Birgit Vanderbeke: "Vrouwen kunnen echt walgelijk zijn voor elkaar"
Over de roman "De vreemde carrière van Mw. Choi"
Birgit Vander-beke, "The Curious Career of Mrs. Choi", 123 p., 16.90 EUR, S. Fischer
Als het nieuwe boek van Birgit Vanderbeke een film was, zou het een misdaadkomedie worden genoemd. Er komt een vrouw met de naam Choi in een klein nest in het Franse zuidwesten en zelfs "de sceptici die zich afvragen waar ter wereld een plaats als M ** een Chinese vrouw nodig heeft, zijn vol bewondering". Ze wil beginnen, zegt ze, en dan opent ze een Koreaans restaurant (want natuurlijk is mevrouw Choi helemaal geen Chinees), wat zo geweldig is dat zelfs de toegangsweg wordt opgewaardeerd. Tegelijkertijd verdwijnt in "The strange career of Ms Choi", de ene of de andere hedendaagse. Tot zover het criminele deel van deze charmante misdaadkomedie. De komedie heeft zinnen die lijken op vlinders die op de kruiden in de tuin van mevrouw Choi landen.
Interview met Birgit Vanderbeke
Birgit Vanderbeke
© Brice ToulChroniquesDuVasteMonde.com: Een raadselachtige vrouw draait een Zuid-Frans bergnest op zijn kop: Hoeveel rebel is in mevrouw Choi?
Birgit Vanderbeke: Heel veel! Ze is inventief, ambitieus, onconventioneel, ja, je kunt rebels zeggen. Maar wat ik het leukste aan haar vind, is haar koppigheid en haar manier om indirect het leven in haar dorp te beïnvloeden. Ze overtuigt discreet en laat zien hoe je verandering kunt bewerkstelligen met doorzettingsvermogen en vastberadenheid.
ChroniquesDuVasteMonde.com: Niets beschrijft jou als een hymne als het koken van mevrouw Choi. Wat zou er in je eigen leven ontbreken zonder keuken en eten?
Birgit Vanderbeke: Goed eten is erg belangrijk voor me. Maar belangrijker is voor mij koken. Als ik een week op een leesreis zit en dan een paar dagen later thuiskom, vier ik regelmatig een echte kookorgie, waarbij ik vaak op voorraad kook, dus voedsel bewaar en bewaar. De relatie tussen lekker eten en koken lijkt sterk op lezen en schrijven. De eerste is geweldig, maar zonder de laatste hou ik niet van leven.
ChroniquesDuVasteMonde.com: In 'Ms. Choi' beschrijf je oude, ongemakkelijke Franse huizen en, in tegenstelling, prachtige functionele Aziatische architectuur: hoe moet je droomhuis er uit zien?
Birgit Vanderbeke: Ik woon al sinds het begin van de jaren 90 in Zuid-Frankrijk en mijn eigen huis is eigenlijk het tegenovergestelde van een droomhuis: heel klein, volledig gemengd, zonder centrale verwarming, zonder fundamenten, zoals veel huizen in het zuiden van Frankrijk. Vreemd genoeg leeft het goed in deze 'gehandicapte' huizen. Maar op een gegeven moment ontdekte ik de architect Itami Jun. Zijn magische huizen hebben zoveel indruk op mij gemaakt dat ik zijn werk in mijn roman waardeer. Hij inspireerde me om opnieuw na te denken over de taak van kamers en appartementen. Door hem begint men te dromen van het ontvouwen van zijn ziel eenmaal in een lege ruimte.
ChroniquesDuVasteMonde.com: De vrouwen in je roman lijken elkaar bijna op magische wijze te begrijpen. Gelooft u in een onuitgesproken relatie tussen vrouwen?
Birgit Vanderbeke: In sommige fasen van mijn leven had ik gezworen dat de band tussen vrouwen een natuurlijke zaak is. Maar sommige pijnlijke ervaringen hebben me geleerd eraan te twijfelen. Deze ervaringen hebben me ook voorzichtiger gemaakt, een tijd lang heb ik er de voorkeur aan gegeven om vanaf een veilige afstand te observeren hoe nare vrouwen voor elkaar kunnen zijn en leerde het woord "mare-bijten". Misschien komt het ook omdat mevrouw Choi in mijn roman echt hechte vriendschappen sluit met mannen noch met vrouwen. Het werkt indirect en drijft zichzelf nooit: de basis van hun relaties is respect.
ChroniquesDuVasteMonde.com: uw roman doet denken aan een thriller. Welke thrillers lees je graag?
Birgit Vanderbeke: Ik vind thrillers saai, daarom doen de 'onderzoekers' in mijn boek meer denken aan tekenfilms. Ik bedoel, veel moorden worden niet erkend als misdrijven, omdat er steeds minder autopsie wordt gedaan - dat is wat ik heb geleerd tijdens mijn onderzoek voor mijn boek. Ik vond dat heel interessant en liet het direct in mijn boek stromen: ook hier blijven de oorzaken van de dood onduidelijk, onder andere omdat niemand de lichamen autopsiseert. En waar geen misdaad is, is er geen misdaad.
ChroniquesDuVasteMonde.com: Stelt u uw eigen definitie van rechtvaardigheid vast met uw roman?
Birgit Vanderbeke: Er zijn geen echte misdaden gepleegd. Intriges, stalking of de vrouwelijke minachting van een man zijn inderdaad geen echte straf. De vrouwen vechten terug en worden niet gestraft simpelweg omdat ze niet veroordeeld zijn.
ChroniquesDuVasteMonde.com: wat zou u als eerste doen als u recht zou kunnen doen aan een dag?
Birgit Vanderbeke: Justitie was niet het gezichtspunt waaronder ik mijn verhaal wilde vertellen. Maar als je vraagt, als ik gerechtigheid zou kunnen bieden, dan zou ik ervoor willen zorgen dat de honger uit de wereld verdwijnt. Dat zou niet zo moeilijk zijn als je ons altijd zou willen laten geloven.
ChroniquesDuVasteMonde.com: De vrouwen in 'Ms. Choi' zijn zeer toegewijd: bent u de betere mensen?
Birgit Vanderbeke: Ik denk niet dat de vrouwen in het boek beter zijn dan mannen, neem gewoon de creatieve zonen van Mw. Choi of Yves, die de "Camping van het Jaar" leidt. Ik bewonder mensen die "echt iets willen doen" met een visie, de ambitie of het doorzettingsvermogen om een idee na te streven. Het maakt niet uit of het vrouwen of mannen zijn.
ChroniquesDuVasteMonde.com: U woont 15 jaar lang in het zuiden van Frankrijk als een Duitser: Waar zal u nooit aan wennen?
Birgit Vanderbeke: Dat in 12 uur 's middags in Frankrijk wordt gegeten. Ze zeggen hier echter geen "maaltijd", zoals in Duitsland, en op mijn beurt kon ik er in Duitsland niet aan wennen.
