Tot Brönner: "Eigenlijk ben ik Italiaans"

1971

Oké, ik ben geboren in Viersen aan de Neder-Rijn, maar kort daarna gaan mijn ouders met mij naar Italië. Ze zijn beiden leraren en hebben de kans om te werken op de Duitse school in Rome. Eigenlijk ben ik Italiaans. Ik denk dat dit de gelukkigste tijd van mijn leven is: de kleuren, het licht, de warmte, het heerlijke eten, de warmte van de mensen, alles wat ik me herinner. Ik weet vandaag hoe belangrijk het voor mij was om vorm te krijgen door mensen die emoties toestaan ​​en een eerlijke gezinsgeest hebben.

1976

Na vijf jaar gaan we terug naar Duitsland, naar het Rijnland. Dit is een cultuurschok voor mij, de kleine Italiaan, aan de ene kant. Aan de andere kant verander ik de schakelaar onmiddellijk. Na onze terugkeer zegt mijn moeder op het vliegveld iets tegen me in het Italiaans - en ik antwoord meteen in het Duits. Kinderen zijn erg pragmatisch. In het midden van de jaren zeventig heb ik ook het eerste contact met cultuur - via televisie en film. Tekenfilms typeren mij, en ik zie ze graag nog vandaag. Disney bijvoorbeeld. Of de roze panter, dat was mijn bijbel: wat werd gerijmd, dat was Eugen-Roth-gematigd. Deze pure jazz, deze droge, hoogwaardige humor - geweldig.



1980

Als ik negen ben, krijg ik mijn eerste trompet voor de communie. Op dat moment zijn er nog steeds shows op televisie zoals "Am laufband" of "Musik ist Trumpf", waarin big bands spelen, van Max Greger tot Paul Kuhn tot Heinrich Riethmüller. En de bazuinen zitten daar altijd met deze handige revolvers in hun handen. Ziet er hoe dan ook voor mij uit. Deze jongens zijn voor mij wat andere kinderen cowboys zijn, denk ik - anderen willen sheriff of locomotief worden. Maar ik hou van dat geluid, de stijl. Ik krijg binnenkort een leraar: Karl-Heinz Müller, Oberfeldwebel en lid van het Stabsmususikkorps van de Bundeswehr in Siegburg. Hij komt altijd in uniform met mij aan om les te geven, met alle ranginsignes en ander klatergoud. Dat maakt minstens zoveel indruk op mij als de big-band-jongens, daarom leer ik mijn lessen altijd goed kennen ... Ik ben het mijn ouders verplicht dat ik al als kind jazz ga spelen. Het zijn nog steeds kinderen van de jaren vijftig, opgeleid met een nogal klassieke muzikale achtergrond - met kerkmuziek bijvoorbeeld, maar ook met goed verzorgde, goed gemaakte jazz, die in de jaren zestig zeer fris was en zeker tot het goede geluid behoorde. Mijn vader luistert altijd op zondagmorgen naar een jazzuitzending op WDR, gemodereerd door Charlie Wagner, "Swing and Ballads", dat is een grappige combinatie. Ik luister altijd naar hen. En in SWF komt de "Swing Time", dagelijks om 19.30 uur, dan met Dieter Zimmerle en Werner Wunderlich, een belangrijke radioman. Later geven mijn ouders me ook jazzplaten en nemen ze me mee naar concerten: Mister Ackerbilk en The Pasadena Roof Orchestra, Chris Barber enzovoort. Daar mag ik achter de schermen komen en een handtekening nemen. Muzikanten die kinderen vriendelijk benaderen en soms hun instrument geven, weten niet eens wat een onschatbaar effect ze bereiken. Daar praten ze nog steeds over na vele jaren, zoals je kunt zien.



1981

Na de lagere school ga ik naar een katholieke middelbare school. Dat is een goede tijd. Maar vooral ook. Bijvoorbeeld omgaan met meisjes. Ik benader ze met meer aandacht. Dat ze maatjes kunnen zijn, is allesbehalve vanzelfsprekend. Meisjes zijn altijd potentiële flirtende partners, nooit alleen klasgenoten. Maar de school legt ook de basis voor wat ik later interessant vind. Dat komt door de bigband die op deze school bestaat. Dan arriveer ik met mijn trompet en word ontvangen met de woorden: "Nou, kom op, jochie, speel gewoon mee - op de eerste dag is er een geluid, op de tweede zijn er al twee, dat komt goed." Een aangename, stressvrije startpositie voor een jonge muzikant.

1986

Stefan Raab gaat naar mijn school en speelt met me in een schoolband. Ze spelen heilige pop - zoiets als "Bedankt voor deze goede morgen". Dit is zo saai dat we - Stefan op de drums, ik op het toetsenbord - de boel wat opfleuren. We noemen onszelf "Schäng and the Gang" en registreren zelfs een record. Helaas verschijnt dit nooit, maar Stefan en ik zijn sindsdien vrienden gebleven. Later is er nog een combo: de big band van de Rheinische Musikschule in Keulen, geregisseerd door Jiggs Whigham, een van de beste trombonisten ter wereld. Ik reis een keer per week naar Keulen, op de prille leeftijd van 13, 14 jaar. Omdat ik al hele goede, moeilijke afspraken heb leren kennen. Dankzij Whigham ga ik naar Los Angeles na mijn afstuderen. Daar wordt de legendarische Bobby Shew een van mijn belangrijkste leraren - een man die met Elvis Presley en Tom Jones speelde en me op het pad leidt. Op 15-jarige leeftijd win ik de wedstrijd "Jugend jazzt", wat iets speciaals is, evenals de 22, 23 deelnemende mensen.Het is ook een belangrijk moment omdat ik in die tijd besloot om me te concentreren op jazz en klassieke muziek uit de weg te gaan. Na de competitie zullen sommige orkesten me leren kennen en in 1987 zal het Federal Jazz Orchestra worden opgericht, op voorstel van Helmut Kohl. Peter Herbolzheimer beheert het, hij is nog steeds zoiets als de federale commissaris voor Jazz. Ik mag spelen, hoewel ik te jong ben. Als ik klaar ben, is Herbolzheimer stil. Dan kraakt hij: "Vertel me eens, heb je een smoking?" Dit zet me in, parallel aan de school en later om te studeren aan de Musikhochschule in Keulen.



1991

We zijn met Peter Herbolzheimer in Berlijn, een optreden met Caterina Valente - en toevallig ontdek ik dat de radioband van Rias Berlin een trompet heeft uitgezet. Alleen die jongens die verantwoordelijk zijn voor wat ik wil in het leven! Ik bel en laat me, op alle voorschriften, op de lijst voor de auditie zetten. Ik ben de laatste, ik ben de jongste - maar het orkest wil mij. Dus, op 20-jarige leeftijd, ga ik naar Berlijn, en wijk ik af van mijn oude leven om in de band te spelen die in de eerste plaats mijn verlangen naar trompet opwekte. Ik blijf acht jaar bij de Rias, met een onbeperkt contract - ik ben aangekomen. Voor mij is het een combinatie van kansen en de mogelijkheid om vrij van huis te zwemmen en de verantwoordelijkheid voor mezelf te nemen. Ik ontmoet geweldige mensen. Ray Brown, Tony Bennett, Juliette Greco, Peter Alexander - dat is de grote wijde wereld voor mij. Mensen met een gigantische vita, waarvan ze het ook moeten vertellen.

1999

Ik werk aan mijn eigen projecten en realiseer me dat ik alleen andere mensen gebruik bij het spelen van bigband-spellen. Het wordt steeds pijnlijker naarmate ik meer mijn eigen stem voel groeien. Je moet oppassen dat je je niet slecht voelt - wat me helaas overkomt. Ik word niet-collegiaal, onvoorbereid en houd de winkel niet moreel goed. Na acht jaar stap ik uit bij Rias, een baan die je normaal niet vrijwillig opgeeft. Maar het klimaat in de band is sowieso wat ruw voor me geworden. Ik heb mijn successen als solist, met mijn eigen records. Er is waarschijnlijk wrijving, die ontstaat wanneer iemand uit de mis komt, zelfs als de massa slechts 18 mensen sterk is.

1999 tot 2000

Ik ontmoet Hildegard Knef op een feest. Plots zitten we op een leren bank en praten we met elkaar - op een heel mooi, familiaal niveau. Dat is geweldig, ze is tenslotte een van de mensen wiens leven ik al jaren met alle ups en downs heb gevolgd. De vrouw beleefde alles, stierf tien keer en werd wedergeboren, verdiende en verloor miljoenen, is een holistische kunstenaar. Ze vertelt me ​​dat ze op zoek is naar een producer voor een nieuw album. Hm, ik zeg: als ik iets zou moeten proberen ... Dus de Knef stuurt me een sms die ik op muziek zet. Ze hoort het, hoofd gebogen. En dan zegt ze: "Wel, dat is fantastisch, wanneer kunnen we beginnen?" Dit zal, in een mooi en indrukwekkend intens werk, haar album "17 millimeter", haar comeback na 20 jaar. Later vertelt ze me dat ze niet zo'n geweldige echo kreeg voor een record als zij. In het jaar 2000 werk ik met Manfred Krug. De man heeft een goede smaak en een zeer duidelijk idee van wat hij wil. Hij kan dit als geen ander doen. "Slaapstoornis" is de naam van het record dat me echt een nacht kostte.

2004

Dat ik ook van ziel hou, minder puristische jazz, dat merkte ik al een tijdje geleden. Ik heb altijd van James Brown gehouden, inclusief Earth, Wind & Fire. Dat jazz altijd serieus is, dat de kunstenaar altijd gedurfd en elitair moet zijn met zijn rug naar het publiek, zijn instrument moet stemmen - dat heb ik sowieso nooit begrepen. Ik heb altijd enorm geleden onder het feit dat de muziek waar ik zoveel van hou, zo genegeerd werd door mensen van mijn generatie. Voor alle bescheidenheid: ik denk dat ik een nieuw tijdperk heb ingeluid. In 1993 maakte ik "Generations of Jazz" en ontving ik meteen de prijs van Duitse recordcritici - trouwens mijn enige prijs tot nu toe. De jazzmen dachten dat ik trouw was aan de vlag. Toen ik probeerde elementen te mixen, om mijn muziek nog leuker te maken, ben ik besmet. Ik vind dat het de trek niet schaadt als het een licht element heeft. Het hoeft niet altijd vermoeiend te zijn. Ik wil jazz niet weggeven. Ik ben gewoon hoe ik ben. En je kunt dat ook in mijn muziek horen, ongeacht of het Jass is of iets anders. Muziek is altijd mijn kosmos geweest. Natuurlijk heb ik er altijd van genoten films te kijken, ik ben een melodrama-type. Ik kom zelden voor mijn eigen spijt te lezen - als ik een boek aan het lezen ben, val ik in slaap. Niet uit desinteresse: als ik tijd heb voor een boek, breekt de vermoeidheid onmiddellijk zijn loop. Ik heb geen favoriete auteurs. Donna Leon, dat lees ik graag. En biografieën zijn vaak spannender dan welke roman dan ook. Ik las laatst over Cary Grant over Miles Davis. Ik hoef echter niet per se Paolo Coelho te hebben. Waarom geven vrouwen het gewoon weg? Ik hou van orgelmuziek, maar ik kan me goed ontspannen. Ik hoor graag Lenny Kravitz en Frank Sinatra, Sammy Davis jr.en Tony Bennett - Jazz was ooit de meest populaire muziek, tegenwoordig is het in het museum. Het maakt mij niet uit of de puristen me een yuppie-jazzman noemen. Mijn boodschap is persoonlijk, het wordt niet gewaardeerd. Ik werk als een berserker, maar ik doe waar ik van hou - pure luxe. Muziek is bezitteriger dan iets anders, wat relaties bemoeilijkt. Niettemin, ik heb een burgerlijke droom van familie, mijn ouders zijn nog steeds samen - een klassiek gezinsleven zou zeker een goede invloed op mij hebben. Ik ben een half jaar vader geweest. En dat veranderde alle coördinaten. Plots krijg je heel nuchter het antwoord op waar het in het leven allemaal om draait. De knul knijpt voor mijn problemen, en dat klopt.

Dit is Till Brönner

Altijd de eerste. Altijd de jongste. Altijd wonderkind. Vanaf zijn vijftiende wordt Till Brönner beschouwd als het uitzonderlijke talent van de Duitse jazz - ondertussen is hij de grootste, omdat hij de enige ster van dit genre in dit land is. Het komt omdat hij eruit ziet als een popster. En omdat het de grenzen overstijgt: sinds enkele jaren heeft de trompettist van wereldklasse zijn jazz uitgebreid met soul en blues. Van puristen is hij misschien vijandig: zijn groeiende fanbase houdt van hem. Zijn eerste album "Generations of Jazz" dat hij opnam in 1993, onlangs kwam zijn tiende album op de markt - "That Summer" (Universal Jazz). Daarnaast heeft de 32-jarige een verscheidenheid aan artiesten voortgebracht, zoals Hildegard Knef en de No Angels. Hij is geboren in Rijnland en woont sinds 1991 in Berlijn.

Tip: Vanaf 29.11. tot 13.12. is Till Brönner op tournee in Duitsland. Meer informatie op www.karsten-jahnke.de

All About Makeup Brushes | Crown Brush & Morphe Brush Review (Maart 2024).



Duitsland, Hildegard Knef, Italiaans, Till Brönner, Platte, Berlijn, Italië, Keulen, Neder-Rijn, Rome, Rijnland, Tony Bennett, Walt Disney, mensen; cv; tot brönner;