huid
April 19, 2024

Tevredenheid op oudere leeftijd: wanneer was ik mooi?

Je wilt mooi zijn op de trouwfoto. Tenminste die dag. Een witte sluier, een trouwjurk in maat 36, chique schoenen en een boeket lelietje-van-dalen in haar armen. En een echtgenoot aan de zijkant. Hoe dan ook, het moet zo zijn, later zeggen de kleinkinderen: Oma - was jij dat? En elke kijker begrijpt waarom de ietwat beschaamde bruidegom met dit schattige meisje is getrouwd. Mijn trouwfoto kan dat niet bijhouden. Er was geen sluier en geen getailleerde witte zijden droom omdat ik zes maanden zwanger was. Ik had een witte onopvallende hoed op en ringen onder mijn ogen. Mijn man droeg een zwart pak, op drie knopen geknoopt, dat destijds verouderd was, maar hij kwam uit de kostuumverhuur, waar we ook de carnavalskleding leenden. Hij had ook ringen onder zijn ogen omdat hij de avond ervoor had gevierd. We grijnzen allebei behoorlijk dom in de lens. Dat was tenslotte in 1955, ons huwelijk duurde tot de dood ons scheidde.

Ulrike Lebert vraagt zich af welke leeftijd ze leuk vond.

Was ik mooier dan een jonge moeder? Op de een of andere manier niet, zoals vastgelegd op de familiefoto's. In die tijd knipte een collega-beeldhouwer mijn haar, het was zijn hobby. Je kunt het zien. Vandaag zou ik zeggen, ik was slank. Ten tijde van de polaroidafdrukken vond ik mezelf te dik. Kledingmaat 42, onmogelijk. Op één foto sta ik op de rand van een zandbak en kijk ik precies hoe een vrouw eruitziet als ze haar zoontje op de rand van een zandbak ziet. Twee uur lang. Wanneer was ik ooit aardig? Toen ik werd geboren, hadden mijn ouders geen keus: ze vonden me lief, ook al had ik geen haar op mijn hoofd. Ik was haar eerste kind. Later, met de communie kaars, witte jurk en een bloemenkrans over mijn dunne vlechten - vergeet het maar. Mijn grootmoeder had er een gezegde op: "Mooie baby's, straatkinderen in de woestijn, mooie mensen." Niet altijd waar.

Ik herinner me nog precies het gevoel bij het betreden van een balzaal (in mijn jeugd waren er nog ballen, ook ballen) om onmiddellijk het eerste meisje te ontmoeten, dat zeker mooier was. Ik had zo hard geprobeerd mezelf aan te kleden. En nu had ik dringend iemand nodig die me verliefd op de ogen keek. Maar het bestond niet altijd. Soms. Op dat moment had ik een puistje op mijn neus. Tegenwoordig worden meisjes zoals ik anorexia van verdriet. Ik kan dat goed begrijpen. Het was toen niet trendy. Maar men had ook bepaalde idealen in gedachten. Zo wil ik eruit zien. Het woord cellulitis bestond nog niet, de kleine deukjes in de dij al. Nooit, nooit heb ik een bikini aangetrokken. In een badpak hield ik mijn handen achter mijn billen. Mijn god, hoe mooi was de Bardot. Nu, als een oude vrouw, zie ik de foto's in het album met clementie. Ik was niet lelijk. Op sommige zelfs heel mooi. Waarom heeft niemand me dat verteld? Het benadrukken van het uiterlijke werd in mijn generatie als wraakzuchtig, ijdel en verwaand beschouwd. Vooral mijn moeder zag het zo. Toen een buurvrouw eens opmerkte dat ik, haar dochter, mooie ogen heb, zei mijn moeder alleen: "Maar te korte wimpers." Dat vergeet ik nooit.

"Tegenwoordig worden meisjes zoals ik anorexia van verdriet."

Kan het zijn dat vandaag teveel cultus wordt aangedreven door de look. Daarom droegen de feministen van de jaren zestig waarschijnlijk voornamelijk paarse en gebreide jurken en werd het ontslaan uitgevonden. De jonge meisjes van vandaag kunnen van nature zelfverzekerder zijn en dus meer zelfverzekerd over stijl. Ze zetten op wat ze willen, kleurrijke oogschaduw en mini's en groovy kapsels - niet alles, maar veel. Ik bewonder een meisje met dikke dijen dat in de ijssalon staat met nauwsluitende Bermuda's. Nou, alsjeblieft, er zijn mannen die van dikke dijen houden. De ex-president van de Verenigde Staten, Bill Clinton, hield en lijkt kennelijk van dikke benen bij vrouwen. Het is niet langer een goed geluid om lelijk of onopvallend te zijn - zoals in het traditionele Japan, waar je de lof moest beantwoorden "Je hebt een mooie neus": "Oh nee, ik heb de lelijkste neus ter wereld." Of op "What a pretty baby" afweerde: "De hemel heeft hem helaas geen schoonheid gegeven."

Ik ben nu een oude vrouw en kijk met verwennerij naar mijn oude gezicht. Ik ben een beetje boos dat ik vandaag gelukkiger ben met mezelf dan vroeger. Mijn moeder zou zeggen: "Maar je hebt veel rimpels." Mijn moeder stierf veertig jaar geleden. Dacht ze soms stiekem dat haar dochter er leuk uitziet?