Voorspelling die het bekijken waard is: een 'duivelsgebraad' heeft de overhand

De kleine Hildegard (Nina Siebertz) heeft weer iets gegeten

De kleine Hildegard is op een of andere manier anders: Ze praat met een oude handtas en wil een "Negro-pop", die ze "Fritzchen" noemt - voor haar eigenaardigheden krijgt ze regelmatig slagen van de hulpeloze ouders. Terwijl de anderen slapen, bidt Hilde in het geheim voor 'de Fritzchen weet het', en het is bijna alsof ze bad voor een betere fit in het gezin zelf.

"Teufelsbraten", de filmversie van Ulla Hahn's hitroman "The Hidden Word", beschrijft de bevrijding van een fantasievol en nieuwsgierig meisje uit de engheid van een aartskatholieke arbeidersfamilie. De roman, die bijna autobiografisch de strijd van de armere auteur voor een opleiding beschrijft, is vreemd hedendaags, hoewel hij in het Rijnland van de jaren vijftig speelt. De focus ligt op de hoofdrolspeler Hildegard Palm, een meisje dat erg verdwaald lijkt in de provinciale Mief van het dorp ergens tussen Keulen en Düsseldorf. We begeleiden Hildegard van kinds af aan naar Backfischalter.

Iets onbekends is het Rijnlandse dialect, waarin alle personages spreken. Maar uiterlijk sinds Marcus Rosenmüller's films in het Beierse dialect lijkt het een trend om steeds meer Duitse films in dialect te veranderen. Na een paar minuten raakte je gewend aan het dialect van Keulen.

De bijgelovige grootmoeder (wonderlijk gnarly: Barbara Nüsse) ziet in Hildegard een "Düvelsbrode" - een duivelsgebraad - en bidt voortdurend tot "Heiljen moeder Jottes" wanneer het kind weer iets heeft gedaan. Ze raveert over Adenauer en scheldt de communisten. De relatie die Hilde heeft met haar grootvader (Peter Franke), die haar bondgenoot schijnt te zijn en de enige is die hetzelfde misverstand heeft als zijn kleindochter, is ontroerend.

Hoe ouder Hildegard wordt, hoe minder ze in de eenvoudige wereld van haar familie past. Dit proces wordt beschreven als zeer pijnlijk: of ze het gebed van het gebed reciteert als het enige in het Hoogduits of penetreert om met een mes en vork te eten - het wordt altijd verbaal of fysiek voor hen geslagen. Eens schreeuwde de vader (nadrukkelijk verbitterd: Ulrich Noethen) in haar gezicht: "Doe wat je wilt, blijf als een deuterig kind van een prostituee!" De grootmoeder antwoordde verontwaardigd: "Ik ben geen prostituee, ik ben katholiek!" - Zulke zinnen zitten en er is veel in de film.

Al Ulla Hahn had de mensen in haar roman "kaken op de mond" ontmoet en ontmoette precies de toon van de Rhenish people beat. Daarin is de film op geen enkele manier inferieur.

Hildegard (Anna Fischer) is vastberaden: ze wil echt naar de middelbare school

De artiesten zijn uitstekend geselecteerd tot de ondersteunende rollen en resulteren in een harmonieus geheel. De korte verschijning van Harald Schmidt als plakkerige wasserijvertegenwoordiger blijft een vergissing. Ulrich Noethen bootst de hulpeloze en uiteindelijk diepbedroefde vader met intense intensiteit na. Zelfs de moeder, gespeeld door Margarita Broich, is overtuigend: een eenvoudige schoonmaakster die de ontwikkeling van haar dochter met verbazing heeft gadegeslagen.

Hoewel het altijd pijn doet om afscheid te nemen van een actrice van Hildegard (er zijn er in totaal drie), maar snel trekt de opvolger de kijker terug in het verhaal. Vooral het stuk vindt Anna Fischer in de herinnering, die Hildegard in de latere jaren overblijfselen afbeeldt. Met soulvolle blikken uit donkere ogen en haar weerbarstige manier verovert ze het hart van de toeschouwer door storm.

Hildegard noemt zichzelf Hilla, flirt over Schiller en haar Duitse leraar. Haar vrienden hebben allemaal een 'betere' achtergrond: kinderen van de industriëlen voor wie de vader werkt. Dit contrast wordt visueel wanneer de vrienden in de chique Corvette langs hun vader rennen op de kapotte fiets.

Wanneer de middelbare school is afgelopen, wordt Hilla naar de fabriek gestuurd om te werken. Daar wordt ze rondgereden door de secretaresse-secretaris, mevrouw Wachtel (Corinna Harfouch) en luistert ze gretig af op haar liefdesleven. De scherpe verbale duels tussen slimme Hilla en de kettingrokende gouvernante zijn puur genot en een show van geweldig acteren. De weg naar de langverwachte middelbare school is voor Hilla echter nog ver en pijnlijk.

De Noord-Duitse regisseur Hermine Huntgeburth heeft de roman van Ulla Hahn met gevoel en oog voor detail geënsceneerd. De kijker is volledig ondergedompeld in de wereld van Hildegard. Dit doet soms pijn, bijvoorbeeld wanneer de diepe kloof tussen de hulpeloze liefde van de ouders en de wanhopige ambities van de dochter duidelijk wordt.Maar in de meeste gevallen is het mooi, omdat in de sepia-kleurige foto's de magie van de kindertijd wordt vastgelegd.

"Devil's Roast" is een goed bekeken omgevingsstudie - een film die authentiek de Duitse naoorlogse sfeer uitstraalt en het verhaal vertelt van de ontwikkeling van een sterke persoonlijkheid. Onze aanbeveling: neem zeker een kijkje!