Sandwichmoeders: Plotseling moet ik voor het kind EN oma zorgen

"Er is hier vijf keer per dag iets, de muizen eten zo weinig." Ik stond in de lounge van een zorginstelling. Op de muren zag ik foto's van het laatste zomerfeest, naast mij werd gesleuteld en op de eerste verdieping gilde iemand. Bezoek aan de kleuterschool? Nee. Ik stond in het verpleeghuis, het nieuwe huis van mijn moeder.

Wat doe je als je eigen moeder opeens hallucineert aan de telefoon, vergeet te eten, te drinken en meerdere pannes te krijgen?

Ik wist dat het zou komen - maar niet wat het betekent

Mijn moeder was pas 71 toen ze na verschillende jaren van ziekte van Parkinson en een kort gastoptreden in het begeleid wonen al snel een plekje in het verpleeghuis nodig had. Ik ben enig kind, mijn ouders gescheiden.

Ik wist dat ik op een dag de situatie onder ogen zou zien, ik was me bewust van die verantwoordelijkheid. Maar wist ik wat het werkelijk betekent? Ik heb zelf een kleine "muis" thuis, mijn dochter is drie, mijn zoon is acht jaar oud.

Tot de limieten van veerkracht

Deze tijd heeft me tot het uiterste gebracht. Bezorgdheid voor mijn moeder, baan, huishouden, kinderen, en waarom werd het verpleegniveau nu afgewezen? Wat moet ik nu doen, waar en wanneer? Mijn moeder woonde op dat moment in Koblenz, wij in Berlijn. Het was meer dan suboptimaal. Gelukkig kon ik op korte termijn mijn werktijden verminderen door artsen, deskundigenadviezen, notariële machten en de urgente vraag "Wat nu?" om te kunnen zorgen voor.

Net als bij het zoeken naar de kleuterschool

En toen begon het net als bij het zoeken naar de Kita-Platz. Rammelaar verpleeghuizen. Vul wachtlijsten in. Maak een goede indruk. "Wat bied je aan voor activiteiten?" "Is het eten van de cateraar of huisgemaakt ... en biologisch?" "Is dit voor Montessori? Pardon, katholiek of protestant?" "Hoe is de zorgzame sleutel?" Ook moest ik mijn moeder 'loven' zoals in de interviews op de kleuterschool. "Dus mijn moeder houdt van zingen, heeft veel humor en een open geest." "Ik kan je niet vertellen wanneer een plaats vrijkomt, omdat iemand eerst moet sterven." Sip. In een notendop. Bovendien had mijn moeder haar eigen ideeën.

De grote, aanvullende verantwoordelijkheid is niet eens het moeilijkste deel

Alsjeblieft geen villa (veel te groot), een privékamer met bad (duur en zeldzaam) en niet zo veel oude mensen ... Eh, ja. Gelukkig vond ik een faciliteit op loopafstand van ons. In het huis was alleen een kamer vrij en konden we het eens worden over een "repetitie", "Aangezien het laatste woord nog niet is uitgesproken, zal ik na drie weken teruggaan naar mijn oude appartement", besloot mijn moeder. "Als dat goed is, zal ik het contract maken," zei ik.

En vanaf dat moment nam ik het leven van mijn moeder over. De grote, extra verantwoordelijkheid is niet eens het moeilijkste, maar het emotionele niveau. Mijn moeder heeft nog steeds moeite om verantwoordelijkheid te accepteren. Geldtransacties, gezondheidsbeslissingen, zelfs de vraag of u een haardroger mag bezitten - dit alles is voor u bepaald.

Aantijgingen van oma

Ik zie mijn moeder afbreken en dat is niet zo eenvoudig als een dochter. Zodat ik dit allemaal aankon, nam ik een andere houding aan. Ik moest afscheid nemen van mijn "voormalige moeder" en ook van onze relatie zoals die was. De relatie met mijn 'nieuwe moeder' moet nog worden herontdekt. Ze realiseert zich dat ook en verwijt mij. Alles wat je reguleert zonder me te vragen ... Wanneer gaan we eindelijk weer alleen in de stad? "

Op sommige dagen weet ik niet met welke van mijn afdelingen ik praat.

In deze situatie moet ik veel rollen invullen. Ik ben haar persoonlijke assistent, haar verzorger, haar voorganger en dan ben ik nog steeds de dochter. Vaak genoeg: "Ik val buiten de rol" en ben een assistent, als ik een voorganger en een dochter wil zijn, als de supervisor veel gevraagd is. Maar ik kan nog steeds geen "goede dochter" zijn omdat ik haar niet gelijk kan geven. Mijn leven is uitdagend genoeg.

Eigenlijk moet ik eerst en vooral een goede moeder voor mijn kinderen zijn, en dan zou ik graag helemaal alleen door de stad willen wandelen. Soms weet ik niet met welke van mijn afdelingen ik praat.

"Johann was stom vandaag"

"Ik wil niet naast Frau Müller zitten."

"De Antonia heeft eingepullert."

"Meneer Weiss moet nu luiers dragen"

"Ik eet geen rijst, hoe vaak moet ik dat zeggen?"

"Zal noedels maken met boter."

"Jij stomme mama"

"Je hebt nooit tijd."

Helaas zijn er vaak geschillen die veel moeilijker op te lossen zijn dan voorheen. Een van onze laatste confrontaties was mijn dochtertje. Toen we naar huis gingen, vroeg ze me:

Nina Massek is een blogger en auteur. Op haar blog "Moeder - Een moeder op de rand van zenuwinzinking" entertaint ze met satirische verhalen uit haar gezinsleven.

"Houd je niet van oma, mama?" "Natuurlijk, we debatteren soms." 'Je bent mijn beste vriend, mam,' zei ze en pakte mijn hand. Ik wens zo veel dat ze denkt voor een lange tijd. Vooral als ze ooit een verpleeghuis voor me moet kiezen.