Senior zorg: familie op tijd
Twee vrouwen die koffie drinken in de woonkamer met uitzicht op de Elbe. Moeder en dochter zouden haar kunnen zijn. "Kijk," zegt de jongere en wijst naar waar een driemaster voorbij komt. "Is dat mooi," verheugt zich over de oudere. Deze look voor schepen is iets dat hen verbindt. Het hebben van iets gemeenschappelijks is belangrijk voor de twee vrouwen. Omdat Hildegard Braun * - de oudere - en Marta Piotrowska onder één dak leven, maar ze kennen elkaar nog maar een paar maanden. Misschien zouden de Duitsers en de Polen elkaar nooit hebben ontmoet als Hildegard Braun geen hulp nodig had. Nu vormen ze een soort lotsbestemming. Dit omvat de dochter van Hildegard Braun, Merle, die in de buurt woont en bijna elke dag langskomt. Voor alle drie is het belangrijk dat het leven samen werkt. Merle Braun heeft een deel van de zorg voor haar moeder aan de helper uit Polen gegeven. De 88-jarige Hildegard Braun zou naar een verpleeghuis moeten gaan als ze niet de constante zorg had. En Marta Piotrowska beveiligt haar bestaan met het salaris voor het werken bij de Brauns.
De inwoner van Hamburg, Hildegard Braun, woont direct aan de Elbe. Slechts een manier en het strand scheiden haar huis van de rivier. Containerschepen uit Midden-Amerika of China, zeilers en motorboten. Hildegard Braun geniet hier elke dag, urenlang van. Ze kan dit alleen doen omdat Marta Piotrowska er is en haar vergezelt bij elke stap tussen de fauteuil, de keukentafel, het bed en het toilet. De 56-jarige bereidt ook de maaltijden, ze eet met de oude dame, helpt haar met wassen en aankleden, creëert orde. Ze woont in de kamer die de slaapkamer van Hildegard Braun was. Hun bed ligt nu in de woonkamer. Omdat de 88-jarige niet langer de trap op mag en constant gesteund moet worden tijdens het lopen.
Hildegard Braun heeft "veel geluk", zoals zij zegt. Omdat de familie genoeg geld heeft voor een helper uit Polen. Omdat de twee zonen en de dochter in de buurt wonen, zorg dan voor hun moeder. Omdat ze thuis kan blijven wonen. "Ik ben daar erg dankbaar voor", zegt ze.
Ze had een noodknop om haar nek - die ze bleef knijpen.
Haar dochter Merle Braun is op haar beurt dankbaar dat ze ernaar uitkijkt vandaag naar haar moeder te gaan. Omdat ze niet hoeft te komen helpen, maar langskomen voor een kop koffie. En omdat zij, haar twee dochters en de broers het zo goed kunnen vinden met de moeder. Ze kent ook andere, afstandelijke of zelfs verbroken relaties tussen ouders en hun volwassen kinderen. "Dan is het idee slecht om je op een dag zorgen te maken", zegt ze. "Gelukkig was dat anders voor ons."
Een van de broers van Merle Braun had zijn vader al lang geleden beloofd om voor de moeder te zorgen als hij alleen achterbleef. De broers en zussen deden mee: samen wilden ze ervoor zorgen dat de moeder zelfs op hoge leeftijd thuis kon blijven. Dus iedereen was innerlijk voorbereid op 'dag X', toen de moeder echt hulp nodig had. Acht jaar geleden stierf zijn vader - en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met Hildegard Braun. Ze had al drie beroertes, een hartaanval en een femorale nekfractuur. En elke keer verloor ze een deel van haar onafhankelijkheid.
Voor de kinderen werd het steeds moeilijker om hun belofte na te komen. "Ze had een noodknop in haar nek, die ze soms anderhalf uur lang drukte", herinnert Merle Braun zich. Dat betekende beangstigend, verontrustend - en een uitzending: wie gaat er? Soms had de moeder escort nodig om naar het toilet te gaan, soms wilde ze hem gewoon entertainen of opvrolijken. "We wonen allemaal in de buurt, maar om zo vaak te stoppen met werken, alles te laten gaan, dat was moeilijk om te doen." Gedurende deze tijd was Merle Braun elke dag bij haar moeder om te helpen - voor of na haar werk in de vastgoedsector, naast de zorg voor haar eigen gezin. De broers kwamen ook regelmatig, kocht voor de moeder, brachten haar naar de dokter. Onmerkbaar, alle drie bereikten hun grenzen, maar niemand wilde het toegeven.
Een typische situatie, zegt de sociale wetenschapper en auteur Herrad Schenk, die een aantal non-fictie en romans over veroudering heeft geschreven. Wanneer duidelijk wordt dat ouderen permanente hulp nodig hebben, is dit een tijd van conflicten in het gezin. "Emotional Clinch" is wat de Herrad Schenk noemt. Ze adviseert, als het op de een of andere manier financieel mogelijk is, om professionele zorg te zoeken: "Hoe meer ontspannen familieleden, hoe gemakkelijker het is voor hen om de oude man te nemen zoals hij nu is."
De kinderen van Hildegard Braun aarzelden lang om iets van de dagelijkse zorg over hun moeder te geven. Tot twee jaar geleden: moeder en kinderen wilden samen eten.Toen de broer de moeder in een rolstoel de treden ophief, viel hij en brak hij een draaikolk. Opeens werd het voor iedereen duidelijk: "Het kan niet meer worden gedaan."
Wat te doen? 24 uur op 24 een verpleegdienst inschakelen? "Onbetaalbaar", zegt Merle Braun. In het huis? Ondenkbaar voor de broers en zussen. "We wilden een leefbare situatie creëren voor iedereen en natuurlijk onze moeder thuis laten blijven."
Een agentschap regelde de huishoudelijke hulp uit Polen
Maar Hildegard Braun heeft haar op dit moment haar flat niet zien zien: ziekenhuis, operatie, revalidatie, opnieuw naar het ziekenhuis. "Ik wilde zoveel dat ik naar huis kon gaan, ik wilde niet naar een verpleeghuis, ik wilde teruggaan naar die look", zegt Hildegard Braun. Merle Braun leerde over een vriend van een bureau dat Poolse vrouwen binnenlandse hulp biedt aan bejaarden in Duitsland. Anders dan gebruikelijk wonen deze vrouwen in het huis van de mensen waarvoor ze werken.
Vrouwen uit Slowakije en andere Oost-Europese landen komen ook naar Duitsland als huishoudelijke hulp. Over een paar maanden verdienen velen het geld voor een renovatie, voor een speciale aankoop of voor het volgende semester aan de universiteit. En sommigen willen dan teruggaan naar hun kinderen, die bij de grootmoeder of met andere familieleden wonen, zolang de moeder in Duitsland is.
De Brauns zijn tot nu toe om vijf verschillende redenen "ploegwissel" geweest. Merle Braun was heel tevreden: "Voor mijn moeder was het altijd goed dat iemand anders na twee of drie maanden weer terugkwam." Deze keer, dus haar ervaring, is een soort gratieperiode, waarin de kamergenoten bijzonder op elkaar letten. Pas dan wordt duidelijk hoe goed deze twee echt bij elkaar passen.
Voor Hildegard Braun is er veel leven in het huis met de steeds veranderende helpers. En ze heeft veel van hen geleerd: om hulp vragen, bijvoorbeeld. "In het begin was het moeilijk voor mij, vooral voor het toilet, maar in de tussentijd heb ik helemaal geen remmingen." Ze weet dat vrouwen tijd nodig hebben om eraan te wennen, en ze wil het hen zo gemakkelijk mogelijk maken: "Ik behandel ze allemaal zoals mijn dochter, we hebben altijd snel een familiale sfeer." En elke keer als een van hen vertrekt, is Hildegard Braun verdrietig over het afscheid. Het is gemakkelijker voor haar om ondersteuning te accepteren van de helpers uit Polen dan van haar dochter. Hoewel ze haar kinderen zo vaak mogelijk bij haar wil hebben. Maar bij het aankleden of in het huishouden geeft ze er de voorkeur aan door vreemden te worden geholpen.
Een houding die steeds meer terrein wint bij de oudere generatie, volgens de ervaring van de expert Herrad Schenk: Ze wensen vooral emotionele steun van hun volwassen kinderen, niet van schoonmaak- of zorgdiensten. Het is ook belangrijk voor ouderen dat ze waarnemen en respecteren wat ze zijn - ondanks hun fysieke beperkingen - een ervaren persoon met een rijke geschiedenis.
Dit geldt ook voor Hildegard Braun. De wereld waarmee ze vandaag verbonden is door de rivier buiten haar raam reed vroeger alleen. Als kind woonde ze enige tijd bij haar ouders in Namibië. Ze heeft veel om over te praten, heeft veel gedachten en houdt op de hoogte van economie en politiek. Ze wil de vrouwen die bij haar wonen en haar helpen om gelijkwaardige partners te zijn.
Ze herinnert me veel van mijn oma.
Marta Piotrowska moet eerst in deze rol groeien. Ze spreekt heel goed Engels, maar nog steeds weinig Duits. Daarom is ze nu intensief bezig met het leren van cassettes voor het leren van talen. "Ik wil heel snel Duits leren," zegt ze. Ze wil zo lang mogelijk in Duitsland werken. Thuis zou ze geen baan vinden die haar meer dan $ 100 per maand zou opleveren - en niemand in Polen kan zonder dat leven. Haar dochter is 22 en is al getrouwd, "ze heeft me niet meer nodig", zegt Marta Piotrowska.
Ze zou graag bij de Brauns willen blijven. Ze houdt van de manier waarop Merle Braun en haar broers en zussen voor hun moeder zorgen: "Ze komen veel bezoeken en blijven hier heel lang, en dan zitten ze daar en houden de hand van hun moeder vast en kussen haar, bijna alsof ze kleine kinderen, dit gezin heeft een hart. '
Dit betekent ook Hildegard Braun. "Ik zag iets goeds in haar ogen en ze herinnert me aan mijn grootmoeder", zegt Marta Piotrowska. Ze voelt zich verantwoordelijk voor 'Hilde', zoals ze haar noemt. Hoewel ze gedurende de dag recht heeft op twee uur vrije tijd, loopt ze slechts een beetje, zelden langer dan 20 minuten. 'Ik ben bang dat Hilde kan vallen als ik er niet ben.' Wanneer Hildegard Braun in haar stoel doezelt of 's avonds slaapt, schrijft Marta Piotrowska brieven naar huis, haar dochter telefonerend. "Voor jongere mensen zou dit leven niets zijn, ze zouden zich veilig opgesloten voelen. Maar ik hou van die kalmte, die uniformiteit."
Merle Braun observeert precies hoe haar moeder bij Marta is. Het project "tijdelijke familie" kan alleen slagen als het goed gaat tussen de twee. Dat lijkt het geval te zijn, zelfs na de eerste drie maanden.Hildegard Braun wenst dat Marta Piotrowska lange tijd blijft en spreekt warm over haar: "Wanneer Marta me meeneemt naar de badkamer, knuffel ik haar soms en krijg ik een kus in de ochtend en in de avond."
Senior zorg: goed om te weten
Iedereen die een helper uit Oost-Europa wil inhuren, komt gemakkelijk in het legale grijze gebied terecht. De markt is verward en sommige bemiddelingsdiensten geadverteerd als "gegarandeerde wettelijke" zijn dat niet. Degenen die zeker willen zijn, moeten contact opnemen met de centrale buitenlandse en gespecialiseerde plaatsingsdienst (ZAV) van het federale arbeidsbureau. Het organiseert binnenlandse helpers uit Bulgarije, Slovenië, Polen, Roemenië, Hongarije en de Tsjechische en Slowaakse republieken landelijk en zonder kosten. Daarnaast adviseert het team over zaken als werkvergunning, verzekering, arbeidsovereenkomst. ZAV, tel. 02 28 / 713-14 14, e-mail: ZAV-Bonn.Haushaltshilfen@arbeitsagentur.de.
Informatie ook online op www.arbeitsagentur.deHome> Burgers> Werk en beroep> Bemiddeling> Huishoudhulp.
Informatie en advies is ook verkrijgbaar bij het Consumer Affairs Center van Noord-Rijnland-Westfalen: www.vz-nrw.de/pflegehilfen
Telefonisch advies op dinsdag van 10 tot 12 uur op 0900/1/89 79 64 (1,86 euro per minuut van het Duitse vaste net, tarieven voor mobiele telefoons kunnen verschillen)
Voor alle gemedieerde assistenten geldt: Hoewel je in het huis woont, maar wel reguliere werktijden (38,5 uur per week) en vakantie hebt. Hun taken omvatten huishoudelijk werk en het soort zorg dat mogelijk is zonder training en wordt ook verzorgd door zorgverleners. Dus bijvoorbeeld helpen opstaan en naar bed gaan, douchen en haar wassen en eten. Iedereen die huishoudelijke hulp van Oost-Europa wil gebruiken, inclusief socialezekerheidsbijdragen met ongeveer 1600 euro per maand. Kosten voor accommodatie en maaltijden kunnen aan de assistent in rekening worden gebracht.
Lees verder
Herrad Schenk: "Aan het einde", 166 pagina's, 8,95 euro, Kiepenheuer en Witsch Een paar aan het einde van zijn leven: hij is verlamd door een beroerte, ze wil beide verzorgen zonder hulp. Een ontroerende roman over de strijd voor waardigheid en autonomie.
Liselotte Vogel: "Ik leef nog steeds zelfbepaald!", 180 pagina's, 17,95 euro, fakkeldrager Ervaringsverslag over de verhuizing naar een bejaardentehuis en de vestiging daar. Met gedetailleerd adviesgedeelte.
