Het ABC van gevoelens: woede

Als de mens boos wordt, zijn er twee mogelijkheden. Of hij haalt me in het geheim op en verbergt me uit de omgeving. Misschien doet hij dat omdat hij zich voor me schaamt of cool wil zijn "boven alles". Dat is niet aardig voor mij. Wie wil verborgen zijn en onthouden aan het publiek? Ik wreek mezelf door mezelf te implanteren en die persoon permanent te bezetten, vooral zijn maag en hart. Ha, en ik ben erg trots op mezelf, als het me lukt om het goed te 'wurgen'!

De andere mogelijkheid is dat de man me dat laat zien. Hij zal me laten gaan. Baan volbracht, om te beginnen met de volgende. Welke consequenties de mens trekt naar aanleiding van mijn komst in zijn gedrag, het kan mij niet schelen. Ik ben het waarschuwingssignaal, de rest moet de man dan doen. Ik kan niet alles doen.

Andere mensen zijn bang dat ze er verkeerd uitzien als ze hun woede tonen tegen anderen. In dit proces moet ik steeds weer terugkeren met het gedoe en ergernisvermijders, omdat deze mensen het meest geïrriteerd zijn door de anderen. Je kunt het met hen doen!

Ik heb ook hele slechte ervaringen met geparkeerd worden. Hier kom ik bijvoorbeeld. aan een vrouw die boos is over haar moeder omdat ze iets tegen haar wil heeft besloten. Ze durft me haar niet te laten zien, maar wil wachten tot het "juiste moment". Je gelooft niet hoe lang, hoeveel maanden, ja jaar ik op dit "juiste moment" wacht! Zo'n parkstaat is saai en saai en soms oneerlijk en gemeen voor mij. Vervolgens probeer ik mensen eraan te herinneren dat ik besta en pijnlijk op het gebied van het lichaamsdeel waar ik geparkeerd ben klop. Soms helpt dat, maar vaak zijn mensen te stom en bestrijden ze de pijn met pillen in plaats van mij, de echte oorzaak, om te bevrijden.

Je moet me gewoon serieus nemen en je laat me gaan. Dat is waarom ik niet begrijp waarom sommige mensen zo bang zijn om me eruit te laten en bang zijn dat ik me permanent bij hen zal vestigen. Dat doe ik alleen uit wrok, als ik niet serieus word genomen.

Als ik zo lang heb geparkeerd, opgeslokt (die doet alles met mij!) Of anders tegengehouden, dan groei ik in de verbeelding van de mensen en word ik een groot monster. Ze geloven dan dat als ik mezelf laat zien, ik hen en het milieu zou verslinden. Dit is onzin en slechts een uitdrukking van het feit dat ze niet meer weten hoe ik eruit zie en hoe ik me voel. Ik raad dan de training aan van "kleine ergernis": begin met het tonen van kleinigheden, en verhoog dan langzaam ...

Ik had het al over mijn angsten. Ik ben bang om serieus te worden genomen, te verdrinken in verborgen parkeerplaatsen, te worden afgewezen en over het hoofd te worden gezien. Een beetje respect heeft elk gevoel nodig, ik ook, toch?

Als gevoelens kunnen praten ... terug naar het interview