Abortus: Waarom ik mijn vijfde kind niet kreeg
Ik belde me in verschillende situaties op, of het nu tijdens het eten was of tijdens een gesprek? voor mijn man het woord "baby". Onwillekeurig, zonder verbinding met de inhoud van het gesprek. Het kwam net uit mijn mond. Alsof alleen.
Wat moet ik ermee doen? Om kinderen te krijgen, zijn er drie: man, vrouw en kind. Ik was ervan overtuigd dat de wil van een ongeboren kind groter zou zijn dan de mijne. Hij had me eindelijk nodig om me open te stellen voor hem. Hij kon zo hard op mijn deur kloppen als hij wilde. Hij kreeg alleen toelating als ik ook een kind wilde.
Op dat moment verbaasde ik mijn man: "Laten we de deur maar een beetje op een kier laten staan en we slapen nu ongedeerd op dit volledig willekeurige punt in mijn cyclus." Ik was nieuwsgierig.
Kort daarna reed ik met vrienden naar de zee. Op het strand vond ik een steen in de vorm van een embryo. Toen ik terugkwam, reed ik naar de gynaecoloog. Verbluft mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen mij: "Je bent een beetje zwanger." Omdat mijn regel nog niet had gefaald, was het hormoonniveau in het bloed zo laag dat de arts het niet als een betrouwbaar resultaat zag. Een commerciële zwangerschapstest zou op dit moment geen positief resultaat hebben aangegeven.
Ik had al voor een sterilisatie gekozen
Vele jaren en vier kinderen later waren mijn man en ik in crisis. Ze bracht veel op tafel. Er kwamen onaangename dingen aan het licht. Het ging ook over seksualiteit. In deze context heb ik de beslissing genomen om gesteriliseerd te worden. Ik had er nooit eerder over nagedacht, nooit mijn manier om het te voorkomen in twijfel getrokken. Plots wilde ik een oplossing voor mezelf, om me te concentreren op mijn vrouwelijkheid. Het irritante onderwerp van anticonceptie zou van de tafel zijn. Dat kan meer gemak brengen.
Ik was 37 en het was ons beiden al lang duidelijk dat we geen kinderen meer wilden. Was het niet tijd om je nagels te nagelen? Dus kreeg ik informatie van een gynaecoloog. Kort daarna besefte ik dat ik zwanger was. Het sloeg me als een klap. Hoe kan dat nu gebeuren? Dat hadden we al jaren met succes voorkomen.
Ik was boos. Sauer. Sorry. Teleurgesteld. Geagiteerd. Alles tegelijkertijd. Ik voelde me verraden. Toen ik mijn man erover vertelde, was hij sprakeloos. Hij omhelsde me en we zaten samen stil. Voor hem brak een vertrouwde wereld en wilde niet opnieuw samenstellen. Ik wilde gewoon gesteriliseerd worden.
Na vier zwangerschappen alles weer over?
Nu zou ik opnieuw moeten beginnen als moeder. Kinderwagen rondrijden in het park. Borstvoeding. Luiers verschonen. Ik was zo opgelucht dat iedereen het bos uit was. Ik zat toch al aan het tandvlees. Alle eisen als werkende moeder in permanente educatie met als doel het ontwikkelen van een eigen weg. Maar wat had ik niet alles al naast elkaar gekamd? Ik was sterk. Ik zou dat opnieuw kunnen verwerken.
Een vijfde kind als laatkomer. Iemand nam de laatste kans en snelde door de deur voordat deze volledig op slot was. Ik ben gewond geraakt. Ik had genoeg van de innerlijke houding van St. Maria met het kind in mijn armen dat ik lang genoeg had ingenomen.
Wie neemt me eigenlijk op mijn arm? Ik wil mezelf omhelzen. Het is mijn beurt nu, hier en nu. Ik wil en kan niet altijd alles doen en alles dragen, alleen om op de baan te belanden.
De mate tussen abortus en moord is smal
Op dezelfde dag dat ik over mijn zwangerschap hoorde en voor het eerst in mijn leven met het onderwerp abortus werd geconfronteerd, werd een vrouwelijke arts aangeklaagd voor boetes voor het melden van abortussen op haar startpagina. Juist die dag zocht ik advies op internet. Wat ik ontdekte, was een actuele uitspraak van de rechtbank die de omvang van de misdaad die ik zou plegen nog flagranter maakte. Ik voelde me ellendig.
Ik moest de stappen precies volgen (adviescertificaat, counseling, tijdschema, enz.), Zodat de misdaad niet zou worden vervolgd. Ik was nu zwanger en een deel van mij was, ondanks de twijfels, al onverenigbaar met deze aandoening. Hoe kon ik iemand brutaal uit mijn lichaam rukken? Maar was het geen grap om zo gemakkelijk door de deur te rennen?
Wanneer men hoopt op een miskraam als moeder
Toen ik door het stadspark liep, werd de woede groter bij het zien van moeders met kinderwagens: "Dat ben ik niet meer." Toen ik door de stad liep, ongeacht waar ik baby's zag, dacht ik: "Nee, ik ga ermee door, ik kan het niet, ik wil dat niet, schat, ga een andere moeder zoeken." Ik hoopte op een miskraam zoals ik eerder had gehad.Een vriend aan wie ik mijn zorgen vertrouwde, zei:
Ik heb de indruk dat je jezelf afbreekt als je het kind hebt.
Ik maakte ruzie tot het einde. Ik wilde zo bewust mogelijk een beslissing nemen, zodat ik, wat ik ook koos, achteraf niet voor verdriet en depressie viel. Ik hoorde de hartslag van het ongeboren kind op echografie. Ik realiseerde zijn groei door een tweede echografie in het ziekenhuis tijdens een vooronderzoek voor sloop. Ik scheen mezelf in de laatste bocht: op een gegeven moment woog de verwachting op dat mijn vier kinderen zeker liefdevol voor de baby zouden zorgen. In het andere geval de gedachte dat ik te weinig tijd had voor mijn vier.
De angst om de verkeerde beslissing te nemen bleef
Toen ik het witte OK-shirt droeg en mijn man nog bij me was, hebben we tot de laatste gepraat en gewogen. Er ontbrak niet veel. Maar het werkte niet. Zelfs als ik alles in de balans gooide, wat ik had.
Er was iets essentieel om verder te kunnen gaan naar zwangerschap: ik miste. Terwijl ik in de verloskamer was en de abortus was gedaan, was mijn man thuis. Ik heb een klein embryo gemaakt van bijenwas om me de huidige grootte te laten zien. Zoals mijn man me later vertelde, had hij dit boven een kaars gehouden en gesmolten. In tranen. Terwijl hij met de ongeborene sprak en hem onze beslissing vertelde. De relatie tussen mij en mijn man is ernstiger geworden. Maar ook intenser en open.
Ik heb een ander soort geboorte beëindigd: de mijne
Het gaat er niet om of ik kan verdragen wat mensen over mij denken. Het belangrijkste is dat ik mijn eigen beslissing kan dragen. De beslissing om een abortus te laten plaatsvinden, heeft consequenties. Ik had met geboorte en dood te maken gehad en wilde dit serieus nemen. Ik voelde me gedreven om initiatief te nemen.
Aan een ander type zwangerschap en bevalling kwam een einde. Eentje die me al lang had gedreven: de mijne. Ik ben zelf geboren. Zelfs vóór de ongewenste zwangerschap had ik zoiets als "mijn baby's" genoemd en in vrede verzorgd, gekoesterd en verzorgd. Mijn dichtheid, dat noem ik mijn poëzie, zet ik nu uit mezelf. Ik zorgde voor een tentoonstelling. Omdat door voor mij te kiezen en niet alleen tegen iets, mij werd gevraagd om echt ruimte te maken voor mijn innerlijke zelf.
Ik ben noch voor noch tegen abortus
De galerijruimte die ik voor mijn werken heb gevonden, heeft grote ramen waardoor je naar binnen kunt kijken. Tegenover een kleuterschool is mijn nieuwe ruimte. Als ik daar ben, hoor ik de stemmen van de kinderen uit de speeltuin lachen, ravotten, huilen, schreeuwen. Het maakt me niet verdrietig. Ik zie haar nieuwsgierig door het raam kijken. Niemand is meer waard. Of aan deze kant van het venster of dat. Binnen of buiten. Of je nu geboren of ongeboren bent. We zijn gelijk.
Ik ben noch voor noch tegen abortus. Ik ben van mening dat degene die in staat is om te bevallen natuurlijk de vrijheid heeft om er zelfstandig mee om te gaan, als en wat ze wil. Ik koos de wil van het ongeboren kind op mijn levensreis. Evenzo heb ik ook besloten tegen de wil van een ongeboren kind. Ik heb veel respect voor de wil van de ander. Maar ik wil ook respect voor mezelf houden.
Het debat over paragraaf 219a
Abortussen in Duitsland zijn onder bepaalde voorwaarden strafbaar. Dit is geregeld in alinea 218. Alinea 219a verbiedt reclame voor zwangerschapsafbreking. Eind vorig jaar kreeg een gynaecoloog een boete voor het opmerken van abortussen op haar oefenhomepage en voor het uitvoeren ervan. Organisaties zoals profamilia en sommige partijen, bijvoorbeeld. De Groenen pleiten bijvoorbeeld voor de afschaffing van paragraaf 219a. Minister van Volksgezondheid Jens Spahn (CDU) wil zich houden aan het reclameverbod; maar er was al sprake van een mogelijk compromis dat objectieve informatie mogelijk zou maken.
