De politiek van Kristina Schröder: een teleurstelling

Volgens berichten in de media is Kristina Schröder na de parlementsverkiezingen van 2013 niet langer beschikbaar voor het ambt van de minister van Gezinszaken. Ze wil beter voor haar eigen gezin zorgen.

Herinner je je Claudia Nolte, het "Blouse Wonder" in het kabinet van Kohl? Vier jaar lang regisseerde ze de politiek van familie, vrouwen, jongeren en senioren in de jaren negentig. Maar meer dan de ruches die uit haar blazer gluren, is de voormalige minister niet in het collectieve geheugen gebleven. Helaas ben ik er zeker van dat Kristina Schröder na haar terugtrekking hetzelfde lot zal ondergaan. Zelden heeft een politicus me zo teleurgesteld.

Toen bondskanselier Merkel de 32-jarige als een kuiken naar het kabinet bracht, was ik tevreden. Eindelijk een jonge vrouw aan de top, een onbedorven vrouw die niet alle politieke trivia beheert, iemand die weet wat ze wil en die nieuwe ideeën voor ouderen oproept.

Dat Kristina Köhler, zoals ze toen werd genoemd, in eerste instantie bijna drie maanden met pensioen ging om te trainen en nooit een enkel woord met de pers uitwisselde? wow. Meestal zijn politici (en vanbinnen) enthousiast over de media, zelfs als ze niets te zeggen hebben. Dat ze zich als een schoolmeisje gedroeg bij haar eerste publieke optreden op 14 januari 2010? nou, op de een of andere manier sympathiek ook. En natuurlijk heeft een minister van het gezin geen zeven kinderen nodig om het beleid van goede moeders te maken. Integendeel, ik had medelijden met haar omdat de voetsporen van haar voorganger, Ursula von der Leyen, gewoon mammoet waren.

Met deze positieve basismodus liet ik de politiek van Schroeder me beïnvloeden, heb gezocht naar goede benaderingen en kon heel boos zijn als iemand ze bekritiseerde. Maar op een gegeven moment kwam het tussen mij en de minister om te breken. Ik kan me niet precies herinneren wat de gelegenheid was. Was het haar onuitsprekelijke houding ten opzichte van het quotum? Zij, van alle mensen, die duidelijk het kabinet op het quotakaartje betrad, is voorstander van de wasachtige Flexi-versie. Of was het de Kita-expansie, die ze jaren verslapen, haar verpletteren van de wetenschappelijk lange geclassificeerd als dom zorggeld? Het was genoeg voor mij toen ze haar supercompetente afdelingshoofd Eva Maria Welskop-Deffaa eindigde in de zomer van 2012. Toen besefte ik: Schroeder is niet onzeker of innerlijk oud, ze is gevaarlijk.

Dit was ook duidelijk in haar recente staatsgreep. Omdat ze niet bijzonder vleiend waren, liet Kristina Schröder in juni alleen maar de vinger wijzen op de resultaten van een groot onderzoek naar het gezinsbeleid en sprak ze over successen waar deskundigen om heroverweging riepen. Alleen stom dat de onderzoekers het publiekelijk oneens waren en de misleiding van de kiezer overduidelijk werd.

Ik vind het jammer. Kristina Schröder begon als een hoopvol en rende als een blinde meid nooit over de finish. Maar dat betekent niet dat jonge, ongebruikte, doelgerichte vrouwen geen politiek kunnen doen. Claudia Nolte, die trouwens nu Crawford heet, faalde toen vanwege de overweldigende Kohl, en Kristina Schröder bezweek voor haar eigen onwetendheid.