Met 20 naar het klooster? Wanneer God om verloving vraagt
Op 20-jarige leeftijd breekt Lauren haar studie af en breekt het af met haar vriend om naar het klooster te gaan. Hij is niet verrast? ze had tenslotte altijd gesproken over het willen zijn van non.
Haar vader is boos, vrienden trekken zich terug. In het klooster moet Lauren een proeftijd doorlopen. De witte sluier die ze na twee jaar krijgt, betekent dat ze nu verloofd is met God. Lauren wordt zus Teresa Maria.
Er zijn vier stappen nodig om een non te worden. Pas na zeven jaar neemt ze haar heilige religieuze geloften.
Strak bijeen in stilte
Schotel klettert, voetstappen, het geritsel van de religieuze kostuums, dat is alles wat je hoort in het klooster. Er maar zelden tegen. Tijdens de lunch en het diner kunnen de nonnen niet praten? behalve met Kerstmis en Pasen. Pas na de maaltijd mogen ze praten? voor een korte tijd. Dan praat iedereen wild. Iedereen wil af van wat zich in zijn hoofd heeft verzameld. Daarna is God weer de enige luisteraar.
Wanneer Lauren zeven jaar oud is, vertellen haar vrienden over haar loopbaanambities. Je wordt misselijk. "Boer," zegt ze. Ze staat niet eens met rubberen laarzen in de koeienmest.
Ze wil iets anders zijn: een non. Ze is een student van een katholieke school, de leraar, een non, is haar rolmodel. Om te zijn zoals zij, dat is Lauren's droom.
Als tiener heeft ze een fase die ze vooral niet kuis? beschrijft, ontmoet jongens, want dat is wat je doet. Maar er ontbreekt iets in haar leven.
"Ja, God, ik wil."
Lauren bestudeert religie en ornithologie op de universiteit, heeft veel data? en bid regelmatig. Het diepe verlangen om non te worden, laat haar niet gaan, ze wordt bedroefder, zegt tegen God: "Zitten de vrouwen in de rij met jou? Nauwelijks. Dus laat me met je trouwen !?
Op een avond wil ze luisteren naar haar favoriete muziek op YouTube, gooit ze op internet, zet ze een koptelefoon op. Maar in plaats van de muziek hoort ze in haar hoofd de woorden: "Wil je met me trouwen? Als een verzoek van God. En Lauren zegt ja.
In het begin miste Lauren andere mensen. Maar ze raakte eraan gewend. Haar ouders accepteren nu hun beslissing, komen een keer per maand om te bezoeken. Zelfs oude vrienden die ze zo nu en dan ziet. Bezoektijd: een uur.
Facebook-nonnen mogen geen e-mails gebruiken. Maar soms is Lauren bang om mentaal te veel te vertrekken om het klooster te verlaten. "Dat maakt het alleen maar moeilijker?", Zegt ze. Ze geeft de voorkeur aan intense vriendschappen met andere nonnen.
Striktste routine
Sta elke dag op bij zonsopgang. 5:30 koor, bid van 6.00 tot 6.30 uur, dan de mis, en alles voor het ontbijt. Van 9:00 tot 11:00 uur schrobt Lauren vloeren met de andere nonnen, wast, schilt aardappelen, plukt onkruid. Bidden, werken, bidden: zo is het tot de avond.
Vóór 21 uur moeten de zusters op hun kamer zijn. Maar Lauren mist haar oude leven niet. Slechts soms de nabijheid van haar familie. "Om het haar van mijn zus te borstelen ..."
Ruzie maken, weer opschieten, er zijn voor elkaar? Lauren mist soms alle ups en downs die samen een relatie vormen. Maar dat betekent niet dat er geen liefde in haar leven is. "Als non hou je van radicaal en intens. We hebben tenslotte alles voor God opgegeven.
Geen seks, maar ruimte voor God
Van hem houden is veel intenser dan van een mens houden, zegt Lauren. En hoe zit het met seks? Natuurlijk leef ik mijn seksualiteit niet, maar zo maak ik ruimte voor God in mezelf.
Zelfs Lauren heeft niet altijd zin in koorrepetities in de ochtend om half zes. Natuurlijk gaat ze hoe dan ook. Voor God en voor de andere nonnen. En omdat ze het gewoon moet. Omdat Lauren zo veel opgeeft, is ze des te meer tevreden over de kleine dingen: meer dan een half uur vrije tijd, over bloemen in de tuin, over de zonsondergang.
Elke avond kijkt ze op naar de hemel en praat met God over of hij haar vandaag leuk vindt of niet. "Had je al betere?" Zegt ze soms.
