Tv-serie: Moppel-alarm op Langeoog
Het is grappig Enerzijds kookprogramma's zonder einde, anderzijds afslankzepen, Het lijkt een basisbehoefte van de tv-kijker om tijdens het koken naar de ene te kijken en de andere om te veel afgezaagde kilo's kwijt te raken.
In "Elke kilo telt!" De televisiekijkers zullen nu drie maanden toekijken terwijl de ponden op het Noordzee-eiland Langeoog vallen onder deskundige begeleiding. Op deze manier biedt de documentaire niets nieuws: Tien inwoners van Langeoogs laten ons naar hun bord kijken (Boerenkool met spek), onthullen zwaktes (bier, snoep), oefenen zelfkritiek (te weinig beweging). Dat werkt maar sympathiek. Misschien omdat ze allemaal zo normaal zijn, studenten, leraren, zakenmensen. Ieder van ons kent zo iemand, die je bezoekt als je buurman.
Voeg daarbij het eilandgevoel, De hoofdrolspelers kennen elkaar, dat schept vertrouwen, misschien biedt het de nodige druk om bij te blijven. Een vrolijke groep, deze zwaargewichten, zouden niet de twee (slanke) coaches zijn die "zichzelf impopulair" hebben gemaakt. Ze lijken ook geen vreemde lichamen tussen het kaliber van 100 kilo en verstoren de gezelligheid.
Omdat je zelfs als toeschouwer sceptisch wordt: Kunnen zij de maatstaf zijn? Wat was dat goed! En u kiest onvrijwillig de kant van de bewoners. Maar laten we wachten, laten we de mensen bij elkaar brengen. Het collectieve wegen, een grappige touwtrekwedstrijd op het strand, was in het begin best leuk. Of de openbare afslankactie ook imitatie aanmoedigt, is er nog steeds. Het belangrijkste is dat we ons voor schaamte houden.
