Voilà, een leuke baguette voor Madame
Mijn hoofd zoemt van waanzin.
Als je denkt aan wachtrijen, denk je aan Londen en zijn netjes opgestelde buspassagiers. Ze bestaan niet in Parijs. Als een bus stopt, stopt de hoop mensen voor de bus als een stel wolven op de deuren. Maar in andere zaken zijn de Parijzenaars een zeer goed en welgemanierde slang. Je staat voor de bakker, de visboer, de bloemist, de kassier in de boetiek, bij de ingang van "Café Angelina" en zelfs bij de ingang van luxe winkels zoals Louis Vuitton op de Champs-Élysées. Natuurlijk is het omdat in zo weinig andere Europese hoofdstad zoveel mensen in zo'n kleine ruimte wonen en de haast dienovereenkomstig groot is. Maar dat is niet de enige reden. Feit is dat de feitelijke deal in Parijs langer duurt dan ergens anders, omdat de Fransen zich overal druk over moeten maken.
Je koopt niet alleen een croissant
Neem het alledaagse voorbeeld van een croissantskoop. Als het mijn beurt is om in de rij te gaan staan, klinkt het als een belachtige stem: "Goede dag, madame! Wat kan het zijn, madame?" In Germaanse beknoptheid zeg ik: "Een croissant, alsjeblieft!" Nu begint de vrouw van de bakker een litanie van vriendelijke verkooppraatjes. 'Natuurlijk, madame, een croissant, Voilà, de croissant, voor de madame, een lekkere croissant, is er nog iets anders, madame?' Ik schud mijn hoofd in stilte, en daarop gaat het. "Madame wil niets meer, Alors, gewoon een croissant voor Madame, die zit nu in de tas, en dat maakt één euro en tien voor de Madame." Mijn hoofd zoemt van waanzin. Terwijl ik de verandering in de kassa plaats, aan de andere kant van het aanrecht, wordt de kleine croissantentas met een groot gebaar en een zwaaiende, sportieve armdraaier slim in de hoeken geschroefd, zodat er een luchtkussen ontstaat tussen de croissant en de binnenwand van de papieren zak. Ik probeerde dit gebaar tientallen keren thuis te imiteren. Mislukt.
De Fransen nemen hun tijd, veel tijd!
Kortom, hoe duurder het product, hoe spectaculairder de attributen. Je kunt je voorstellen hoeveel een Dior-tas kan kopen. Mijn persoonlijke favoriet op het gebied van winkelen is echter de teashop Mariages Frères. Vooral de vestiging in de wijk Marais. Het is raadzaam om een krant te kopen voor je bezoek, want tot je aan de beurt bent, duurt het een half uur om te slagen. Maar dan neem je de ondersteunende rol op in een perfect gerepeteerd toneelstuk. Zonder ooit in de repetities te zijn geweest, vertelt de theeverkoper me dat ik alles goed doe. Voor mijn wens "Darjeeling" krijg ik een knikje, wat betekent dat ik van de loterijtrommel de enige geldige kaart heb getrokken. De verkoper wervelt rond als een balletdanseres en haalt snel uit de enorme muur met theecontainers vier grote zwart-rood versierde vaten, waarmee hij mij in goed gepauzeerde intervallen en met elegante handbewegingen achter elkaar in de neus laat rondcirkelen. Hier is mijn applicatie! Ik moet ruiken, reageren, beslissen. Welke van de vier Darjeeling-variëteiten is van mij? Een knipoog van de verkoper geeft stil aan: "Neem je tijd! Let niet op de slang achter je!"
Het spel is afgelopen.
Nadat de beslissing voor de beslissing is genomen. Omdat na de thee de verpakking moet worden gekozen. "Welke box zou je willen hebben?" Verdoofd door de geuren sta ik aan de kassa. Ongeveer tien minuten later ga ik terug naar de verkoper met de bon, maar hij is nog steeds bezig met de 300 gram Darjeeling. Pas wanneer de laatste lus op de derde buitenverpakking wordt getrokken, daalt het gordijn. Het spel is afgelopen, de ondersteunende cast kan aftreden.
"Parijs is de maatstaf voor externaliserende esthetiek", treffend geschreven door Ulrich Wickert in zijn klassieker "And God Created Paris" en opgedragen aan een ander hoofdstuk van de Franse ensceneringstheorie, de emotionele gehechtheid van Parijzenaars aan hun pompeuze huisgevels. Kwartaal, adres en uiterlijk van een appartement of kantoor zijn belangrijk. Minder belangrijk is hoe het eruit ziet. uitziet. De realiteit van een stink-normaal Frans kantoor is daarom meestal gemaakt van een door water beschadigd en bevlekt koffiekleuren-tapijt en armoedig kantoormeubilair uit de jaren '70. Een Duitse werknemer zou geschrokken zijn. Normaal gesproken vangt de bezoeker een nette en goed geklede receptioniste in de chique hal, voor kleinere zakelijke gesprekken zijn er designmeubels klaar, grotere deals worden sowieso onderhandeld bij de maaltijd.De uiterlijke vorm wordt gehandhaafd, de afstand beleefd gevierd - vooral in de Franse zakelijke taal, die op het punt staat om pompeuze lintwormzinnen op te vatten.
De Fransen hebben hun zinnen nodig
Aan het begin van mijn leven in Parijs was ik me er niet van bewust dat deze zinnen, die strikt vooraf waren geformuleerd, moesten worden nageleefd, en daarom maakte ik een tragische faux pas. Toen ik geduldig enkele maanden wachtte om een factuur te regelen, vertaalde ik een Duitse herinnering letterlijk in het Frans en stuurde hem op. Het antwoord kwam snel en duidelijk. Een onbekende dame van de boekhoudafdeling belde me en overlaadde me met verwijten: wat in me opkwam en wat een toon! In Frankrijk zou binnen drie maanden geen rekening worden betaald, mijn herinnering was schandalig. , , Het bericht was duidelijk: jij was het niet, de in gebreke blijvende betaler, maar ik, de onbetaalde dienstverlener, dat was slecht omdat ik me niet aan de codes van weelderige praatpresentatie hield. Het was een les voor mij. Vandaag speel ik (meestal) het theater en groet de bakkersvrouw dagelijks met een uitbundige "Bonjour, Madame!".
