"Goed gedaan!" Dus je krijgt genoeg erkenning
De baas kwam uit Swabia, en soms, toen iemand erop wees dat deze of die werknemer meer erkenning voor zijn prestaties had verdiend, zei de baas: "Net gschompfa isch globt gnuag."
Maar dat was oké, omdat ze grapje zei dat ze wist dat erkenning de adem is die elke menselijke relatie met het leven nodig heeft, of het nu thuis of op het werk is. Ze verspreidde haar waardering nogal nonchalant, op onverwachte momenten. Alleen de expliciete lof was niet haar. Ze belde er geen en zei: "Je hebt het goed gedaan." Nee. Om nog maar te zwijgen over salarisverhogingen. In plaats daarvan stak ze haar hoofd door de deur en zei tegen de collega die iets over schuilplaatsen voor vrouwen had geschreven: "Uw tekst hield me de halve nacht wakker." Ze vertelde de reisredacteur: "Vanwege uw speciale Italië gaan we naar Toscane." Het klonk altijd een beetje nors, slechtgehumeurd, maar je voelde je geaccepteerd.
Het is belangrijk om onderscheid te maken tussen lof en erkenning, dan wordt duidelijk waarom we vaak het gevoel hebben dat we niet krijgen wat we verdienen als het gaat om erkenning.
Lof wordt snel uitgesproken, aan de avondtafel of in het feedbackgesprek ("Heb je goed gekookt", "De afdeling heeft het geweldig gedaan"), maar echte erkenning is moeilijker te maken. Omdat ze ons van binnen moet aanraken. "Natuurlijk zijn de grenzen vloeiend, maar lof is fundamenteel anders. Lof komt altijd een beetje van bovenaf. "Je hebt het goed gedaan" betekent ook "Ik kan dat beoordelen", dus er zit altijd een kleine grove zelfverheffing in verborgen. Erkenning daarentegen is altijd een egoboodschap: "Dat smaakt echt goed voor mij" drukt meer waardering uit dan "Dat heb je goed gekookt", omdat het ons vertelt wat we in een ander persoon hebben geactiveerd. Sinds enige tijd is "self-efficacy" een favoriete term in psychologisch onderzoek en praktijk, meer specifiek, "self-efficacy".
Wat we bedoelen is ons vertrouwen dat we niet hulpeloos zijn aan de genade van de wereld die ertoe doet wat we doen. Hoe groter de verwachting van zelfeffectiviteit, des te stabieler de psyche. Of, in de woorden van de Amerikaanse psycholoog Nathaniel Branden, pionier in self-efficacy: "Iedereen die geen sterk gevoel voor zijn eigen identiteit, competentie en waarde heeft, heeft slechte kaarten in turbulente tijden." En dat is de manier waarop erkenning werkt, daarom is het zo belangrijk: ik ben een deel van de wereld en anderen geven aan dat ik iets goeds in hen kan doen, in deze wereld.
Maar er zijn ook professionals die zeggen dat we te afhankelijk zijn van de erkenning van anderen en dat de erkenning die we voor onszelf betalen veel waardevoller is.
Auteur Heinz-Peter Röhr, die lang psychotherapeutisch heeft gewerkt in verslavingsadvies, vergelijkt zelfs externe herkenning met een medicijn: "Je hebt een steeds grotere dosis echte erkenning nodig waarmee je deze vicieuze cirkel kunt verlaten binnenkomen. Erkenning die van buitenaf komt, maakt je tot slaaf van de verwachtingen en eisen van anderen. "
Moeilijke woorden, maar je kunt het fenomeen begrijpen met een voorbeeld: als je een vakantiefoto op Facebook uploadt en 27 keer een "Vind ik leuk" krijgt, dan is het niet genoeg, als je de volgende vakantiefoto slechts 13 "duim omhoog" krijgt , De tweede foto lijkt zichzelf ineens niet helemaal. De mooiste was deze foto op het moment dat je hem voor het eerst helemaal alleen zag en dacht: oh, dat is leuk geworden.
Om mezelf te erkennen, moet ik vertrouwen op mijn zelfeffectiviteit
Psychologie maakt onderscheid tussen "expliciet" en "impliciet" zelfvertrouwen, met andere woorden: extern en intern zelfvertrouwen. Het herkennen van onze successen op Facebook, op het werk, tijdens het sporten of op het feest, betaalt zelfvertrouwen en kan er nooit genoeg van krijgen. De erkenning die we onszelf geven, versterkt daarentegen ons innerlijke zelfvertrouwen, de reserve van kracht en vertrouwen waarmee we door het leven gaan. We kunnen ze alleen zelf opladen, maar hun energie gaat langer mee. Het klinkt een beetje als hetzelfde refrein: hou van jezelf, en het maakt niet uit met wie je trouwt / wat de anderen zeggen / je bent blut. Maar het is niet zo primitief, want dit alles is prachtig gerelateerd: om mezelf te erkennen, moet ik op mijn zelfeffectiviteit vertrouwen, en om op mijn zelfeffectiviteit te vertrouwen, heb ik ook eerlijke, geloofwaardige erkenning van anderen nodig ,
De enige vraag die nog rest is: hoe krijgen we deze diepe erkenning die we allemaal consumeren?
Een goed begin zou het oude how-to-in-the-forest-ding zijn: mensen die bij anderen klagen, beschadigen hun eigenwaarde.Maar als je de prestaties van anderen erkent, ben je meer tevreden met jezelf. Daar is wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, maar Paul McCartney zei dat het mooier was in het laatste nummer dat de Beatles opnamen: je zorgt voor de liefde die je maakt. " Of, de erkenning die je anderen geeft, is dezelfde als die je teruggeeft.
Je wenst je meer mindfulness in het dagelijks leven? Bij ons vindt u nog meer artikelen over dit onderwerp. -> Mindfulness
