Althans sinds haar bestseller "Het kind in u moet thuiskomen" is de psycholoog Stefanie Stahl, de koningin van de levensadviseur. De sterke beelden en haar taalgevoel maken haar boeken leuk, begrijpelijk en prachtig toegankelijk, zelfs voor de lekenpsychologie. Samen met co-auteur Julia Tomuschat, met de gids "Nestwarmness die vleugels geeft", heeft ze zich toegewijd aan de ultieme opvoedingsvraag: hoe geven we onze kinderen wortels en vleugels, de juiste hoeveelheid gehechtheid en vrijheid? Hoe balanceren we deze twee polen?

We spraken met de succesvolle auteur over het inprenten van vroege kindertijd en ouderlijke twijfel aan zichzelf.

BARBARA: De ondertitel in het boek "Stop and Give Freedom - How We Educate Without Educating" suggereert al dat het boek geen gewoon boek is dat zo-run-it-en-niet-anders-educatief is. Wat onderscheidt jouw boek van de opvoedende leraren die we kennen?

Stefanie Stahl: De vraag hoe we een kind grootbrengen, gaat niet zozeer over het kind, maar over onszelf, over ons gehechtheidsgedrag, onze eigen autonomie en ons zelfrespect. Het boek is daarom vooral gericht op deze drie polen die hun wortels hebben in hun eigen ervaringen uit de kindertijd. Eigenlijk zou het perfect zijn om het boek te lezen als een voorbereiding op je eigen rol als moeder of vader. Hoe beter iemand zichzelf kent en zichzelf begrijpt, des te beter kan hij zichzelf als ouder reflecteren.

Wat bedoel je precies met nestwarmte?

Ieder mens heeft een existentiële behoefte aan gehechtheid vanaf de geboorte. Baby's streven er al naar een goede band op te bouwen met hun verzorgers, bijvoorbeeld door ernaar te glimlachen. Deze behoefte aan nabijheid en steun is diep geworteld in ons en zorgt uiteindelijk voor overleving. Onze gehechtheid aan onze kinderen hangt grotendeels af van hoe we gevormd zijn. Een moeder, bijvoorbeeld, die in haar eigen jeugd een groot gebrek aan liefde heeft meegemaakt, loopt het risico haar kind te dichtbij te binden om aan haar eigen knuffelbehoeften te voldoen. Het gaat dus niet om een ​​hechte band, maar om de juiste hoeveelheid binding.

Zo bindend dat er nog steeds ruimte is voor vrijheid?

Precies. Omdat het verlangen naar autonomie een andere belangrijke paal is voor ieder mens. Deze twee behoeften in evenwicht brengen? Bond en autonomie? begeleidt ons als het ware van de wieg tot het graf. Kortom, de hele wereldgebeurtenissen kunnen met deze twee polen worden verklaard.

Hoe weet ik of de twee polen goed in balans zijn met mij?

Beide polen brengen bepaalde vaardigheden met zich mee. Mensen die neigen naar gehechtheid, kunnen geweldig luisteren, zijn bereid compromissen te sluiten, willen zich aanpassen aan hun tegenhangers en goed. Ze zijn heel goed in het maken van een hechte band met hun kinderen en het verstrekken van grote zorg. Ze vinden het echter vaak moeilijk om de kinderen los te laten als ze ouder worden. Ouders die streven naar autonomie hebben zelf veel vrijheid nodig. Ze zijn erg goed in het veel vertrouwen hebben in hun kinderen en het bevorderen van hun onafhankelijkheid. Deze ouders voelen zich echter snel beperkt door de behoeften van kleine kinderen. Wanneer u in balans bent, bent u altijd in een goede positie en kunt u goed opschieten met loslaten en aanpassen aan de behoeften van uw kind. Er zijn ook ouders die afwisselend in de ene richting neigen en dan in de andere. Dit gebeurt bijvoorbeeld als ze zich te veel opofferen en dan echt uitbreken.

Waarom is het zo belangrijk om te weten hoe je moet tikken als je kinderen hebt?

Omdat je eigen afdruk de bril is waardoor we het kind en de wereld zien. En omdat we onze eigen reacties beter kunnen begrijpen en aanpassen, als we begrijpen waar ze vandaan komen. Daarom is het goed om te reflecteren en jezelf steeds opnieuw te ondervragen.

Maar hoe slaagt u erin om vriendelijk tegen uzelf te blijven terwijl u reflecteert en niet naar zelfbeschuldiging afdrijft?

Door het opzettelijk terug te zetten op groothoek, als je je realiseert dat je te veel gefocust bent op je eigen fouten. De hersenen hebben de neiging om steeds weer negatief te worden als ze in het denken aan zichzelf worden overgelaten. Fouten maken zorgt voor onze overleving, dus het is normaal dat dat gebeurt. Het helpt dan om opzettelijk de eigen sterke punten naar de fouten te brengen en te zeggen: "Hé, alleen dat ik erover nadenk, het is geweldig".

Welke tijd in de kindertijd is de meest vormende?

Het is duidelijk: het eerste leven. Het brein is nog niet voltooid bij de geboorte en ontwikkelt zich snel in het eerste leven. Maar zelfs in de puberteit worden veel dingen gereorganiseerd.

Wat kan ik doen als het me overkomt dat ik mijn afdruk op de rug van de kinderen toepas?

Het is altijd goed om een ​​stap achteruit te zetten en jezelf af te vragen: waar zijn mijn triggers, mijn pijnpunten, mijn gedragsstrategieën? Dan kunnen we nadenken over hoe we het de volgende keer beter kunnen doen? Geestelijke voorbereiding is de beste preventie. Het is ook belangrijk dat we als ouders goed voor onszelf zorgen. Omdat we gemakkelijk vervallen in oude gedragspatronen als we onder druk staan. Soms is het gewoon passend om je excuses aan het kind aan te bieden.

Wat is moeilijker: een kind opvoeden dat erg op elkaar lijkt of een kind dat heel anders is dan jij?

Ik denk dat beide een grote uitdaging zijn. Als het kind erg op elkaar lijkt, kijk je constant in de spiegel. Als het compleet anders is, dan heb je misschien een gebrek aan begrip. Beide niet gemakkelijk. Hoe moeilijk het ook is om te ontdekken dat je veel te maken hebt met je eigen zelfvertrouwen. Hoe zelfverzekerder ik ben, hoe gemakkelijker het is voor mij om met mijn kinderen om te gaan, omdat kinderen twijfelen.

Is het mogelijk om elementair zelfvertrouwen als volwassene te beïnvloeden?

(lacht) Als ik het niet geloofde, had ik het werk gemist. Je kunt dat zeker doen.

© GRÄFE UND UNZER Verlag

 

Een boek voor alle ouders die willen dat hun kinderen uitgroeien tot sterke en gelukkige persoonlijkheden.

"Nest-warmte die vleugels geeft, steun geeft en vrijheid geeft, educatie zonder educatie" door Stefanie Stahl en Julia Tomuschat

gepubliceerd op 08.12.2018 in Gräfe und Unzer Verlag

UDL: Verschil is de norm (April 2024).