Het ABC van gevoelens: heet humeur

Woede heeft een reden, ik heb maar één reden. Voor het grootste deel een waardeloze persoon die geen relatie heeft met mijn geweld. Ik breek uit omdat het zit in de persoon die ik aanroep. Een kleine druk is genoeg, willekeurig en willekeurig. En dan ga ik, ongebreideld en grenzeloos. Nogmaals, ik ben anders dan woede. Hij heeft één richting, één doel, wil iets veranderen. Ik wil niets veranderen, ik wil gewoon stoom afblazen. Daarom heeft hij meestal een diploma en ik niet. En ik keer me niet tegen een dreiging, ik keer me tegen iedereen die toevallig langskomt. (Dus soms heb ik meer gemeen met woede dan woede.)

Dat is waarom het niet uitmaakt wanneer ik begin of tegen wie dan ook. Om mezelf te begrijpen, is het cruciaal om naar de bron van mijn energie te kijken, naar de kracht die me ertoe aanzet om uit te barsten. Ik sta niet op, ik ben geschapen. Bijna altijd van een levenloos leven dat wil worden geleefd. Misschien een sluimerend verlangen, een onderdrukte woede over vernedering, een onvervulde seksualiteit of een andere passie? Dit alles doet me ontploffen als het niet is toegestaan om zelf aan het licht te komen of om te durven leven.

Gerommel met goede argumenten is nutteloos. Ik ben sterker. Ik ben ook immuun voor controlepogingen. Ze helpen alleen op korte termijn - uiteindelijk neemt de alertheid af en dan begin ik. Maar hoe. Ik vrees slechts één ding: opgedroogd zijn. Als mijn bronnen hun eigen uitdrukking vinden, zal ik rustig verdwijnen, als dat niet gebeurt, zal ik een permanente gast worden.

Als gevoelens kunnen praten ... terug naar het interview