Dat kun je toch niet doen!
"MEISJE, GEEF IK JULLIE 6 JAAR?
Katja Just, 43, verhuisde naar eenzaamheid op de leeftijd van 25
Mijn ouders hadden een boerderij aan de Noordzee, waar ik als kind gelukkig was. Toen ik 25 was, besloten mijn vriend en ik naar de Hallig te verhuizen, waarbij we ons voorstelden dat onze toekomstige kinderen op de modder zouden kruipen. Ik ben gestopt met werken en met appartement? toen sprong mijn vriend eraf. Ik kwam hoe dan ook. Een oude Hooger zei toen: "Ik geef je zes jaar! Als jonge vrouw kun je niet alleen op de Hallig wonen!? Dat was 18 jaar geleden. Ik hou van de zoute geur van de wind, de breedte van de Waddenzee. Eenzaamheid kan pijn doen, maar het veroorzaakt meestal diepe bevrediging in mij. Ik mis niets daarbuiten in de wereld. In geval van nood heb ik mijn vakantiegasten met wie ik kan chatten. En knuffelig, mijn koe. Ik heb zelfs een boek over mijn leven geschreven (? Barefoot on the Summer Dike ?, Eden Books).
? KAN JE NOG MEER DAGEN?
Benjamin Baltruschat, 36, is rolstoelgebruiker en wil weer alleen zijn
Na mijn ongeluk zeiden de artsen dat ik nooit meer zou kunnen lopen. Ik heb meteen tegengesproken. De spieren onder de borst kan ik niet bewegen, koud of aanraken, maar ik voel. Voor de ziekteverzekering werd ik al snel als ausherapiert beschouwd. Mijn grote hoop: een agressieve fysiotherapie. Maandenlang kun je maximaal acht uur per dag trainen. Heb ik het geld verzameld via crowdfunding? 54.000 euro. Na de eerste week kon ik mijn been plotseling zelfstandig naar voren zwaaien. Na drie weken was er een dag waarop ik verschillende stappen met de rollator kon lopen. De neuroloog heeft de effectiviteit bevestigd. Nu hoop ik dat mijn ziekteverzekering zal toegeven. Dan kan ik misschien over een paar jaar teruggaan.
? IK BEN TROTS OP WAT IK GEDAAN had?
Gaby Flügel, 46, is doof en stelt zichzelf op het werk
Ik zat midden in de opleiding tot genezer, toen mijn huwelijk met een luisteraar uitliep. Ineens was ik een alleenstaande ouder, dus ik moest financieel alleen zijn. Ik was de enige dove tijdens de training, in de klas werd ik non-stop geholpen door twee gebarentolken. Veel mensen dachten toen dat alles voor mij niet mogelijk was. Alleen het studiemateriaal is niet zo erg voor een dove persoon. Ik ben er trots op dat ik mijn familie vandaag van mijn werk kan voorzien. Ik ben ook een voorbeeld van succesvolle inclusie.
Daarom begrijpt een dove persoon het niet!
MIJN VRIENDEN ANGST VOOR MIJN LEVEN?
Sabine Schnau, 52, toont het lot
Mijn zonen lijden aan een zeldzaam genetisch defect (NCL), dat leidt tot de dood vóór de leeftijd van 28. Mijn huwelijk ging uit van deze last. Mijn lichaam was op zoek naar een uitlaatklep, ik wilde alleen maar mijn flauwvallen overgeven? en kreeg boulimie. Er waren mensen die zich zorgen maakten over mijn leven. Tijdens een intensieve behandeling besloot ik: ik wil verder leven. Ik heb al mijn middelen gebruikt om de best mogelijke ondersteuning voor mijn jongens te krijgen. Dus werd ik een expert in het bereiken van dingen die onmogelijk lijken. In 2012 heb ik met deze kennis een uitzendbureau voor mensen met een handicap (pav- schnau.de) opgericht. Mijn grote zoon stierf in 2014, maar het werk was altijd beter. Het succes van mijn klanten is de stimulans voor mij om door te gaan. Het is als een teken van boven dat me zegt: En nu kom je!
? BEN JE BLOED VOOR DE ABITURE?
Peter Collatz, 25, studeert binnenkort medicijnen
Ik zat op een elite internaat in Noord-Duitsland. Bij de gesprekken van de ouders na tiende adviseerde mijn klassenleraar me om de middelbare school te verlaten, ik zou klasgenoten tot onzin aansporen en voor de middelbare school waren mijn kansen hoe dan ook niet genoeg. Ik was gekwetst en behoorlijk berouwvol. Ik heb vervolgens in de hotelwereld getraind, de wereld opgegaan en in China, Italië en de VS gewerkt. In de verte moest ik vaak aan mijn vader denken. Hij is een dokter en ik bewonder hem voor zijn levenslange prestatie. Op een ochtend werd ik wakker en dacht: ik wil dat ook! Ik kwam terug naar Duitsland, schreef me in aan de privéacademie Hamburg en ben momenteel bezig met mijn middelbare schooldiploma. Het ziet er redelijk goed uit. Daarna wil ik medicijnen studeren. Oh, en ik hoop dat mijn voormalige klasleraar dit leest in BARBARA.
"Ik kan niets anders doen?
Denis Fischer, 39, heeft altijd vastgehouden aan zijn kunst
Na schooltijd kreeg ik een kleine rol in het theater, sindsdien speel, zing en schrijf ik liedjes (denis- fischer.de). Niets om in de hitlijsten of op tv te komen. Soms zitten er slechts tien mensen in het publiek of slechts honderd. De luxe om alleen dingen te doen waar ik achter sta, werd in het begin vaak verzaakt: ik had nooit een auto, maar een gedeelde flat. Ik twijfel nog steeds niet. Anderen al. Voor huwelijken en woningbouw was ik nogal uitgesloten: te weinig steenkool, te onzeker.Ex-vriendinnen zeiden: "Als dat zo belangrijk voor je is, doe dan iets dat verstandig is om het te financieren." Maar ik heb altijd geloofd dat het goed is om door te gaan. En vandaag kan mijn kleine gezin goed leven in mijn kunst. Ik ben blij dat ik altijd in mezelf heb geloofd.
MEER DAN 40+, VOELT U NOOIT EEN BAAN?
Meike Bogdan, 44, vond na een lange zoektocht een baan
Ik ben een opgeleide opvoeder en werd in 1997 werkloos. Ik volgde vervolgonderwijs en nam banen van een euro om een baan te vinden. Hoeveel applicaties ik precies heb geschreven, weet ik niet. Maar het nummer bevindt zich in het bereik van drie cijfers. Ik kreeg zoveel annuleringen dat ik op een gegeven moment nauwelijks zelfvertrouwen had. In de counselingcentra stond: met meer dan 40 zal dat niets meer zijn. Vorig jaar leerde ik dat het stadsreinigingspersoneel op zoek is naar. Ik zou ook buiten in overalls hebben gewerkt. Maar toen, tijdens het sollicitatiegesprek, verzamelde ik mijn moed en zei dat ik liever in de administratie zou werken. Sinds november ben ik daar als klerk werkzaam. De verantwoordelijkheid, de uitwisseling met collega's, het vaste salaris? dat maakt me blij.
Behoren is een geweldig gevoel.
