Te weinig tijd voor liefde? Dat houdt geen relatie in

Dit is het verhaal van het einde van een liefde. Van mij, dus vanuit een mannelijk oogpunt. Maar maak je geen zorgen. Dit is geen klaagzang. Ik wil alleen maar praten over de onmogelijkheid om een ​​relatie te hebben met een werkende alleenstaande moeder.

Het begon allemaal bijna filmisch. Op een warme zomeravond, op de verjaardag van een gemeenschappelijke vriend. Zij: "Hallo, ik ben? S, ken ik me nog?" Contra-vraag, gedachte: Hallo!? Is de paus katholiek? Natuurlijk kende ik ze nog steeds: er zijn meiden die een levenlang in het collectieve geheugen blijven. "Ja, je bent ... Annika, vanaf de 11e eeuw!"

"Ah!" zoals Annika. Twee klassen boven mij. Ik ben een jaar jonger? dus dat ene lichtjaar bij haar vandaan, ver beneden haar drempel van waarneming. Weinig troost, ik was niet alleen. In die tijd kende ik geen jongen die haar niet verliefd was en slechts één gelukkige persoon die bij haar was. "Ik herinner me zelfs wie je vriend was," zei ik. "Tommy, met de rode Mercedes-Benz." De mooiste hippie van de school. Na een uur wisselden we nummers uit. Op uw verzoek, let wel, heel belangrijk. Dat was net als verjaardag en Kerstmis samen. Zou ik om haar nummer te vragen? kleine jongen, grote geweldige meid? nooit gedurfd. Er zijn complexen waar je niet vanaf kunt komen. Sinds het bestaan ​​blijft een eindeloze tienercomedy of beter: tragedie.



De eerste date die ik me anders had voorgesteld

Eerste snelle sms-verkeer. Goede zaak, als je a) schrijver bent en b) een beetje verlegen bent. Altijd tegen aantrekkelijke vrouwen. En Annika zag er fantastisch uit, zelfs 30 jaar later. Simsen was als flirten vanuit dekking. Het beste: je antwoorden kwamen nooit lang op stapel. De eenvoudige "pling" van mijn mobiele telefoon elke keer een belofte, plus dienovereenkomstig grote gevoelens van geluk. Bovendien klopte een pols, die, naar ik geloof, in de tijd met "Love Is In The Air" klopte.

Dienovereenkomstig, de drang: "Ah!" om Annika opnieuw te zien: acties in plaats van woorden. Ontsteek de volgende fase. Ga naar ... liefde? Alleen: "Laten we afspreken!" Dat is zo gemakkelijk te simuleren. De poging om brieven tot een ontmoeting te maken? helaas veel moeilijker.

Annika was hard aan het werk, nam vaak deel aan gratis artistieke producties in verschillende steden en was daarbovenop? tot de vakantie? alleenstaande ouder, moeder van een puberende dochter. Omdat ik zelf een vader ben en niet alleen sympathiseer met emancipatie, maar het ook beoefen? De helft van mijn kind woont bij mij ?, ik weet heel goed wat dat betekent in het geval van werkende en alleenstaande moeders: dubbele last de luxe. Veel zelfverzakking tegelijkertijd.

Wat ik me niet herinner: hoeveel weken en smsjes waren er tussen het verjaardagsfeest en onze tweede vergadering. Voel nog eens 30 jaar. Evenzo dom: De reünie was beperkt of niet privé. We ontmoetten elkaar tijdens de generale repetitie van een stuk waaraan ze had gewerkt. Annika stuurde me door de ingang van het podium. Maar niet alleen ik. Nee. Een hele gevolg wachtte op haar. Bijna een fanclub. Bijna tien mensen. Ik had me dat anders voorgesteld. Een of andere manier meer intiem.



We liepen gewoon langzaam naar elkaar toe

Het is mijn eigen schuld, dacht ik, dat is wat ik verwacht. Als je het niet hebt, ben je meestal teleurgesteld. Had beter naar de boeddhisten kunnen luisteren: alle lijden komt van willen. Hoe naïef om te denken dat Annika naast me kon zitten tijdens het toneelstuk en de enscenering met theaterinternals ophemelde. Natuurlijk was ze backstage. Meestal. Bovendien voelt ze zich daar het meest op haar gemak, zei ze ooit. Waar ooit geprobeerd en geïmproviseerd. Achteraf lijkt het een metafoor voor mij. Alsof ze ook emotioneel in de backstage was. Zeg voor de vriend grotendeels onzichtbaar. Een wonder dus, dat het sowieso kwam, de volgende eeuwigheid later, tot de private première en we leggen een avond in de armen.

Ik zal echter hetzelfde zeggen, Amour fou is anders. Nadat Annika me had toegegeven dat ze verliefd was geworden (mijn antwoord, memoires: "Wat? Wow! Echt waar? Wist niet dat je tijd en ruimte hebt voor zulke geweldige gevoelens!"), Ben ik meteen bij haar. Surrend de voordeur geopend. Drie treden naar boven. Niemand daar. De deur van het appartement staat op een kier. Ik kon haar horen praten aan de telefoon in de keuken. Met de belastingadviseur. Misschien had ik voor het eerst verbazing moeten uiten. In plaats van altijd alleen maar om verbaasd te zijn. En om te trainen voor de Understanding World Cup. Zo'n liefdeslimbo: hoe laag kun je gaan? Maar beschuldigingen en eisen brengen naar mijn mening niets: liefde en aandacht zijn geschenken, geen fundamenteel recht.

We waren zachtaardig tegenover elkaar, bijna verlegen: twee wonden gewond in liefde met watten.We waren tenslotte niet langer 17, een beetje geperforeerd door Armor's pijlen, emotioneel getekend. Een leren in slow motion. Goed tegen slijtage, kan zijn. Slecht voor echte nabijheid. Doe een stap vooruit en twee terug. Zo voelde het voor mij. Er was altijd deze resterende onzekerheid. Dit gevoel om elkaar te leren kennen, wat niet ophield. En toch werkte het goed genoeg om elkaar steeds weer te willen zien.



© Ralf Nietmann

Gemiddeld kwamen we om de twee tot drie weken bijeen. Heeft te weinig besloten, zoals ik heb geconstateerd. Misschien vond Annika het ook. Het zou kunnen zijn. Maar, maar, maar. Het vele werk, het kind, de collega's, de vervelende ex-man. Negende redenen. Vermoedelijk altijd verlangen versus realiteit, de realiteit wint. Het mist gewoon haar tijd. Haar leven was een enkel incident, zei ze. En ik slechts een, dacht ik.

Ik ben het altijd geweest die moest vragen of we elkaar zien, die probeerden aan te meren als een gemakkelijk te onderhouden module in hun leven. Om me tussen hen in te persen. Niet alleen in haar dagboek, maar ook tussen moeder en dochter.

Het gaf me weinig om te begrijpen dat ze geen tweede vader nodig had. En wilde het niet. Hoe dan ook, ik had het gevoel dat ze achter de schermen tegen mij optrad. En de onverdeelde aandacht van de moeder eiste op de zeldzame momenten dat het werk dat niet deed. Waarom wilde ze anders opnieuw in bed met Mama slapen? Terwijl ik naar huis moest wiebelen na een bezoek aan de bioscoop? Nadat ik Annika voor het laatst zag, weet ik het niet. Je moest zelf de Dalai Lama zijn om dat grappig te vinden. Mijn persoonlijke verlichting: kinderen die Mama's nieuwe vriend willen voorkomen, kunnen veel meer contraproductief zijn dan, laten we zeggen, schoonmoeders. Niet het minst omdat kinderen bij hun moeder zijn? nature? altijd op de eerste plaats staan. Dan komt de baan, het levensonderhoud. En dan, gelukkig, ver achter op de derde plaats van de rangorde van prioriteiten, de vriend. Als een soort luxe, misschien. Of een leuke gimmick.

De meest betrouwbare, afgezien van de geweldige seks, als het plaatsvond, was het SMS-verkeer. Altijd gegaan. En overal. In plaats van een goede nachtkus, een goede nachtelijke groet. Hetzelfde in de ochtend. Dat hield op de een of andere manier ook virtueel verband met: stadsverwarming. Dat werkte. Een tijdje. Wat nooit heeft gewerkt: planningsweekenden. Laat staan ​​een vakantie samen. In minder dan twee jaar hebben we geen grap, gemaakt op maximaal drie reizen. Tweemaal een film, en slechts één keer bezocht Annika me in het chalet in mijn weekendhuisje voor twee dagen.



Een soort preview van wat had kunnen zijn

Ze kwam met de trein. Geen werk, geen kind. Gewoon een zomerjurk, een boek, een badpak, een grote glimlach. Ze was als een vervanger. Je eigen dubbelganger. Moeilijk te herkennen. En daarom een ​​beetje vreemd. Vreemd, dacht ik, wat gebeurt er met alleenstaande moeders als de kinderen bij de vader zijn. Niet meer en niet minder dan een metamorfose. Alle aandacht die plotseling werd vrijgegeven voor de partner. Alsof ze niet wist waar ze heen moest gaan. Erger nog: alsof je het niet meende. Alsof je op een of andere manier het kind vervangt. En toch was het om zo te zeggen het grote moment, het hoogtepunt van onze relatie. Een soort preview van wat had kunnen zijn.

Had, zou hebben, herenkamer. Dan weer de dagelijkse afspraak tsunami. De baan. Het kind. De ontbrekende tijd. Ik dacht: wat is er nu omdat ik nog steeds rumstressen? In mijn begrip moest ik me achteraf gedragen. Ik wilde echt overal naartoe gaan, alleen niet op hun stressagenda. Vooral omdat men snel met een alleenstaande moeder op de schietstoel komt. Onvermijdelijk. Van dochter en werk kan ze niet goed scheiden.



Op een gegeven moment was het allemaal te dun voor mij

Toen ik niettemin veel later zachtjes mijn vinger ophief, "Hallo en ik? We ?? zei, homeopathische claims maakte, Annika de schuld van haar mislukte huwelijk. Ze was nog niet zo ver. Of, generaliserend: het is waarschijnlijk niet voor mannen. Dus over het algemeen wordt rekening gehouden met eerdere relaties. Sorry. Beroepsmatig te strak. En hoe dan ook, ze had al een slecht geweten jegens mij. Dat was, zoals ik al zei, het laatste wat ik van haar wilde.

Op een gegeven moment was het allemaal te dun voor mij. En stom. Waar stopt zelfloosheid, waar begint zelfverloochening? Waar eindigt een relatie, waar begint willekeur? Wanneer hangt de latte zo laag in de liefdeslimbo dat je er niet meer doorheen kunt komen? Wanneer moet, als een vriend op het gips wordt geraakt? En: wat zit erin? Behalve extrastress.

Mijn verdraagzaamheid was opgebruikt

Na minder dan twee jaar was mijn contingent van toegeeflijkheid en onverschilligheid opgebruikt. Ik werd verliefd op een andere, veel jongere vrouw. Ze was geen 30. Ik heb niet over haar leeftijd gesproken met Annika. Misschien voor zelfbescherming. Het einde: schouderophalend, een opgeluchte zucht (misschien is het beter op die manier !?) en, van mijn kant, het besef dat Annika's gepassioneerde drukte slechts een voorwendsel was om me op afstand te houden. Als het waar is dat liefde alle ketenen verbreekt, dan was wat zij voor mij voelde waarschijnlijk niet liefde.

Voor nu collectieve kermen, vond ik me allemaal dom en typisch mannelijk en uitscheldend als Sugardaddy, omdat ik verliefd werd op een veel jongere vrouw: de uiterlijke smelt van de jeugd was slechts een deel van de aantrekkingskracht. De andere was de innerlijke lichtheid die daarmee gepaard ging. Dit gevoel van gewichtloosheid, van hier en nu in plaats van zoenen en maren. Dat was zo sexy. Helaas niet erg lang: wederom geen happy end. Maar dat is een ander verhaal.



Video Aanbeveling:

Hoe Bouw Je Een Relatie Op? 3 Dingen Om Te Doen (Maart 2024).



Gebrek aan tijd, Jan Jepsen, Mercedes-Benz, Kerstmis, liefde, tijd, misverstand