een kleine verrassing op je Ga daarheen en speel dan een beetje. "

Het kind, zeer geïnteresseerd, marcheerde naar de kinderkamer. "WAAR IS EEN OVERRASHUNK? MAMAAAAAA ???!" "Er is iets te eten op het tapijt." "En de verrassing?" "Dat is de verrassing." Ik hoor Child 3.0 de plaat optillen en mompelen: "Maiswafel? MAMA, IS DE MAISWAFFL DA GEWELDIG?" "Ja, en de rozijnen, kun je alles eten en dan spelen, ik slaap nu."



Ik hoor knabbelen, trek mijn deken over mijn schouder en wil gewoon mijn ogen sluiten als kind 3.0 roept: "Kun jij ook iets drinken?"

Verdorie, daar had ik aan moeten denken. Ik sta op, giet water in een waterfles, geef het aan het kind en ga terug naar bed. Het kind drinkt. "Is dat gewoon Wassa? MAMAAAA?" Ik probeer mijn mond te houden. "MAMAAAA, ISCH ZAL MAAR MILSCHSAFTSCHORLÄ!" "Bestaat nu niet, ik wil slapen."

Dit wordt gevolgd door 90 seconden rust. "Kan ik iets bouwen?" "Ja natuurlijk." Ik hoor Lego rammelaar klepel. Het kind tikt in de slaapkamer. "Kun je dat in elkaar zetten?" "Nee, ik wil slapen." RÄÄHHHBÄÄÄHHHH "OK, ik zal het nu samenstellen, maar dan laat je me slapen."

In opdracht bouw ik drie schepen en een onderzeeër met paardentrailer. Het kind valt terug in de kinderkamer. "Zijn de sinussen allemaal door elkaar?" (...)

Na een uur geef ik het op en draaf ik als een automaat de kinderkamer in. Het kind klampt zich liefdevol aan mijn been vast en vraagt ​​met een warme stem: "Heb je goed geslapen mama?" De problemen verdwijnen en een andere dag begint met bloeddoorlopen ogen en de hoop op een dutje.

* Bij herhaaldelijk in twijfel trekken van een term verduidelijking: "Milchsaftschorle", is een constructie die kind 3.0 heeft uitgevonden: het vertegenwoordigt een hypothetische drank die na het spenen zal worden gepresenteerd, om de overgang naar conventionele sapspritzer te vergemakkelijken. Child 3.0 vraagt ​​sinds de 18e maand daarna.

Tekst van Patricia Cammarata, oorspronkelijk gepubliceerd op www.dasnuf.de