trends
April 19, 2024

XL-model Crystal Renn in een interview

ChroniquesDuVasteMonde: Vijf jaar geleden stond je op het punt jezelf uit te hongeren voor het modelleren van banen. Wat heeft ervoor gekozen om weer normaal te eten?

Crystal Renn: Ik wilde niet dood. De reden voor mijn anorexia was mijn droom van de modellencarrière. Daar heb ik vier jaar lang naar gekeken en steeds opnieuw weggestuurd bij castings. In eerste instantie leek alles goed, ik woog slechts 45 kilo op 1,75 meter en had zo nu en dan goede banen. Maar om 17 uur veranderde mijn lichaam omdat het gewoon niet gemaakt was om zo mager te zijn. Hij rebelleerde en groeide. Nul dieet en uren sporten hielp ook niet. In het bureau heb je je neus gerimpeld en raadde me aan om "het spek te trainen" op de heupen. Dat is het. Iets in mijn hoofd maakte "klik". Ik wilde eten.

ChroniquesDuVasteMonde: Maar waarom klikte het niet eerder, bijvoorbeeld toen je menstruatie weg was of het hartracen begon?

Crystal Renn: Omdat ik koppig was en alleen het doel voor ogen had: Supermodel. Modelleren was de kans om te ontsnappen aan mijn gehate stad in de kleine stad in Mississippi. Als iemand je op dat moment zegt dat de prijs voor de grote wijde wereld een dieet is, dan gebruik je die gelegenheid zonder er al te veel over na te denken.

ChroniquesDuVasteMonde: Hoe zag u eruit toen u begon met modelleren?

Crystal Renn: Toen ik op 14-jarige leeftijd werd ontdekt, woog ik 75 kilo op 1,73 meter. Voor iemand die een supermodel wil worden, dat is vet. Van de ene op de andere dag begon ik aan mijn dieet, ik at alleen suikervrije gelei en kauwde uren op gestoofde groenten. In drie maanden waren twaalf kilo verdwenen. Omdat alles zo gemakkelijk leek, ging ik verder. Op een gegeven moment werd bijna alles uit mijn dieet verwijderd. Uiteindelijk was mijn taille 84 centimeter en verloor ik 40 procent van mijn lichaamsgewicht.

ChroniquesDuVasteMonde: Dat je lichaam in opstand kwam, je negeerde?

Crystal Renn: Dat waren vervelende bijproducten die me meer van streek maakten. Mijn haar viel eruit in trossen, mijn aderen pronkten, ik had altijd verschrikkelijke buikpijn. Alle gewrichten knetterden, soms kon ik nauwelijks lopen. Meestal wilde ik gewoon gaan liggen, huilen en niet wakker worden. Je kunt voelen dat er geen vonkje energie meer in het lichaam is en nog steeds drie uur op de loopband lopen, want het gaat om de verbruikte calorieën. Dus je blijft doorgaan.

ChroniquesDuVasteMonde: Dat klinkt inhumaan. Waarom ben je ondanks deze ervaringen in het vak gebleven?

Crystal Renn: Mijn droom leefde nog steeds. Ik wilde naar "Vogue" gaan. Als ik vijf jaar geleden alles had weggegooid, zou alle pijn tevergeefs zijn geweest, maar nu doorzie ik het bedrijf en speel ik volgens mijn eigen regels. Als je vandaag met mij wilt werken, moet je me nemen zoals ik ben. Omdat ik geen compromissen sluit.

ChroniquesDuVasteMonde: Nu, als een 23-jarige, kunt u met zekerheid zeggen dat u op 14 de vooruitziende blik mist. En sommige meisjes beginnen nog vroeger te modelleren. Moet er een strengere leeftijds- en gewichtslimiet zijn?

Crystal Renn: Absoluut. Een paar jaar geleden waren er benaderingen hierom, net als op een rij waren verschillende modellen overleden aan de gevolgen van hun anorexia. Maar ik betwijfel of het consequent is afgedwongen. Maar je moet niet vergeten dat veel meisjes echt heel jongensachtig dun zijn. Dat is dan aanleg en heeft niets met honger te maken.

ChroniquesDuVasteMonde: De magere modellen werden symbolen van ons huidige lichaamsbeeld. Jonge, beïnvloedbare meisjes bootsen ze na. Net als jij, geloven velen dat extreme diëten de weg naar het doel zijn.

Crystal Renn: Ik kan begrijpen dat magere modellen geassocieerd zijn met eetstoornissen. Maar hun zicht veroorzaakt niet meteen anorexia. Anorexia wordt geassocieerd met depressie en obsessief-compulsieve stoornis veroorzaakt door een onevenwichtig chemiebudget in de hersenen. Ik ben bijvoorbeeld obsessief perfectionistisch. Veel wetenschappers geloven ook dat de ziekte genetisch bepaald kan zijn. Dus de media spelen net zo veel een rol als familie en vrienden. Onze samenleving treft ons vanaf jonge leeftijd dat dun aantrekkelijk en dik walgelijk is.

ChroniquesDuVasteMonde: Vandaag draag je maat 42 en ben je één van de meest gewilde plus-size modellen. Is er een heroverweging in de modewereld?

Crystal Renn: Ja, de industrie is aan het veranderen. Een geleidelijke verandering is goed, dat ondersteunt de duurzaamheid. Het nieuwe gezicht van Marc Jacobs, bijvoorbeeld, is Daisy Lowe, die erg vrouwelijk is en helemaal niet mager. De bochtige vrouwen uit de tv-serie "Mad Men", Jennifer Hudson en Beyoncé, worden als sexy gezien - er gebeurt iets. Aan de andere kant vraag ik me af waarom de verandering moet komen van de modewereld. Waarom dwingen we vrouwen ontwerpers niet te heroverwegen?

ChroniquesDuVasteMonde: Hoe zou dit moeten werken?

Crystal Renn: Door ons lichaam te accepteren en het te laten zijn wat het is. Dan zullen de echte maten de toon zetten. Het is verkeerd om je te onderwerpen aan de dictaten van Weegschaal, die ik zelf pijnlijk voelde. Afslanken geeft geen direct geluk.

ChroniquesDuVasteMonde: Wat u zegt, past goed bij het initiatief 'Zonder modellen' van ChroniquesDuVasteMonde ...

Crystal Renn: ... Ik kon het nauwelijks geloven toen ik erover hoorde. Ik ben opgewonden! Zo'n stap was te laat en het is geweldig dat je magazine er voor opkomt. Het is een 'ja' tegen de gezondheid en diversiteit van mensen. Het kan een kettingreactie veroorzaken.

ChroniquesDuVasteMonde: in welke mate?

Crystal Renn: We kennen de impact van tijdschriften op het lichaamsbeeld van hun lezers. Maar ze zijn ook het spreekwoord van de ontwerpers. Op de lange termijn worden ze gedwongen andere dingen te doen omdat ze willen adverteren en hun kleding willen verkopen.

ChroniquesDuVasteMonde: Denk je dat dit de relatie met ons lichaam kan veranderen en we zijn minder bereid om honger te lijden naar een kledingmaat?

Crystal Renn: Ja. Wanneer het schoonheidsideaal normaliseert, krijgen we vrouwen weer macht over ons lichaam. Het zien van gewone vrouwen in tijdschriften geeft een enorme impuls aan het zelfrespect. Naar mijn mening bepaalt de kledingmaat hoe dan ook niet de gratie of schoonheid van een vrouw. Een vrouw die in harmonie is met zichzelf zal altijd mooi zijn op een heel speciale manier. Daar heb je geen schaal voor nodig.

ChroniquesDuVasteMonde: U ziet het: ze stralen uit, zijn in balans en succesvol. Je was in "Vogue", Jean Paul Gaultier koos je als het hoogtepunt van zijn prêt-à-porter-show, en Dolce en Gabbana zijn dol op je rondingen. Triumph gevoelens?

Crystal Renn: Een vonkje tevredenheid resoneert, maar eigenlijk ben ik alleen maar blij dat ik het heb overleefd. Door omwegen ben ik eindelijk precies terechtgekomen waar ik naartoe wilde. En in tegenstelling tot vroeger, geniet ik van elke shoot, elke modeshow en elk snackbuffet.

ChroniquesDuVasteMonde: gaat u anders om met u?

Crystal Renn: En hoe! Vijf jaar lang heb ik mijn figuur niet negatief beoordeeld. Ik was een geïntimideerd, mager meisje dat nooit meer dan drie zinnen fluisterend zei. Vandaag heb ik meer zelfvertrouwen en veelzijdig. Je respecteert mij.

ChroniquesDuVasteMonde: Hoe eet je vandaag?

Crystal Renn: Heel bewust. Ik verzorg gecontroleerde maaltijden. Als ik iets voel, geniet ik ervan zonder na te denken over de calorieën. Ik ben nog steeds erg langzaam aan het eten, maar vandaag geniet ik ervan. Over het algemeen is mijn leven spannender en gevuld. Ik ben opener geworden en heb snel vrienden gevonden, dat had ik al die jaren gemist. Nu kan ik 's avonds uit eten gaan en hoef ik niet voortdurend excuses te maken.

ChroniquesDuVasteMonde: Plusformaat klinkt als meer dan waar u echt om geeft. Hindert deze naam jou?

Crystal Renn: Ik haat haar! Mijn gewicht is het totale gemiddelde. Ik voel me niet te dik noch te dun. Ik val niet op straat, alleen in vergelijking met andere modellen. Het is jammer dat voor een normaal gewicht een aparte categorie nodig is.

ChroniquesDuVasteMonde: Hoe ga je om met jonge, opkomende modellen die zijn waar je vroeger was?

Crystal Renn: Ik speel beslist niet de leraar, dat helpt helemaal niet. Met zinnen als 'Eet iets' schakel je gewoon over op tocht. Een eetstoornis hebben is een koude, donkere plek. Niemand begrijpt je. Je verliest je vrienden, je relatie met het gezin en ook met de realiteit. Ik probeer liever een goed voorbeeld te geven en hecht veel waarde aan eten. Ik wil anderen laten zien dat je nog steeds succesvol kunt werken met een gezonde relatie met eten.