Langs de westkust van Australië
Het zand is te wit, de zee is te turkoois, de lucht is een eindeloze belofte. Ik knijp mezelf om te testen of ik niet per ongeluk droom. Tenslotte ruiken dromen niet naar zout water, zonnebrandcrème en wilde rozemarijn. In dromen vloeien er geen golven over mijn rug, terwijl tropische vissen knabbelen aan koralen onder me. Ik ben in Salmon Bay in de Indische Oceaan en geniet van wat aanvoelt als onwerkelijke schoonheid. Op de kliffen laten zeehonden uit de wind het pelsdier drogen, meeuwen krijsen, alleen wind en golven verstoren de stilte. Rottnest Island is elf kilometer lang en half zo breed, heeft 63 stranden maar geen auto's.
De perfecte plek om nog eens diep in te ademen voor mijn privé roadmovie door West-Australië. Ik wil ongeveer 2000 kilometer rijden door Down Unders grootste staat, meestal langs de kust, met mijn vriend, surfplank en masker. Ik heb drie weken gepland. Roze kaketoes plukken vijgenbessen uit de kasseien, kinderen fietsen voor de Rottnest Bakery, iedereen beweegt zich langzaam. "Dit eiland is van de vakantiegangers", zegt Pam, die we op weg naar de kroeg ontmoeten. "Huisvesting is hier alleen toegestaan, wie is er nodig: ober, verpleegster, politieagent."
Westkust van Australië: Perth ziet eruit als een fata morgana
De hoofdstad van West-Australië is PERTH, met 1,4 miljoen inwoners, de op drie na grootste stad van het continent. Hier, zelfs midden in de zomer, waait er een licht briesje.
En de priester. Monseigneur O'Shea voltooit de gekalkte dorpskerk, die hij 30 jaar heeft verzorgd. Dat maakt hem, hij grijnst, de 'langstzittende eilandbewoner' - de Quokkas niet meegerekend. Eigenlijk zou het Quokka Island moeten heten, niet Rottnest. Toen een Nederlander voor het eerst de kleine grijsbruine buideldieren met knoopogen zag, dacht hij dat hij in een "rattennest" was beland.
Te veel knaagdieren, vond kapitein de Vlamingh in 1696 en ging uit. De Quokkas zijn gebleven. Aan de horizon ziet Perth eruit als een luchtspiegeling, terwijl de wolkenkrabbers van de hoofdstad amper 25 kilometer verderop liggen. Blij dat we 's avonds niet terug hoeven. Achter de "Rottnest Lodge" dompelt de avondzon het Garden Lake in oranje in, Quokkas graaft in het zand, zelfs de fietsbellen hebben een pauze. We zitten op het terras van onze lodge, ademen warme, zoute lucht in en besluiten hier vandaag te blijven. Mijn reisgenoot brengt fish and chips van het restaurant en bier van de bar, waar we vreemde, fluitende vogels horen in hun nachtnummer. Overigens denken we na over wat beter is: het perfecte hier en nu of de nieuwsgierige nieuwsgierigheid naar de volgende stations? De ronde eindigt in een gelijkspel.
Van wijngaard tot druipsteengrot: wandel door Margaret River.
Tenminste twee soorten mensen krijgen heldere ogen wanneer ze de woorden "Margaret" en "River" horen: surfers en wijnliefhebbers. Ik ben allebei. "Willen we niet naar het noorden?", Twijfelde de man op de achterbank aan het vrouwelijke gevoel van richting, "Margaret River is south." Zeker, maar wat zijn een paar honderd kilometer omweg in een staat die toch eindeloos is? 2,5 miljoen vierkante kilometer, om precies te zijn, zo groot als West-Europa. Caves Road leidt ons naar het verhalenboek, langs stalactietengrotten, eucalyptus- en olijfboomgaarden, over meren en wijngaarden. We komen uit bij een 'kelderdeur', een van de meer dan honderd proeflokalen op de vele wijnhuizen in deze regio. "Nergens is het zo eenvoudig om zo'n uitstekende wijn te maken," zegt Virginia Willcock. Ze wijst naar de rijpe druiven op de heuvel, ze moet het weten: ze reisde jarenlang de wereld rond als een "vliegende Öno-login". Thuis brengt de Australiër de traditionele Vasse Felix bekroonde druppels in de vaten. "De bodem, de locatie en het briesje uit de zee zijn ideaal", vertelt ze enthousiast en laat ons Shiraz proeven: de dieprode wijn is pittig en zacht, en doet tegelijkertijd denken aan wilde bessen, kruiden en aardachtige houten tonnen. Goddelijk goed.
Langs de westkust in Australië - hoog tijd voor het bord
De volgende ochtend piepen groenblauwe papegaaien in de reusachtige bomen boven het huisje. Het ruikt naar bos- en zoutwater. Tussen oude Karri-bomen open van de hellingen van adembenemende uitzichten over de kobaltblauwe oceaan. Voorbij de monding van de rivier wachten de eerste surfers op golven bij zonsopgang. Hoog tijd om eindelijk het bord te laten groeien. Vanuit de zee is de kust onaangetast, noch hekken noch huizen verstoren de wilde natuur op de kliffen. De zee strekt zich voor me uit als een zacht rollend tapijt. Ik duik door een paar golven en peddel verder de zee in. Het is vredig, het geluid van de spray mengt alleen het geschreeuw van de altijd wakker wordende meeuwen. Zittend op het bord liet ik mijn handen en voeten in het koele water rondcirkelen. Plots zie ik een grijze vin, amper 15 meter verderop.Ik spring in een flits op het bord. "Dolfijnen," een surfer kalmeert me naast me en grijnst. De zon knippert over groene hellingen, de deining rolt gestaag in de baai. Achter mij is er een golf aan het opbouwen. Eindelijk. En ik jaag met een kreet van vreugde naar het strand. Maar deze adrenalinestoot was de omweg waard.
Pinnacles - magic in the desert: auteur Julica Jungehülsing aan de pinakels in het Nambung National Park.
In het Nambung National Park ben ik erg stil. De top van de raket Torens staan naast knobbelige schildpadden, er is een fles met bellied portwijn in XXL, een rondzwervende spookfamilie - allemaal gemaakt van gele limoen! Pijlers steken uit een heuvel, net zo ruig en verwilderd als Gaudí hier had beoefend voordat ze met de kerken in Barcelona begonnen. We sjokken door poederachtig zand en voelen de soms spiegelgladde, soms harde figuren. Zijn we echt nog steeds in hetzelfde land, op dezelfde Indische Oceaan? Het wordt cool. In het avondlicht schijnen de rotsen oranje, dan roze en paars totdat de lucht geen kleur meer heeft. Slechts een tiental toeristen draait zich nog steeds om, amateurfotografen boren statieven in het zand.
Iemand heeft de torens lastig gevallen en geteld - en opgegeven om 150000. Geen wonder. We zinken weg in het zand met een glas witte wijn uit de koelbox en zijn het erover eens: deze geologische uniciteit, gecreëerd door millennia van uitspoeling, wind en erosie, is de gekste sculptuurtentoonstelling ter wereld. Twee kangoeroes strekken hun oren over een struik, waarachter een driekwart maan uit de mist glijdt. Jammer dat je hier niet mag slapen onder de sterren. We moeten naar de enige nabijgelegen stad, Cervantes. Daar ruikt het naar algen, voor de steiger drijft de kreeftvisvloot. Iedereen die hier woont, weet meer over kreeften dan Don Quixote - de naam van het nest na een gestrand schip. De keuze van de accommodatie is klein: motel, camping of "backpacker lodge". Hoewel we geen backpacker zijn, is de hoekkamer met uitzicht op zee in de lodge geweldig voor de nacht.
Belangrijkste ding, vis! Pelikanen zijn roekeloze jagerpiloten als het gaat om hun eten.
Oranje bloeiende Banksia-bomen langs de weg, het asfalt trekt ons als een touw naar de horizon. Hoe langer we rijden, hoe verder de lucht verschijnt, hoe helderder het licht. Niemand duwt of toetert op de eenzame snelwegen, dus zelfs autorijden kan ontspannen.
Onze volgende bestemming is Kalbarri, een nationaal park vol met canyons en rode zandsteen. Het is mooi om te schilderen - en oneindig warm. Kalbarri is de oase tussen de rivier en de zee. In plaats van de droogte in het binnenland te verstikken, ademen we plotseling lauwe lucht uit de oceaan, de temperatuur daalt met een goede tien graden van "warm" naar "lekker warm". Sportvissers gooien hun lijnen van de steiger over golvende bubbelbaden, waarin zout en zoet water zich vermengen. Bij de steiger staat de 'River Queen' op ons te wachten, een ouderwetse schoepenradboot. Voor 'Sunset Cruise' ploegen we door de Murchison River en botsen tegen het dek met ijskoud biertje. Pelikanen vissen op prooi, zwarte zwanen landen in de ondiepe mond. De lucht smaakt tegelijkertijd naar tropisch en woestijnachtig.
Voor Kalbarri vallen de kliffen dramatisch rood en gloeien in de zee. 'S Morgens hebben we bijna alleen al het wandelpad over de kliffen van het prentenboek - als er niet zo'n 80 miljoen vliegen rond ons zwermen. En hoe hebben we de hoeden met het bijgevoegde vliegengordijn in de souvenirwinkel belachelijk gemaakt! Nu zwaaien we elke seconde met beide armen. De geplande wandeling langs de kust krimpt naar een wandeling van een uur. Dan rennen we naar het water in Pot Alley Bay en springen we de zee in.
Westkust van Australië: ik blijf hier liever
Voor ontbijtvis: Rangers voeden dolfijnen bij Monkey Mia op Shark Bay.
Op weg naar het noorden slaan we af naar Shark Bay, een groep van baaien gescheiden door schiereilanden. Hier vindt u zeldzame zeekoeien, schelpenstranden en dolfijnen, zeldzame planten en enorme zeevogels. Ik zou hier graag willen blijven. Ik zou zand filteren met mijn tenen en wachten op een schildpad die mijn hoofd uit de zee steekt. Of stiekem pelicans voeren. Loop over stranden die we alleen delen met meeuwen en heremietkreeften. Bekijk de dolfijnen die 's ochtends bij Monkey Mia Resort eten en' s avonds de meest kitscherige zonsondergangen nemen. Rijd niet meer. Maar mijn vriend onderbreekt mijn eindeloze vakantiedromen: "De walvishaaien wachten." En natuurlijk heeft hij gelijk: slechts een paar honderd kilometer verder naar het noorden, 's werelds grootste vissen passeren het Ningaloo-rif. We vullen een laatste keer en geven gas. Ningaloo, het kleine broertje van het beroemde Great Barrier Reef in het oosten, heeft één groot voordeel: het begint direct aan de kust. Noch boot noch tocht is noodzakelijk, zelfs een paar zwemmende bewegingen voorbij Coral Bay. Ik zweef tussen tropische vissen over kleurrijke koraaltuinen - tot ik ondanks 25 graden in de oceaan bevries.
Welkom in de Quokkas: de schattige kangoeroe-soort leeft op Rottnest Island.
Zand en zon worden warm voor de volgende ronde in het onderwaterparadijs, het geluk van de ontdekker is onbeperkt en gratis.Wat is er mis met de walvishaai expeditie in het nabijgelegen Exmouth? Eco-vriendelijke spionnen, motorboot en bemanning hebben hun prijs, maar het maakt niet uit: het gaat tenslotte om de grootste vis ter wereld! Het team van "Ningaloo Blue" verklaart het gedrag van de vaak tot 13 meter lange gidsen - en dan springen we met vinnen en duikbril in de zee. Onze walvishaai heeft witte stippen bij het controleren van een zwart-blauw lichaam, een ongeveer meter brede mond en ik slik bijna mijn snorkel in. Ik was voorbereid op 'groot', niet zo gigantisch. Als een kikkervisje voel ik naast deze reus, alsof een van de pilootvissen plankton onder zijn buik zuigen. Ik hoop dat hij zich herinnert dat hij een vegetariër is, door mijn hoofd schiet, dan vind ik mijn ritme en volg ik de walvishaai. Ongeveer tien minuten later duikt hij net zo majestueus als hij kwam: een paar klappen met de enorme staartvin - hij lijkt al gewichtloos in de diepte te vallen. De kapitein ontdekt vijf walvishaaien voor ons - elke duiktrip een diepere sprong in een oneindig mooie wereld. Ik schuif met deze kolossen door de oceaan! Boven me hemel en glinsterende zeeoppervlakte, onder me blauwe diepte. Mijn vriend wringt me van de zijkant in de arm. Droomcontrole, zeker is veilig.
Reisinformatie voor de West Coast in Australië
Tijdreizen Perfect voor dit deel van de kust van West-Australië zijn de maanden maart tot juli. Het walvishaaiseizoen op het rif duurt van half april tot juli.
Als u liever de lucht in gaat, boekt u bijvoorbeeld een helikoptervlucht.
Vlieg & rijden Qantas vliegt z. B. dagelijks van Frankfurt via Singapore naar Perth (vanaf ongeveer 600 euro). In drie tot vier weken is de beschreven rondleiding goed om te creëren. Het is ongeveer vier uur rijden van Perth naar Margaret River. Voor de goede 500 kilometer van de regio Margaret River naar Cervantes moet je minstens een dag reizen plannen. Nog 400 kilometer van hier naar Kalbarri, voor een pauze is het kustplaatsje Dongara geschikt. De etappe naar Monkey Mia is ook ongeveer 400 kilometer lang, maar de eenzame wegen hier moeiteloos, dus plan veel pauzes. Van Denham naar Exmouth (700 kilometer) moet je niet op één dag rijden, mogelijke tussenstops: het boomgaardstadje Carnarvon of het Farm Quobba Station (www.quobba.com.au) aan een wilde kust. Een paar dagen onderweg naar het noorden kun je goed doorbrengen in Coral Bay bij Ningaloo Reef. - Huur een auto of camper in Perth, val in Exmouth en vlieg terug naar Perth. Deze eenrichtingsverhuur is duurder (bijv. Www.europcar.com.au vanaf 1700 euro voor 21 dagen), maar bespaart tijd. Als je meer tijd hebt, kun je de route naar Darwin voortzetten en daarvandaan terug vliegen.
accommodaties Hotels, vakantiehuizen of Bed & Breakfasts zijn z. U kunt bijvoorbeeld spontaan boeken via de bezoekerscentra (dagelijks geopend van 9.00 uur tot 17.00 uur), die op bijna elke locatie beschikbaar zijn. Als u van tevoren wilt reserveren, vindt u accommodaties in het boekje "WA Accommodation & Tours" (www.staywa.net.au). De brochure zal ook naar het buitenland worden verzonden.
lezen Een nuttige reisgenoot is de "Lonely Planet Perth & Western Australia" (14,95 euro). - "Australië", een reisboek van Freddy Langer (12,95 euro, Ellert & Richter Verlag).
meer Routeplanner, links naar accommodatie, rondleidingen en attracties (ook in het Duits) op de toerismewebsite: www.westernaustralia.com, voor het hele continent op www.australia.com.
